3 بهترین کتاب ریموند کارور

در حین بوکوفسکی نویسندگان دیگر مانند ریموند کارور, ریچارد فورد o پدرو خوان گوتیرز آنها آن نوع روایت پیشنهادی را برای احشایی ادامه دادند و تقویت کردند. نوعی روایت که برای تمرکز خواننده بر روی شخصیت ها فاقد مهارت است ، بر اساس هوس کامل ذهن خواننده که تنظیمات مینیمالیستی را بازآفرینی می کند ، حرکت می کند و گاهی اوقات آنها را با رنگی روانگردان پر می کند.

ریموند کارور او کسی بود که بهترین الک کاه روایی را در داستان (و همچنین در شعر) به بهترین شکل تنظیم کرد تا از طریق آن شخصیت های بی ربط خود را سرگردان کند که به دلیل حقیقت خشمگین آنها به پوست ما بچسبند. داستانهایی از هیچ جا ، پرتگاهی که در نهایت همه ما را احاطه کرده است و در آن فقط لذت گرایی و یک نقطه نیهیلیستی می تواند فلسفه لازم را برای بقا ایجاد کند.

و با این وجود ، در میان انبوه شخصیت هایی که صحنه های کوتاه داستانهای بی رحمانه او را اشغال کرده اند ، ما همچنین متوجه می شویم که چرا به آنجا رسیده ایم ، تا آن سوی پرتگاه هیچ چیز معنوی و کاملاً جسمانی. با نگاهی به همه یا هیچ ، در می یابیم که چگونه تخریب هرگونه ساختار حیاتی کارت ها را با نفس نفسانی غریب خود تهدید می کند.

شخصیت های کارور در نهایت به ضرب و شتم می رسند و کاملاً به بدبختی های خود باز می شوند، تا انتهای شتابزده اش ، فرسودگی و بی انگیزگی اش ، تا شادی تاریک استعفا و فرض شکست.

این در مورد تصمیم گیری است که کدام موتور است که هر تصمیم جدیدی از شخصیت ها را آغاز می کند ، خواه ترس دائمی باشد یا میل جسمانی غیرقابل فشار که قبل از هر تهدیدی با شدت شدید بیدار می شود. شخصیت ها فیلسوفان روزمره بودند ، آینه هایی که در آن انسان مدرن کاملاً منعکس شده است.

3 کتاب برتر توصیه شده توسط ریموند کارور

مبتدیان

اثری که قبلاً با نام "وقتی از عشق صحبت می کنیم در مورد چه چیزی صحبت می کنیم؟" در واقع در سال 1981 سانسور ناشری خاص را پشت سر گذاشت. کارور احتمالاً نمی تواند در مورد این قطع از حجم داستان کوتاه بحث کند.

نکته این است که سالها بعد این کتاب بدون تجدید نظر اولیه به دست می آید ، و اندازه کاملتر یک اثر سپس کشف می شود که اگر قبلاً توسط بی احترام ترین خوانندگان برکت داده شده بود ، آن نیروی مرکزیت را بیشتر گرد می کرد. در اطراف یک مالیخولیای ویرانگر

زنجیره ای از داستانهای روزانه در حال ساخت موزاییکی با قطعاتی از عشق در لبه های شیشه ای است که توسط دستان فشرده شده است ، با غم هایی که شبیه خداحافظی و عذاب به نظر می رسد.

یک کولاژ داستانی روی یک بوم خالی ، بدون تفریحات توصیفی ، جایی که فقط تکه هایی از پوست با الکل به هم می چسبند ، الکلی که به بدترین حقیقت باز می شود و از هیچ جا به مسیر شفاف می نگرد.

سه گل رز زرد

شاید همه آن جنبش های مرتبط با رئالیسم کثیف از چخوف الهام گرفته است ، شاید داستان شخصیت ها و تنظیمات مملو از متانت سبکی و معنوی از نابغه روسی باشد که به نحوی پایه های داستان مدرن را پایه گذاری کرده است ، نوعی سرپیچی از داستان سنتی به جنبه های پیش پا افتاده تر از خلاصه بپردازیم.

به این ترتیب می توان آخرین جلد این جلد شش داستان را درک کرد ، پایانی که عنوان آن را به جلد می دهد و به پایان فرضی چخوف می پردازد که از آن بازگشت بیمار که به طور متناقضی او را به سمت شکست می کشاند ، تیراندازی می کند به سوی پایان جدیدی از روزهای خود ، با صدای یک سمفونی داستانی یخی که به عنوان یک تمثیل توسط کارور مداح خود ساخته شده است.

پنج داستان باقی مانده به موارد جدیدی از تنهایی و ناامیدی می پردازند ، به عنوان شخصیت هایی که از طریق استپ روسی که چخوف قهرمانانش را در آن قرار داده است ، سفر می کنند.

اگر به من احتیاج دارید ، با من تماس بگیرید

نابغه ها اینطور هستند ، همیشه می توانید منتظر گیجی جدیدی باشید ، اثری جدید که با بی علاقگی به خاک سپرده شد.

شاید از نظر کارور کمتر داستان باشد ، این پنج قصه جدید روزمره و هوشیار به آن فضای صمیمی و تکان دهنده راوی باز می شود که قصد ترک جهنم را دارد و با آخرین ضربه ها بین ادبیاتی که دارونما بوده است حرکت می کند. محکومیت

داستان هایی در مورد مردانی که قبلاً درخشش عجیب الکل در بطری را رها کرده اند و سعی می کنند خود را دوباره پیدا کنند. با این تفاوت که راههای گذشته را نمی توان دوباره شروع کرد ، مهم نیست که چقدر اعتقاد دارید که همیشه امیدی وجود دارد.

بازنده بودن یعنی انسان بودن. و در ماساژور عمومی نه الکلی ها و نه افراد پرهیز کننده در امان نیستند.

دیگر کتاب های توصیه شده ریموند کارور…

بریدگی های کوتاه

در سال 1990 رابرت آلتمن داستان های کارور را خواند و برای او مشخص بود که در آنجا فیلمی وجود دارد. فیلمساز برای ساختن آن با نویسنده «دیالوگ» کرد، متون آنها را ترکیب کرد، شخصیت ها را از داستانی به داستان دیگر منتقل کرد و به شیوه خود نوعی فیلم خاطره انگیز «رمان بزرگ آمریکایی» را ساخت. این ها داستان هایی هستند که الهام بخش فیلم بودند.