ادبیات فرانسه از یک صحنه روایی غنی و متنوع با نویسندگانی برخوردار است که در طرح‌های آوانگارد مانند آنها سرآمد هستند، هر کدام به شیوه‌ای خاص، Houellebecq o فونکینوس; یا پرفروش ترین نوآر بین المللی با فرد وارگاس o لامیتر. همه این داستان نویسان بزرگ و بسیاری دیگر از میراث یک ژرژ Perec که در زندگی کوتاه خود نشانه هایی از ظرفیت سرریز در آن هدف آزمایش خود را نشان داد.
نمایانگر سرگشتگی و بیگانگی، طرحی که به سمت سنتز روایت به عنوان کیمیاگری فشرده می شود، جایی که شخصیت ها روح خود را تقطیر می کنند. نویسنده ای شگرف در تمام جنبه هایی که زبان بُعد دیگری به خود می گیرد، خواه نثر باشد یا نظم، مقاله یا مقاله. این همان Perec است که در هر یک از کتاب های او به نظر ما چند وجهی می آید.
در اشعار درخشان و شاید در روح او با میراث شوم اخیر یک نابودی یهودی که او را در کودکی با از دست دادن والدینش تشدید کرد، پنهان شده بود. نکته این است که ادبیات بار دیگر به‌عنوان یک دارونما در شخصی‌ترین جنبه یا به‌عنوان تصعید در جنبه خلاقانه، در اثری مملو از آن معنای نهایی و آن پسماند متعالی ادبیات خوب به کار گرفته شد.
3 رمان برتر پیشنهادی ژرژ پرک
یادم می آید
به خاطر سپردن، نقل قول از خود است، حتی در خطر عدم اتخاذ تصمیماتی که در آن لحظه دیگر در افق ظاهر می شد. به همین دلیل است که آغاز داستانی که با آن رویدادها را می بینیم، صداقت، خامی، مالیخولیا، اعتراف را ارائه می دهد. با «به یاد می‌آورم» روزهای ایده‌آلی دیگری را در معرض دید دیگران قرار می‌دهیم که در آنها اتفاقات عجیب و غریبی می‌گذشتند، همیشه برعکس، با نکته‌های خنده‌دار، غزلیات و سردرگمی‌شان. فقط تمرکز دیگری که برای درک دیروز یا حتی دورترین دوران در تاریخ اخیر ضروری است.
«به یاد می‌آورم» در طول سال‌ها تبدیل به سفری به حافظه جمعی یک کشور شده است. این فهرست خاطرات، که از 480 مدخل تشکیل شده است که همیشه با کلماتی که عنوان کتاب را به آن می‌دهند، آغاز می‌شود، به یکی از نمادهای ادبیات یادبود در تمام دوران تبدیل شده است. خاطرات کودکی و جوانی یکی از بهترین نویسندگان قرن بیستم که در آن بازیگران، نویسندگان و سیاستمداران رژه می روند، همچنین ایستگاه های مترو، بلوارها یا سینماهای پاریسی که دیگر وجود ندارد اما برای درک پانورامای کنونی فرهنگ اروپا ضروری است. . در ترجمه ای جدید از مرسدس سبرین، یکی از آثار افسانه ای ژرژ پرک از راه می رسد.
آدم ربایی
حداقل داستان های قدیمی شروع خوبی داشتند، اما این یکی حتی آن هم نبود. از همان ابتدا، نفرینی مرموز بر سر شخصیت‌ها موج می‌زند و با پیش‌روی داستان، حضور همه‌جانبه آن، خود خواننده را متحیر می‌کند.
وقتی تونیو ووسل ناپدید می شود، قربانی یک آدم ربایی، بازداشت، فرار، سرکوب می شود؟ پلیس که قادر به رمزگشایی صحیح سرنخ های متعددی است که به او ارائه می شود، کاری بیش از برخورد با زمین انجام نمی دهد. دوستان تونیو در این مورد اقدام می کنند، اما آنها نیز هر چقدر هم که به حقیقت نزدیک باشند، طعمه قاتل گریزان خواهند شد. با این حال، طنز همچنان در کتاب حاکم است.
خواننده همچنین این فرصت را دارد که نبوغ خود را بیازماید، زیرا راه حل، در عین حال گریزان و آشکار، به دقت پنهان و در عین حال بدخواهانه ساده، هرگز آشکار نشد، اما همیشه در معرض دید اوست. آیا او حتی می داند چگونه آن را ببیند؟ آیا او می تواند نویسنده این هرج و مرج را پیدا کند؟
دستورالعمل های زندگی برای استفاده
هر محصولی با دستورالعمل هایش که کاربرد و دفع را به عنوان یک الگو تعیین می کند، ما را فریب می دهد. هیچ چیز را نباید در یک چرخه دور انداخت مگر زندگی. پس بهتر است دستورالعمل های خوبی برای زمانی که زندگی اشتباه می شود یا تهدید به نابودی می کند داشته باشید...
پرک با لذت یک مجموعه دار به ما نشان داد که ادبیات هم یک بازی است و پشت پرده زندگی روزمره شعر آنودین است. او در پشت نمای یک ساختمان ساده پاریسی آرشیوی از داستان ها پیدا کرد. روایت کردن همچنین یادگیری نگاه کردن است، برای گرفتن داستان های زندگی که این اثر تاریخی را می سازد پازل که ما هنوز آن را واقعیت می نامیم.
من زمانی به این کتاب رسیدم که ادبیات خطر تبدیل شدن به دنیایی بیش از حد مالیخولیایی را داشت. من در او سکته ای از زندگی یافتم. من عاشق بارتلبوث و پروژه دیوانه‌وارش شدم، که پشت آن یک شهود بزرگ می‌کوبد: این زیبایی گاهی بی‌فایده است و بنابراین زیباتر. هزار و یک داستانی را که در اینجا گفته می‌شود مرور کردم، با همان شگفتی که تصور می‌کنم رنسانس باید کابینت‌های کنجکاوی خود را کشف کرده باشد. و می دانستم که ادبیات می تواند چیز دیگری باشد: یک بازی بسیار جدی که نشان دهنده شیطنت آمیزترین لبخند ماست.
