رویاها و شعرها از همان غزل متولد می شوند که با قصد دگرگون کننده خود بر واقعیت آویزان است. در هر دو فضا ما با همان ناخودآگاهی سرشار از معنا در مورد صمیمی ترین وجود خود مرز داریم. توشه حیاتی ما گذر زمان ما را به سمت آن مدینه فاضله یعنی کنترل سرنوشت ما می برد.
در اصل ، این کتاب همه اینها را از شخصیتی مخرب به ما می گوید ، در ارتفاع گریگوریو سامسا که توسط رویای او مورد حمله قرار گرفته است. "دگردیسی" فقط با روایتی طولانی تر و برای من دارای اهمیت وجودی بیشتر.
گیلبرت بهانه رویا را آخرین دلیل خود برای برخورد با چرخش چرخ می داند که در مواقعی که روزمره شما را خسته می کند احساس می کند.
گیلبرت غرق در حالت مه آلود بیدار شدن اخیر خود از یک رویای شدید ، هواپیما را گرفته و عازم ژاپن می شود. در نوعی سفر ابتدایی به سوی عمیق ترین پاسخ ها ، در ژاپن او با یوسا ملاقات می کند ، خودکشی که برنامه خود را برای ترک صحنه ترسیم می کند.
با این تفاوت که داستان ، همانطور که اعلام شد ، ارائه می دهد که خواندن متناسب با هر خواننده است که می تواند در ترکیب مختصر یک مکان هایکو تفسیر شود. در حقیقت ، من مطمئن هستم که هر یک از ما هنگام خواندن و می خواهیم به مثالی مانند این بپردازیم معنای متفاوتی پیدا می کنیم:
«باران گل
یک کلاغ بیهوده جستجو می کند
لانه اش »
نکته این است که به بهانه آن نوع پرواز در جهان غربی ، که ما در عزم عجیب آن از نظر مغناطیسی همدلی داریم ، سفری بسیار ویژه را در صفحات این کتاب آغاز می کنیم. ایده شکست در گیلبرت ، مقایسه های نفرت انگیز او با محیطی که در آن همه شاد و توانمند به نظر می رسند ...
و ناگهان یوسا ، با نقشه خودکشی اش ، گیلبرت مرد ناامیدی را در خود می بیند که باید به جبران خطاهای خود بپردازد. آنها با هم به مکانهایی در آن ژاپن مرموز سفر می کنند ، مانند هایکوهای دائمی ، با رویاهایی که برای یک ژیلبرت بیشتر و بیشتر آزاردهنده است نادیده گرفته می شود و می فهمد که برای چه جهنمی به آنجا سفر کرده است.
یک رمان متفاوت که به نوعی ، به زبان دقیق آن ، هرچند پر از جنبه های ضمنی پر جنب و جوش ، به زندگی به عنوان مجموعه ای از هایکوس ها اشاره می کند که ما هرگز آنها را درک نمی کنیم ، اما می توانیم از آن برای هر یک از اعمال خود همیشه آبمیوه ای از ابداع کنیم. به
هم اکنون می توانید رمان جزایر کاج ها ، کتاب جالبی از ماریون پوشمان را در اینجا بخرید: