ما نگاهی به آنچه احتمالاً یکی از بحث برانگیزترین نویسندگان ادبیات جهان است می اندازیم: جی دی سالینجربه که می توانیم کار آن را به طور کامل در a در نظر بگیریم جلد کامل مانند آنچه در این مورد جالب ارائه شده است:
با خواندن تقریباً همه آثار سلینجر ، ایده تضاد انسان متمدن ، مدرنیته ، بیگانگی ، تضادی که خروج از دوران کودکی شاد به واقعیت تلخ فرض می کند ، مفهوم سایکوپاتی به عنوان چیزی که ظاهر نمی شود این دیگر یک عامل طبیعی انسانی نیست ، یک محرک احتمالی که همیشه وجود دارد. خواندن سلینجر به منزله نفی او و در عین حال نگرانی ، فرض نادر بودن ، افکار عجیب و تاریک است که در ادبیات از خیالی زیر فاضلاب وجدان ، عرف و اخلاق رها شده است.
فراتر از ایده ها یا مفاهیمی که ممکن است هنگام تلاش برای تفسیر آنچه خوانده اید به وجود بیایند، برای من، به عنوان یک خواننده ساده، گاهی به نظرم می رسد که در واقع، همانطور که بیش از یک بار شنیده ام، آثار سلینجر تبدیل به ادبیاتی بیش از حد می شود. بسیار بیش از حد اگرچه این درست است که در مواقع دیگر فکر می‌کنم ممکن است اوضاع به نحوی پیش بیاید... بگذارید توضیح بدهم:
ادبیات به عنوان نمایشی هنری ، انسانی یا فکری چیست؟ بی تفاوتی قطعاً نمی تواند یکی از تجلیات نهایی آن باشد. وقتی یک کتاب را تمام می کنید و می توانید ادامه دهید ، یک ثانیه بعد ، برخی از کروکت ها را سرخ کنید در حالی که بینایی خود را در پیش بینی آب و هوا از دست می دهید ، این بدان معناست که کتاب اصلاً به شما خدمت نکرده است ، هیچ کمکی به شما نکرده است. زمان از دست رفته.
به همین دلیل این غیرقابل انکار است که معروف "The Catcher in the Rye" ترک می کند ... ممکن است آن را دوست نداشته باشید زیرا فکر می کنید شخصیت آن یک شخص دیوانه ناخوشایند است. یا شاید به این دلیل است که دیدگاه او از جهان ، که در کل رمان نفوذ کرده است ، برای شما مانند عصبانیت نوجوانان به نظر می رسد ، مانند دیدگاه هر فردی که آن سن را پشت سر گذاشته است ، هنگامی که شما دقیقاً از دید کامل جهان "رنج می برید". .. نکته این است که چه خوب و چه بد ، "Catcher in the Rye" بدون شک چیزی را منتقل می کند. س isال این است که اگر به اندازه کافی قابل توجه است که بدانید این امر به چیزی ارزشمند کمک می کند ، توضیح دهید ...
و...، با این حال، رمان معروف کمک زیادی به ذهن های آشفته ای مانند چپمن (قاتل لنون)، جان هینکلی جونیور (قتل ناامیدکننده رونالد ریگان، اگرچه او موفق شد گلوله ای را در ریه اش بگذارد) و لی هاروی اسوالد (این قاتل بله کندی است) یا حتی روبرت جان بردو ، قاتل ربکا لوسیل شفر بازیگر. همه آنها به علاقه خود به این رمان اعتراف کردند و در برخی مواقع در لحظه سرنوشت ساز آنها را همراهی کردند.
آیا این بدان معناست که "گیرنده در چاودار" یک رمان با قدرت یا مغناطیس است؟ یا موضوع افسانه ای است که توسط روانپزشکان وظیفه پرورش یافته است؟
جی دی سلینجر هرگز آرزوی چنین کمپین تبلیغاتی عجیب و دیوانه واری را نداشت. اما اوضاع به این شکل است. و در ایالات متحده بسیاری از اسلحه ها و افسانه های آسان وجود دارد.
تنها راهی که می‌توانیم بدانیم آیا رمان لعنتی یک نویسنده خوب را پنهان می‌کند (که چیزی شبیه به تعیین ارزش نهایی اثر است)، این است که به بقیه کتابهای او نگاه کنیم. مرجع زیادی وجود ندارد. پس از The Catcher in the Rye، سلینجر تنها سه کتاب دیگر نوشت. به هر حال ما به اینجا می رویم:
همه کتابهای جی دی سلینجر
نه داستان
مطمئناً 9 نفر هستند، سلینجر می داند چگونه حساب کند (انتقاد رایگان برای یک فارغ التحصیل ساده انگار). اینها 9 داستان با انسجام رسمی اندک هستند اما به شدت توسط قصد ناراحت کننده نویسنده حمایت می شوند.
در بسیاری از آنها نویسنده به سرودن داستان هایی از درگیری نوجوانی ادامه می دهد. باید توجه داشت که مجموعه ، پانورامای متنوعی را ارائه می دهد که در آن می توانیم حتی یک طنز سالم تر بین تاریکی و شیطان پیدا کنیم.
بهترین داستان برای اسمه است، با عشق و بی ادبی، جایی که ما یک داستان عاشقانه پیچیده را می یابیم، با تصور نگران کننده ای که انتظار می رود انسان ها چگونه می توانند عاشق شوند، از نظر نویسنده...
حجم کامل می شود: مردی که می خندد ، دوره آبی Daumier-Smith ، عمو Wigglily در کانکتیکات ، در Hammock ، درست قبل از جنگ با اسکیموها ، دهان زیبا و چشم های من سبز ، تدی ، یک روز موز برای او.
فرنی و زویی
هر شخصیت بخشی از رمان را تشکیل می دهد. در بخشی از فرانی ، گاهی اوقات داستان در مورد کشف مسخره زندگی تکان می خورد.
هیچ چیز بهتر از شخصیت یک بازیگر زن برای حرکت بین داستان و واقعیت ، بین حقیقت تحمیلی که در نهایت تلاش می کند تا به شکوه داستان دست پیدا کند و در نهایت دچار سرخوردگی شود.
بخش زویی کندتر است ، گاهی اوقات در توصیفاتش خسته کننده است. زویی دوران بدی را در خانواده گلس پشت سر می گذارد (حماسه ای معروف از نویسنده که در میان آثار مختصر او به عنوان گوادیانا ظاهر می شود) وقتی می بیند که چگونه ساختار خانواده به هم می ریزد. فرنی ، خواهر کوچک.
تلاش نویسنده برای توصیف جزئیات آنچه را که می تواند یک داستان صمیمی جالب در غربال قلم مخصوص سلینجر باشد ، خراب می کند. اما دقیقاً به همین دلیل ، چون سلینجر است ، می توانستیم انتظار داشته باشیم که در این تبدیل ادبیات به روایتی دیوانه کننده فرو برویم.
برخیزید ، نجاران ، تیر سقف و سیمور
دو داستان طولانی که با داستانهایی که قبلاً گفته شده در هم آمیخته است. بسیاری شکست نسبی این اثر را ناشی از تصمیم نویسنده برای کنار گذاشتن ادبیات می دانند.
نیمی عدم درک، نیمی فرض یک بلوف ادبی خاص... چه کسی می داند؟ نکته این است که ماجراهای عینک و به ویژه سیمور خوانندگان آمریکایی را به طور کامل جذب نکرد.
داستان اول: برخیزید ، نجاران ، تیر سقف ما را در لحظه عروسی ناامید سیمور قرار می دهد. بادی ، برادرش به خانواده عروس نزدیک می شود و با هم سعی می کنند دلایل داماد فراری را بیابند.
آنچه واقعاً در نهایت نور را روشن می کند ، تلنگرهایی از زندگی سیمور قبل و بعد از آن لحظه است. قسمت دوم دوباره بادی را در مقابل تصویر زندگی برادرش ، که قبلاً از تصمیم خود خسته شده بود ، به ما ارائه می دهد.
احساسی بودن روایت ناشی از جدایی است که به نظر می رسد بادی بیان می کند، مانند مردی که متعهد به رواق گرایی یا نیهیلیسم برای کنار آمدن با تراژدی است.
گیرنده چاودار
تعداد کمی از کسانی هستند که هنوز این رمان را نخوانده اند. با توجه به آنچه قبلاً در مشخصات کلی نویسنده که توسط این اثر ، شاهکار ویژه او مصرف شده است ، نشان داده ام ، می توان با انواع تعصبات خود را برای خواندن آماده کرد.
فقط در پایان باید نتیجه گیری کنید. و آنچه واضح است این است که وقتی کتاب را می بندید، در حالی که با حواس پرتی پیش بینی آب و هوا را در تلویزیون تماشا می کنید، شروع به سرخ کردن کروکت نمی کنید.
