به نظر می رسد که هدیه بسیار مشخص گاهی اوقات به تعادل جبرانی نیاز دارد. مارسل پروست او بیشتر خالق ذاتی داشت ، اما در مقابل او در کودکی با سلامتی ظریف بزرگ شد. یا شاید همه اینها به خاطر یک برنامه بوده است. از ضعف ، حساسیت خاصی به دست می آید ، تصور در لبه زندگی ، فرصتی بی نظیر برای تمرکز هدیه خلاقانه بر معضلات زندگی. وجود داشتن.
زیرا از ضعف تنها می توان عصیان، میل به برقراری ارتباط نارضایتی و بدبینی را به وجود آورد. ادبیات، مهد جانهای محکوم به تراژدی، تصعید بازندگان و انعکاس بی چون و چرای آنچه واقعاً هستیم. در بحبوحه گذار بین قرن‌های 19 و 20، پروست می‌دانست که چگونه سنتز زندگی را شبیه هیچ کس دیگری به هم مرتبط کند، و تسلیم انگیزه‌های جوانی خود شد تا پس از رسیدن به بلوغ، خود را کنار بکشد.
دوستداران پروست از شاهکار بزرگ او بهره مند می شوند "در جستجوی زمان از دست رفته" یک لذت ادبی نفیس، و برخی از مجلات ، رویکرد آن کتابخانه وجودی شگفت انگیز را در قالب های موردی تسهیل می کند:
از سوی دیگر، بزرگترین مشکل در نوشتن داستان با لحن اگزیستانسیالیستی در یک رانش اصیل فلسفی ممکن است. برای پرهیز از این نیروی مرکزگرا که نویسنده را به سمت چاه‌های فکر می‌کشاند و شخصیت‌ها و محیط‌ها را راکد می‌کند، به نقطه‌ای از سرزندگی نیاز است، سهمی از فانتزی یا کنش انرژی‌بخش (تفکر، مراقبه نیز می‌تواند کنش باشد، تا جایی که می‌تواند عمل کند. خواننده را بین احساسات، بین ادراکات در زمانی که هرگز ساکن نیست، حرکت دهید). پروست تنها در این تعادل توانست اثر بزرگ خود را در جستجوی زمان از دست رفته بیافریند، مجموعه ای از رمان هایی که با دو رشته به هم تنیده شده اند، ظرافت یا شکنندگی و احساس از دست دادن، تراژدی.
سرانجام در 49 سالگی درگذشت ، به احتمال زیاد مأموریت او در این جهان ، اگر این جهان دارای مأموریت یا سرنوشتی باشد ، به صراحت به خوبی بسته خواهد شد. کار او قله ادبیات است.
برترین رمان های مارسل پروست
پایین جاده قو
در یک جلد ادبی ، چیزی که همیشه در یک آلبوم اتفاق نمی افتد ، به عنوان مثال ، اولین ترکیب باید یکی از بهترین مجموعه باشد.
این همان چیزی است که در اولین رمان اتفاق می افتد که مجموعه بزرگ در جستجوی زمان از دست رفته را باز می کند. جادوی این اولین رمان این است که می تواند ما را با زندگی نامه آشنا کند و ما را مجبور به خواندن آن و احساس آن به عنوان خودمان کند.
جزئیات پیش پا افتاده ای که ما را به تجربیات خودمان سوق می دهد و از آن می توانیم خود را در دیدگاه نویسنده، در تجربیات او و تجربیات خود، در عشق ها و دوست داشتن های او، بلکه در مورد ما غرق کنیم. در ناامیدی از محدودیت ها و احساس شکست خودمان در مواجهه با شرایط خودمان.
پروست ما را متعلق به خود می کند و ما از طریق پروست انسانیت اساسی را که معمولاً در زندگی روزمره از آن استفاده می کنیم ، می آموزیم. عشق اول ، شادی زودگذر مانند یک فلاش شیمیایی ساده.
در سایه دختران شکفته
بیان شده برای مقابله با عشق ، در مورد شیمی آن که تنها شادی کامل را در غیر واقعی خود ایجاد می کند ، هیچ چیز بهتر از این نیست که در این رمان دوم مجموعه در جستجوی زمان از دست رفته تحقیق کنیم.
درست است که سایه عشق در دوران جوانی پروست می‌توانست احساس برجسته‌تری داشته باشد، جایی که خواستگاری (آن چیست؟ جوانان امروز می‌گویند) نقطه‌ای بین عاشقانه و مضطرب، بین تب و امید و همیشه اروتیک ایجاد می‌کرد. در آستانه انفجار
و از آن، از امید عشق عاطفی و جسمی، گاه دل شکستگی و افسون زدگی، نسیان و خیانت متولد و رها می شود. عشق غیر مادی یا خاموش شده، روح انسان را به شکوه وجودش یا به فراوان ترین جهنم های خلقت می رساند.
هنر از عشق ...
زمان دوباره به دست آمد
منصفانه است که این رتبه بندی خاص را با همان بسته شدن مجموعه در جستجوی زمان از دست رفته به پایان برسانیم. زیرا این آخرین رمان همه چیز را به هم پیوند می دهد ، مانند یک سرنوشت شگفت انگیز که نویسنده می داند چگونه آن را مانند یک خدا دنبال کند. اما ، چگونه ممکن است در غیر این صورت باشد ، پایان انحطاط و غم انگیز است.
مارسل به همه آن شخصیت هایی که در ترکیب ادبی او را همراهی می کنند ، ارائه می دهد. یک تناقض در مورد خود عنوان. زمان را که واقعاً دوباره به دست آمده است فقط می توان کشف کل حقه وجود دانست. دیگر زیبایی و انگیزه وجود ندارد ، سالمندی همه چیز را فرا گرفته است ، بیماری در کمین است.
و با این حال ، همانطور که شخصی اشاره کرد ، مالیخولیا لذت غمگین بودن است. مالیخولیا دقیقاً به همین دلیل ما را اسیر می کند ، چیزی که دیگر نمی تواند زیبایی بیشتری از آنچه می توانست داشته باشد به دست آورد.
انحطاط به این دلیل است که درخشش قبلی قابل درک است. نزدیکی به پایان زندگی خاطرات را روشن می کند و ما در نهایت متوجه می شویم که چقدر غیر واقعی هستیم ، همیشه بیشتر تمایل به زندگی در گذشته ها و تخیلات داریم تا لحظه های لحظه ای که هرگز نمی توان در گذرگاه غیرقابل تحمل آن اسیر شد.
