جالب است ، اما ما می توانیم بسیاری از کتابهای داستانی را پیدا کنیم که با عناوین rimbonbantes ، طولانی ، عمداً کشیده به ما ارائه می شود ، گویی می خواهند موضوع کوتاهتر خود را جبران کنند. به نظر من می رسد که از اسکار سیپان "من دوست دارم صدای لئونارد کوهن باشد تا از شما بخواهد برود" یا "من دوست دارم کسی در جایی منتظر من باشد" ، توسط آنا گاوالدا.
این باید مربوط به زمان ، روندها باشد ... یا فقط اهمیت دادن به اهمیت هر یک از آن داستانهای کوچک اما درخشان است ، زیرا نویسندگانی هستند که داستانهایشان را درخشان می کنند ، همانطور که در مورد موارد فوق ذکر شد. و ، البته پاتریسیو تلفظ.
داستان به خوبی درک شده ، امکانات زیادی برای انتقال یا نوشتن داستانهای ساده اما نفیس یا پیچیده اما درخشان استعاری ارائه می دهد.
این مختصر یک سرنوشت و رویکرد به شواهد آنچه در اولین کلمات گفته خواهد شد را نمی دانم ... ، شاید آنجاست که نیاز به بسته بندی عنوان وجود دارد.
و در عین حال داستان عطر دیگری را متفاوت از رمان می دهد. این امر به دلیل نثر نیست و می تواند تسلیم غزل یا رویایی شود. شخصیت ها با خیال راحت بازی می کنند یا تسلیم اجرای بداهه ای می شوند که انتظار پایان خاصی ندارد.
El داستان به عنوان ژانر این عمدتا باز است ، به سمت فرض و غرق شدن تمایل دارد ، مانند یک aperitif که با لذت بیشتری نسبت به منوی غول پیکر صدها صفحه از آن لذت می برد.
بنابراین نوشتن داستان برای هر نویسنده ای همیشه آسان نیست. فضیلت باید در آن ظرفیت باشکوه سنتز پدیدار شود ...
خلاصه داستان: دو نویسنده با نوشتن "زندگی نامه" یکدیگر موافقت می کنند و خواننده ای وسواس هر دو یا فقط یکی از آنها را پیدا می کند. مردی مشخصات Tinder خود را به صورت ذهنی می نویسد در حالی که دختری درباره مرگ و اسرار وحشتناکی که همه چیز گفته می شود به او می گوید. "شاعر بزرگ شیلیایی" یک اتاق هتل در آلمان را خراب می کند و به زندگی مخاطبش درس زندگی می دهد. نویسنده ای به نام "پاتریسیون پرون" مشتاق بازیگری را برای بازی در نقش "پاتریسیو پرون" استخدام می کند که نتایج فاجعه باری داشت که انتظار می رفت.
شخصیت های آنچه استفاده می شود و استفاده نمی شود ، ما را از بین می برد آنها نگاهی اجمالی به زندگی بهتر می توانند داشته باشند و شدت آن آنها را خیره می کند. آسیب پذیر ، گیج ، مضحک ، عاقل ، همه آنها بارها و بارها به امکاناتی که در آن بینش وجود دارد باز می گردند ، متقاعد شده اند که اگر از آنها سوء استفاده نکنند ، از دست خواهند رفت: آنچه در این راه می یابند ، شانس است ، جان افراد نویسندگان به عنوان آینه های مخدوش ، فرصتی برای ایجاد یک اثر هنری از زندگی خود ، نیاز به ناپدید شدن ، و کنار گذاشتن همه چیز برای ادغام با ادبیات.
اکنون می توانید کتاب آنچه استفاده می شود و استفاده نمی شود ما را خراب کند ، کتاب جدید پاتریسیپو پرون ، در اینجا:
آنچه استفاده می شود و استفاده نمی شود ما را از بین می برد ، آیه ای از آهنگ یک نوازنده راک است ، یکی از بهترین آهنگهایی که آرژانتین ارائه داد ، به نام لوئیس آلبرتو اسپینتا….
https://www.youtube.com/watch?v=zxALmk5ET3s
خیلی ممنون کارلوس!