بین برخی از والدین و فرزندان تفاوت هایی وجود دارد که فرض می کنند دامنه های غیرقابل دسترسی از طریق آنها عشق به وجود می آید یا برعکس ، در تشدید آن غیرقابل دستیابی است. بدترین چیز این است که خود را در منطقه میانی بیابید ، بدون آنکه بدانید در حال بالا رفتن یا پایین آمدن هستید ، با خطر سقوط در هر لحظه ، از مشکلات اخلاقی و نسلی رنج می برید.
در نهایت ، بزرگترین قربانیان معمولاً کودکان هستند. و فکر می کنم در مورد مارکو اینطور است. در بزرگسالی ، مارکو نمی تواند با گذشته خود آشتی کند ، زیرا آن مرحله از خانواده که آرزویش را داشت ، متفاوت از گذشته می گذشت. فقط یک لحظه کوچک مانند جوانه امید ظاهر می شود. لحظه ای برای ارتباط بین او و پدرش در حین سفر وجود داشت ، آنقدر در حافظه دور بود كه ممكن بود با حافظه مختل شود و برای مدتی كه ماركو را بیش از حد مجازات كرد.
اما مارکو باید خودش را از نو بسازد ، خودش را با کمی موفقیت ، و ریشه در آنچه بود ، بازسازی کند. احساس گناه در مورد جنسیت به یک مشکل فرویدی با پیامدهای غیرقابل پیش بینی تبدیل می شود و او می خواهد دیگر از این مجازات ، آن گناه درونی به دلیل سوء تفاهم پدر ، رنج نبرد.
مارکو در پایان لباس خواننده را در می آورد و نشان می دهد که فضایی که انسان از کودکی به بزرگسالی می گذراند ، با همه تنش های معمول ترک نوجوانی ، در مورد او با کشف مشخصه ذات او ، واقعیتی بدون تناسب احتمالی با ایدئولوژی خانواده ، چند برابر می شود.
مارکو دوست داشت فکر کند که می تواند پدرش را در آغوش بگیرد و درخواست بخشش کند. و اینکه پدرش به او اطمینان داده بود که چیزی برای بخشیدن وجود ندارد. اما هرگز چنین اتفاقی نیفتاد و مارکو سرانجام بین جنسیت تازه متولد شده و آسیب های خود در حال گذار بود. و خواننده همه چیز را کشف می کند ، با همان شدت که گویی زیر پوست شخصیت قرار می گیرد.
در مناظر شیلی در حال تغییر ، با جزئیات برخی از آن بلایای طبیعی که عنوان کتاب اعلام می کند ، ما استعاره ای پیشنهاد کننده را بین جهانهایی که گاه متلاشی می شوند کشف می کنیم که در برابر زمین لرزه هایی که از درون زمین بوجود می آیند و از احساسات
اکنون می توانید رمان را بخرید بلایای طبیعی، توسط پابلو سیمونتی ، در اینجا: