برقراری ارتباط یک هدیه است. زبان ابزار است. نویسنده فرانسوی رولان بارت se adentró hasta lo más profundo del lenguaje en busca del significado último del verbo, del sustantivo, del adjetivo… de todos los tipos de palabras y unidades lingüísticas. Pero también fijó su visión panlingüistica sobre el sonido desde el que nace el lenguaje (entonación o volumen) o del signo a través del cual también hacemos lenguaje y, por tanto, comunicación.
La cuestión es hacer tratado pero con ese ánimo divulgador que nos hace sentir que, como no podía ser de otro modo, el asunto del lenguaje y la comunicación va con todos nosotros. Recordemos eso del don y la herramienta con lo que iniciaba este post… Si tienes las herramientas y conoces su valor, la comunicación se convierte en ese don hecho arma con la que convencer, persuadir o transmitir como un eco allá donde las emociones interpretan lo dicho o escrito como música para la razón.
بنابراین رولان بارت یک نوع است فیلسوف metalingüístico que nos conduce a una sabiduría muy particular donde podemos descifrar etimologías a la vez que encontramos un apego especial a todas esas palabras llegadas como desde la prestidigitación. Porque antes de la palabra no hay nada. Y en cuanto se despierta el primer susurro podemos reconvertir la realidad en torno a quien nos escucha. Porque nuestras palabras transforman una realidad subjetiva que en esencia es cómo se nos cuenta en mayor medida de lo que pueda o no pueda ser.
3 کتاب برتر توصیه شده توسط رولان بارت
زمزمه زبان: فراتر از کلمه و نوشتار
ندای درون نشان دهنده گام به سوی اراده است. زمزمه درونی، مانند یک شایعه به سختی قابل شنیدن، بین علاقه ما به برقراری ارتباط و توانایی ما در انجام آن قرار دارد. همه چیز در آن زمزمه متولد می شود. از فصلی که نویسنده هنگام شروع فصل جدیدی از کتابش در آن شرکت می کند تا فصلی که بدترین دیکتاتور سروصدا، سردرگمی و حتی ترس را بیرونی می کند.
El susurro denota un ruido límite, un ruido imposible, el ruido de lo que, por funcionar a la perfección, no produce ruido; susurrar es dejar oír la misma evaporación del ruido: lo tenue, lo confuso, lo estremecido se reciben como signos de la anulación sonora. Y en cuanto a la lengua, ¿puede susurrar? Como palabra parece ser que sigue condenada al farfulle; como escritura, al silencio y a la distinción de los signos: de todas maneras siempre que da demasiado sentido para que el lenguaje logre el placer que sería el propio de su materia. Pero lo imposible no es inconcebible: el susurro de la lengua constituye una utopía.
چه نوع مدینه فاضله؟ آن موسیقی معنادار. زبانی که در حرکتی بی‌سابقه به دال سپرده می‌شود که گفتمان‌های عقلی ما آن را ناشناخته است، به همین دلیل افق معنا را رها نمی‌کند: معنا، تقسیم‌ناپذیر، نفوذناپذیر، نام‌ناپذیر، اما در دوردست قرار می‌گیرد، مانند یک سراب … نقطه محو لذت. این هیجان معنایی است که هنگام گوش دادن به زمزمه زبان، از زبانی که برای من انسان مدرن، طبیعت من است، زیر سوال می‌برم.
آشکار و مبهم: تصاویر، حرکات و صداها
درک ذهنی زبان، یک جهان کامل از تفاسیر، سوء تفاهم ها و دیگر انحرافات را تشکیل می دهد که از فرستنده یک پیام فرار می کند. عجیب و متناقض است، این محدودیت همچنین غنای زبانی است که به گفته نویسنده، از منظر شرایط شرایطی خودمان یا، بگذریم، بومی آن قرائت بین خطوطی است که می توان درباره آن بحث کرد. به حد پوچی می رسد که معنای بسته یا مبهم دخالت می کند.
در هر تلاشی برای بیان می‌توان سه سطح را تشخیص داد: سطح ارتباط، سطح معنا که همیشه در سطح نمادین باقی می‌ماند، در سطح نشانه‌ها و سطحی که رولان بارت آن را معنا می‌نامد.
اما در معنای نمادین، آن چیزی که در سطح نشانه‌ها باقی می‌ماند، دو وجه تا حدی متضاد قابل تشخیص است: اولی تعمدی است (نه بیشتر و نه کمتر از آنچه نویسنده می‌خواسته بگوید)، گویی از یک فرهنگ واژگان استخراج شده است. مروری بر نمادها؛ معنای واضح و آشکاری است که نیازی به تفسیر ندارد، آن چیزی است که در مقابل چشم است، معنای آشکار.
اما معنای دیگری هم هست، آن مضاف، آن چیزی که مانند نوعی مکمل می شود که عقل نمی تواند آن را جذب کند، لجاجت، گریزان، لجوج، لغزنده. بارت پیشنهاد می کند که آن را حس مبهم بنامیم.
تغییرات در نوشتن
در واقع عنوان مقاله ای که رولان بارت در سال 1973 نوشت، تغییرات در نوشتن، به عنوان مجموعه ای از متون نویسنده آن ارائه شده است که پدیده مورد بحث را از همه منظرها پوشش می دهد: البته موضوعاتی مانند دستور زبان و زبان شناسی، اما همچنین نویسندگانی مانند Benveniste، Jakobson یا Laporte، موزاییکی نظری را ساختار می دهند که در آن وجود دارد. همچنین جایی برای یادداشت هایی در مورد تأملات خود بارت در مورد این موضوع یا حتی نظرات غیرعادی مانند آنچه به فرهنگ لغت Hachette اختصاص داده شده است.
Desde su perspectiva de semiólogo, Barthes contempla la escritura no como un procedimiento que utilizamos para inmovilizar y fijar el lenguaje articulado, de naturaleza siempre fugitiva. Muy al contrario, para él la escritura rebasa considerablemente y, por así decirlo, estatutariamente, no sólo el lenguaje oral, sino también el lenguaje mismo, si lo encerramos, como quieren la mayoría de los lingüistas, en una pura función de comunicación. La reflexión que se establece a partir de aquí es, como siempre en el caso de Barthes, tan atrevida como transgresora, pues acaba convirtiendo sus propios textos en un acto creativo mucho más allá del análisis erudito.
