یکبار ویراستاری برای من اظهار نظر کرد که برای نوشتن خوب به دو مورد نیاز است. در وهله اول ، بدون معافیت از طعنه ، نشان داد که شما باید نحوه نوشتن را بدانید. در مرحله دوم ، شما باید واقعاً بنویسید. اولین چیزی که برای او تقریباً مانند یک هدیه بود ، مانند فضیلتی که در ژن ها به ارمغان آورد. در مورد مورد دوم ، منظور او این بود که شما نمی توانید در مورد آنچه آنها می گویند برای توصیف شخصیت به هر نحوی یا نزدیک شدن به صحنه به هر طریقی نگران باشید.
گابریل وینر هر دو جنبه را با اطمینان از دانستن نحوه نوشتن خوب و واقعاً مایل به نوشتن پوشش می دهد. بنابراین ، به مواردی که در رمانهایش با رنگی از شرح حال یا داستانها، در حال حاضر بدیهی است تنها در این صورت است که می توان آن را از همه چیز آزاد کرد ، با نبض داستانی محکم و با سیر وقایع ، حتی بر اساس اخلاقیات.
اما این است که ادبیات در حال حرکت یا تسلیم شدن به فرمولهای هک شده است. در تناوب بین انواع ادبیات ، لطف است. و مطمئناً فقط از دیدگاه بین تراژیک و کمیک زندگی ، بسته به لحظه شخصیت اصلی وظیفه که این جهان را اشغال کرده است ، می توان شادی و غم را بر پوچی همه چیز در کنار هم قرار داد.
3 کتاب برتر توصیه شده توسط گابریلا وینر
تماس تلفنی
یک تماس از دست رفته همیشه به نکته مهمی اشاره می کند که ناگفته باقی می ماند. ما به این امید تماس می گیریم که هنوز برای دریافت پیام دیر نشده است. این تماس از دست رفته نویسنده ای است که مشتاق بیدار کردن وجدان ها با آهنگ های زنگ پایدار است.
گابریلا وینر می نویسد که کیست و چه زندگی می کند و این کار را با زبان و صداقت شگفت انگیز انجام می دهد. در این داستانهای زندگی نامه سرشار از طنز و طنز ، او ما را دعوت می کند تا در جهان و نگاه زنی غرق شویم که با شیاطین روزانه خود مبارزه می کند. این کتاب به موضوعاتی مانند مهاجرت ، مادر شدن ، ترس از مرگ ، تنهایی اتاق های هتل ، زشتی ، سه نفره ، شماره اسرار آمیز یازده ، فاصله از دوستان ...
روز به روز به عنوان یک مجموعه پیچیده و غنی به نظر می رسد که آماده است خود را فوراً آشکار کند. من نه تنها به شیوه واقعی روزنامه نگاری گونزو وارد فضاها یا موقعیت ها می شوم ، بلکه ترس ها ، کاستی ها ، تعصبات و محدودیت های خود را آشکار می کنم. من از متوقف کردن داستان آنچه در انجام آن می بینم نمی ترسم […]. من فکر می کنم صادقانه ترین کاری که می توانم به شیوه ادبی انجام دهم این است که همه چیز را همانطور که می بینم ، بدون هیچ گونه مصنوعی ، بدون نقاب ، بدون فیلتر ، بدون دروغ ، با تعصبات ، وسواس ها و عقده هایم ، با حقایق کوچک و به طور کلی مشکوک بیان کنم. '
نه قمر
هنگامی که کنفوسیوس به کتاب خود در مورد جهش ها نزدیک شد ، هرگز نمی توانست تصور کند که یک زن در مورد جهش واقعاً چه می گوید ، بدن و احساسات خود را با شرایطی مانند دوران بارداری تنظیم می کند که همه چیز در چنین روندی به شدت تغییر می کند. حماسی از تجربیات زنان
آنها می گویند تهوع صبحگاهی پاسخی است به سیاهچاله احساسی که وقتی می دانید که مادر می شوید باز می شود. هنگامی که گابریلا وینر در سی سالگی متوجه شد ، مانند یک روزنامه نگار خوب کامیکازه واکنش نشان داد و خود را برای کشف نیروی گرانشی بارداری آغاز کرد: هیچ تجربه "گونزو" بیشتر از بارداری وجود ندارد.
وینر همیشه جایی را جستجو می کند که تعداد کمی می خواهند به آن نگاه کنند و یافته های خود را بدون شرم و فخر فروشی به اشتراک می گذارد. در این سفر بدون محدودیت در غارهای بارداری و مادری ، موضوع گسترش می یابد و تردیدها در کمین می آیند: آیا عشق مادری می تواند همه کارها را انجام دهد؟ من اینجا چه کار می کنم ، از همه اینها چه انتظاری دارم؟ چه چیزی باعث می شود که کسی مشتاق مادر شدن شود؟
این خواندن زایمانی بدون بیهوشی است ، داستانی علیه کیچ و بیهوشی که زنان باردار را قبل از "معجزه زندگی" مصرف می کند. در اینجا هیچ جادو یا شربت وجود ندارد. پورنوگرافی ، سقط جنین ، آپارتمان های کوچک و یک مادر جوان وجود دارد که در دور از کشور خود با عدم اطمینان مبارزه می کند. زیرا این نیز داستان مهاجرتی است که بدون توجه به دستاوردهای خود در نیمکره جنوبی به اسپانیا رسیده است.
ده سال از انتشار آن می گذرد و نه قمرها این همچنان شهادت است که مانند چند نفر دیگر وحشت ، زیبایی و پارادوکسهای تکثیر گونه را با هم ترکیب می کند. در این ویرایش تجدید نظر شده و گسترده ، نویسنده نامه ای به فرزندان خود خطاب می کند تا به آنها بگوید که چقدر همه چیز تغییر کرده است و متأسفانه بسیاری از چیزها هرگز تغییر نمی کنند.
پرتره هوآکو
پرتره هوآکو یک قطعه سرامیکی پیش از اسپانیایی است که سعی داشت چهره های بومی را با بیشترین دقت ممکن نشان دهد. گفته می شود که روح مردم را تسخیر کرد ، رکوردی که در آینه شکسته قرن ها پنهان مانده است.
ما در سال 1878 هستیم و چارلز وینر ، یهودی-اتریشی ، در حال آماده شدن است تا در نمایشگاه جهانی پاریس توسط جامعه دانشگاهی شناخته شود ، یک نمایشگاه بزرگ "پیشرفت تکنولوژیکی" که از جمله جاذبه های آن باغ وحش انسانی است ، اوج علمی. نژادپرستی و پروژه امپریالیستی اروپا وینر نزدیک به کشف ماچو پیچو بوده است ، او کتابی درباره پرو نوشته است ، نزدیک به چهار هزار هوآکو و همچنین یک کودک گرفته است.
صد و پنجاه سال بعد ، قهرمان داستان در موزه ای که مجموعه وینر در آن قرار دارد ، قدم می زند تا خود را در برابر هوآکوهایی که پدر بزرگش به تاراج برده بود ، بشناسد. او با چمدانی بیشتر از از دست دادن یا هر نقشه دیگری به جز زخمهای باز خود ، صمیمی و تاریخی ، به دنبال آثار پدرسالار خانواده و حامیان نسب خود -که بسیاری از آنها هستند -می گردد. برای هویت زمان ما: مجمع الجزایری از رها شدن ، حسادت ، گناه ، نژادپرستی ، آثار شبح پنهان در خانواده ها و ساختارشکنی آرزویی که سرسختانه در اندیشه ای استعماری لنگر انداخته است. لرزش و مقاومتی در این صفحات وجود دارد که با نفس شخصی نوشته شده است و قطعات چیزی را که مدتها پیش شکسته بود بر می دارد و امیدوار است همه چیز دوباره جا بیفتد.
به گابریلا وینر به خاطر صمیمیت در نوشتن شما تبریک می گویم