زمانی بود که زندگی در پادگان گارد مدنی مستلزم بیقراری ، ناراحتی یا وحشت کاملی بود. نه خیلی وقت پیش. از دیدگاه من ، خاطره ساده از تبدیل یک پادگان ، با محوطه سازی اطراف آن ، به یک غرفه دیوارکشی شده ، اکنون معنی سالها زندگی در پادگان را به خود می گیرد.
من از دیدگاه خودم صحبت می کنم زیرا برای من کنجکاو است که چگونه آن را در حال حاضر می بینم و چگونه آن را در آن زمان درک کرده ام. پادگان گارد مدنی در شهر من مکانی بود که من به دلیل دوستی با پسر گارد ملکی به آنجا رفتم. ما به خانه بازی بین خانه ها می رفتیم و در آنجا با نماهای خیابان فراتر از کاشت ها بازی می کردیم. و ناگهان ، تاریکی ، یک دیوار تمام نمای خیابان را بست ... در کودکی به کارهایی که بزرگسالان انجام می دهند اهمیت نمی دهید. تازه بسته بودند.
زندگی در آن تنش که با وحشیگری خاصی بر بدن چنین کشیده شده است ، بسیار سخت بوده است. نبرد ، به اندازه مجله ای که دوست دارید ، تا حدودی ناهموار بود. کسانی که سلاح دارند و از آنها استفاده می کنند و می کشند ، در برابر هیچگونه دستور اخلاقی و قانونی تسلیم نمی شوند. و قبل از آن مبارزه همیشه نابرابر است. گارد مدنی با همه اینها مبارزه کرد ، از هزار و یک حمله برخاست و در نهایت به سنگ بنایی برای خاموش کردن تروریسم ETA تبدیل شد.
در این کتاب به ما گفته می شود که چگونه آن نبرد توسط بدن انجام شد و چگونه توسط خانواده ها تحمل شد. بیش از 200 کشته و مجروحان دیگر توهین ناپسندی به سوی صلح هستند ، قیمتی بدون جبران احتمالی ، اما با افتخار دفاع از زندگی بیش از همه ایدئولوژی که با تحمیل سلاح برای تحمیل معیارها به پایان می رسد.
شهادت درباره آنچه سالها اتفاق افتاده ، درد و تنش اجتماعی به عنوان تنها فتح اجتماعی دشمنان مردم ، همه مردم ، هر قومی. زیرا کسانی که برای جستجوی عدالت خود را مسلح کردند ، در همان لحظه ای که اولین سلاح را به دست گرفتند ، تمام توجیهات خود را از دست دادند.
همین الان می توانید خرید کنید خون ، عرق و آرامش، کتاب جدید Lorenzo Silva، با همکاری گونزالو آرالوس و مانوئل سانچز، اینجا: