ایده آل و برنامه واقعی. متفکران درخشان به ایدئولوگهای جذابی تبدیل شدند که رویکردهای آنها به تغذیه توتالیتاریسم و دیکتاتوری انجامید. چگونه می تواند باشد؟ چگونه کشورهای مختلف از ایده های عالی برای تبدیل آنها به ناهنجاری های سیاسی تغذیه کردند؟
مارک لیلا مفهوم philotirania را معرفی می کند. نوعی مغناطیس که ایده آلها و ذهنهای متفکر آنها را به سمت آن سازگاری واقعی جذب می کند که با غلبه بر همه تناقضات ، برای همه نوع وسیله تا رسیدن به هدف توجیه کننده است.
کلید ، همانطور که نویسنده اشاره می کند ، صداقت است. عقل و خرد به آسانی با آنچه ایدئولوگ می خواهد ببیند ، فراتر از عینیت قابل تنظیم است. قالب یک ایده آل سازنده می تواند به طور اساسی تغییر کند ، کاملاً دچار شکستگی و فساد شود ، اما اگر ایدئولوگ بخواهد همچنان خود را متقاعد کند که اگر در هنگام اسیر شدن توسط یک شخص سیاسی احساس تعالی کند ، نمی تواند در ساختار سیاسی او شکست ایجاد کند. ممکن است ایدئولوگ در حزبی که قدرت جمع آوری می کند ، به تغییر شکل کار خود تسلیم شود ، نوعی آینه واقعیت موازی.
این نوعی شیفتگی با قدرت است ، سرسختی از دیدگاه برتری ایده آل خود.
نمونه ها در هر دوره تاریخی ، از نازیسم شدید با روزنبرگ ، تا مارکسیسم و لنینیسم وحشیانه ترین کمونیسم وجود دارد. کنجکاو است که چگونه ایده های پراکنده در نهایت بدترین انسان را متمرکز می کنند ، این چیزی نیست جز تصور که به عنوان یک آموزه در نظر گرفته می شود. حکمت به این امر اعطا می کند ، اما حکمت ، اما سوءتفاهم ، در نهایت به عنوان فضیلتی بالاتر از هر گزینه دیگری درک می شود ، حقیقتی مطلق که استخراج مشتق آن از قدرت اقتدارگرا به راحتی امکان پذیر است.
اما هر دورنمایی یک نکته یادگیری دارد. اخبار سیاسی با اندیشمندان بی پروا همراه است. پایه های دموکراتیک اکثر کشورهای غربی کاملاً محکم به نظر می رسد. اما در حال حاضر مشخص است که لحظات اضطراب ، بحران یا تهدید ، پرورش کاملی برای این اندیشمندان ، همدلان آنها و کسانی است که در نهایت تسلیم آنها و آرمان های مطلق آنها می شوند.
می توانید کتاب را بخرید متفکران بی پروا، یک مقاله بسیار جالب از مارک لیلا ، در اینجا: