پاییز قرن XNUMX و سپیده دم قرن XNUMX در پیدا شد بنیتو پرز گالدز و ویسنته بلاسکو ایبانیز به دو راوی بزرگ که مشغول وقایع نگاری دوران نوستالژی تبدیل شده به روایت، رئالیسم (به ویژه در مورد گالدوس) و همچنین ایده آلیسم در جستجوی داستانی است که همیشه سنتی و نزدیک به زمین با تظاهر به دعوت به دگرگونی است. به جستجوی هویت های گمشده؛ برای اثبات آنچه که با وجود تقدیرگرایی که شرایط تاریخی به آن سوق داده است، محبوب است.
با مراجعه نزدیک به نسل 98، پیشرو در شدیدترین جلوه های نمایشی خود در دره Inclán، بلاسکو ایبونز نیز وارد حرفه سیاسی شد که او را به سمت دفاع از جمهوری سوق داد که از کودکی در نخستین تأسیس خود پرورش داده بود و او را به سمت رویارویی مداوم با همه چیز که از آن آرمان جمهوری آغاز نشده بود ، سوق داد.
شاید چون امر جمهوری از دوران کودکی تا پایان مرگ هرگز پایان نیافته است ، ویسنته بلاسکو ایبونز در سفری به دور دنیا حرکت کرد که به او کمک کرد تا وقایع نگاری هیجان انگیزی را روایت کند و درباره ماهیت عجیب و غریب چنین مکانهای متفاوتی شهادت دهد. به
ادبیات او (زیرا در نویسنده ای بسیار قوی می توان از ادبیات خود صحبت کرد) صحنه ها و شخصیت هایی از نزدیکترین سرزمین والنسیایی خود به بسیاری از نقاط دیگر ، همیشه با یک انسان گرایی بدون پارچه های داغ ، با آن طبیعت گرایی متقاعد شده که ضروری است ، می بافند. شهادتی ضروری که در ادبیات داستانی بازسازی شده است درباره جهانی که تاریخ رسمی همیشه آن را مدفون می‌کند.، به عنوان ریشه های یک درون تاریخ ضروری است.
3 کتاب برتر توصیه شده توسط Vicente Blasco Ibáñez
چهار سوار آخرالزمان
برای آگاهی از تاریخ ، باید داستان هر دوره ای را نیز بخوانید. و ویسنته بلاسکو ایبونز در این رمان دیدگاه ذهنی خود را ، کاملاً متعهد ، بر سایه هایی که در نهایت جهان را درگیر جنگ بزرگ کرده بود ، نوشت.
وقتی کتاب تاریخ می خوانیم ، حقایقی به ما پیشنهاد می شود که باید آنها را باور کنیم و اگر بخواهیم منصف باشیم ، در بسیاری از مواقع به حقایق عینی محدود می شود. ترور اردک دوک به عنوان حرکتی تماماً علیه امپراتوری اتریش ، آنتانت سه گانه و قدرتهای مرکزی.
اما واقعاً همیشه نزدیک تر است که به شخصیت های والایی مانند Desnoyers و Hartrott ، که هر کدام متعلق به طرف خود هستند ، نزدیک شویم و مجبور به کشتن یکدیگر با وجود اعضای خانواده مشترک آنها شویم.
مسلم ترین حقایق تمدن ما احساسات و عواطفی است که توسط کسانی که آنها را زندگی کرده اند روایت می شود ، و برداشتهایی که بلاسکو ایبونز از این شخصیتها به عمل آورد منجر به شناخت جهانی آنها شد.
سربازخانه
وقتی خواندن این کتاب را شروع کردم ، همیشه از مجموعه تلویزیونی که برای این رمان ساخته شده بود ، خاطره داشتم. در آن زمان این تصور را به من القا کرد که یک سریال بدون پیشرفت است ، با نور مدیترانه ای زیاد و مکالمات بسیاری از بومیان منطقه ، برخی ارجاعات به زندگی کشاورزی و موارد دیگر.
سال‌ها بعد، وقتی کتاب را خواندم، متوجه شدم که با گذشت زمان چقدر از خودمان دور شده‌ایم. در آن آداب و رسومی که در کودکی برایم خواب آلود به نظر می رسید، سرگیجه پری را کشف کردم که تو را به دنیای خاص اسپانیایی آرام می برد، غرق در تعهداتش، وقف بدبختی و ناتوانی در گشودن خود به روی دنیا.
تراژدی در این رمان به عنوان حسی از مرگ که بین احساسات غیرقابل دسترسی و درگیری های غیرقابل حل اعلام شده است ، ظاهر می شود.
نی و گل
به لطف درون نگری Blasco Ibáñez در زادگاهش والنسیا، نیمی از اسپانیا غرق در طعم شور دریای لوانتین بود که در آن شخصیت های جاودانه ای مانند کسانی که در Cañas y Barro به ما اجازه می دهند ماجراجویی های خود را در تالاب جادویی تجربه کنیم.
تونت نمایانگر جوانی است که در اثر آن کشنده ای که از والدین افسرده به ارث برده است ، فرسوده شده است. انحطاط نهایی قبیله کبوترها با حس ظریف خشونت ، انحطاط اخلاقی و انتقام مشخص شده است.
لوس پالوماس ، یک حماسه خانوادگی فداکار که مجبور بود آخرین پسر خود تونت را به جنگ کوبا بفرستد ، با تراژدی شور و شوق روبرو می شود که در نهایت باعث پاشیدن همه ساکنان آن مکان می شود.
Rezension zu «Die vier Reiter der Apokalypse» (Anfang – den Rest würde ich Ihnen gerne در ایمیل-Anhang zusenden – آدرس…؟)
Mitten im Ersten Weltkrieg (1914) در پاریس می‌میرد. Keine Frage: Die Absicht des Autors، den preußischen Militarismus als den eigentlichen Kriegstreiber zu geißeln، ist aus heutiger wie aus damaliger Sicht berechtigt. Nicht aber die Absicht, pauschal zum Leitbild/Zerrbild einer ganzen Nation zu machen, dass alle nur «Tritte bekommen, die sie dann nach unten weitergeben wollen». Ganz anders natürlich die Widersacher dieser «mit Fußtritten erzogenen Kriegerhorde»: Da beschwört der Vater, als Zivilist gerade noch der Marneschlacht entkommen, seinen Sohn im bedrohten Paris, als dieser sich endlich auf seine, ankrigendie, Gegner، sondern eine «Jagd auf wilde Tiere». Und auf solche solle er ruhig schießen, denn: «Jeder, den du zu Boden streckst, bedeutet eine Gefahr weniger für die Menschheit.»