برخوردهای بین نسلی همیشه غنی است. و در حوزه ادبی فضای پرباری است که غنای انسان در آن پدیدار می شود، نوعی سنتز بین گذشته، حال و آینده.
اگرچه، واقعا گذشته و آینده همیشه یک سایه هستند. الیزابتا گذشته ای طولانی دارد، زمان گذشته ای از تلخی، غم و تنهایی. پولا، رقصنده جوان، تمام وقتش را پیش رو دارد و روی شکنندگی چیزی که در اصل هستیم حساب می کند، بله...
اکنون تاریخ مشترک الیزابتتا و پولا را به هم می پیوندد.
پولا به عنوان مستاجر در یکی از اتاق هایش به زندگی الیزابتای مسن می آید. صمیمیت بین این دو از جزئیات، از گفتگوهای صمیمانه کوچک گرفته تا اعماق وجود شکل می گیرد. حسرت یکی و خاطره دیگری تاریخ را در مسیر خاطرات و عواطف حرکت می دهد.
الیزابت تا پایان عمر خود را با مراسم آداب و رسوم می گذراند. کوزه مربای او با میوه های برداشت شده از درخت زردآلو در باغ، به زندگی طولانی او همیشه در همان خانه پیوند خورده است. خانه ای که به غیر از پولا، عشق و تراژدی نیز در آن ساکن بوده و تک تک اتاق ها را با همان شدت اشغال کرده است. از آن ساکنان روح خاطراتی می آید که عطر کمپوت زردآلو سعی در ملایم کردن آنها دارد.
از جزئیات کوچک، گاهی اوقات زیرنویس‌های ایده‌آل پدیدار می‌شوند تا شروع به نمایش آلبوم زندگی کامل هر کدام کنند. روند آهسته است، همه عکس ها به یکباره برای کسی که وارد زندگی شما می شود نشان داده نمی شود، اما کم کم اعتماد به نفس چند برابر می شود، عکس های لحظه ای گذشته در نهایت با توجه به هر دو آشکار می شود ...
و در آنجا پولا نیز اعتراف می‌کند که در گذر کم‌اهمیتش از این دنیا، عکس‌هایی هم برای نشان دادن دارد، ترس‌ها، آسیب‌ها و گناه‌هایی که از روشنایی جوانی در چشمانش ظاهر می‌شوند، تا زمانی که به اشک‌های بلورین تبدیل می‌شوند.
سرنوشت همچنین از داستان‌های کوچکی تشکیل شده است (یا شاید در پایان به آن کاهش یابد، به مجموع چیزهای کوچک به عنوان مبنایی برای همه چیز. یک پرتره نهایی از برخورد ماورایی انسان بسازید.
اکنون می توانید رمان را بخرید زمان زردآلو، کتاب جدید بیت ترزا هانیکا، اینجا: