خوردن بی نهایت می تواند یکی از مفیدترین و در عین حال نگران کننده ترین فعالیت ها باشد. دراز کشیدن روی چمنزار ، بدون آلودگی مصنوعی ، می توانید مانند فضانوردی باشید که برای انجام عملیات تعمیر و نگهداری در کشتی بیرون رفته است ، یا مانند خدا در روزی که برای خلقت جهان عزم کرده است ، یا به عنوان بیشترین بی اهمیت از موجودات دورترین جهان ...
به من نگویید به این اندازه زیبا و ناراحت کننده به نظر نمی رسد.
بنابراین ، در نظر گرفتن فضا به عنوان محیطی برای یک رمان ، در حال حاضر ارزش افزوده ای را فرض می کند که می تواند منجر به بقا ، یا اگزیستانسیالیست ، یا داستان علمی تخیلی و چرا که نه ... ، حتی عشق شود.
مشکل این است که به محض شروع به خواندن مطلب ، تراژدی به شدت پیش می آید. فضانوردان کاریس و مکس در فضایی که آنها را بطور شیطانی بین دامن های سیاه خود قرار می دهد ، چپ شده اند.
آن زمان در آنجا نسبی است ، ما قبلاً می دانیم. حماسه از ادیسه در فضا توسط آرتور سی کلارک ، که من به تازگی آن را مرور کردم ، از قبل دارای ایده ای از یک جدول زمانی بود ، همانطور که ما می شناسیم ، توسط اتر که از قوانین یک سیاره آبی ساده درک نمی کند ، خرد شده است.
و با این حال کاریس و مکس می دانند زمانشان در آنجا چقدر است ، در آن فضای سیاه درخشش های دور و بدون هیچ ساعتی برای اداره آن.
آنها 90 دقیقه اکسیژن دارند ... همانطور که دانشمندان خوب محاسبات خود را به سرعت انجام می دهند و می توانند روشن کنند که با هم هیچ فرصتی برای بازگشت به پناهگاه آبی گرم که در همان زمان نزدیک و دور به نظر می رسد ، ندارند.
کدام یک از دو فضانورد می توانند این فرصت را داشته باشند؟ چرا یکی آخرین نفس خود را به نفع دیگری رها می کند؟
به همان اندازه که در این رمان پاسخ وجود دارد ، س questionsالات وجود دارد. و همه آنها دارای چیزی هستند که بلع بزاق را دشوار می کند. و شاید تابستان آینده وقتی برای دیدن گنبد آسمانی پر از ستاره دراز می کشید ، به دنبال شخص دیگری در آنجا بگردید ...
اکنون می توانید رمان را بخرید ستاره ها را لمس کنید، کتاب کتی خان ، اینجا: