شروع به خواندن از بیماری کنید ، عنوان را به عنوان تیتر کلان روزنامه های دور افتاده که موارد شوم را در جنبه وحشی واقعیت جمع آوری کرده اند ، بکشید. در پایان ، لمس برای جلب توجه در میان سر و صدای رعد و برق. زیرا خواندن بهشت آرامش یا جنون است ، اما همیشه دور از سر و صدای پس زمینه.
شما ، خواننده ، کتاب و پدر مرده. هیچ چیز دیگر وجود ندارد ، بدون تقلب یا مقوا یا ترومپ لویل برای یکبار حدس زدن در طرح آنچه واقعاً در آغوش پدرانی که برای همیشه از دست رفته بودند اتفاق افتاد.
بلافاصله فاجعه به کانالهای جدید هدایت می شود. هیچ دختری فراتر از خودباوری و احساس گناه ، پدر خود را نکشید. این گناه می تواند شما را به این فکر بیندازد که می توانید کار اشتباهی انجام داده باشید ، و اینکه حرکت دیگری از جانب شما می تواند چنین سرنوشت ناخوشایندی را تغییر دهد. آن بال زدن پروانه ای که می تواند طوفان را بیدار کند. در حال حاضر تنها صدای تکان دادن چیزی است که به عنوان زمزمه صدای از دست رفته باقی می ماند.
با آن رنگ واقع گرایی خام که کلمبیایی ها نیز مرتباً به آن می پردازند لورا رسترپو، سارا جارامیلو ما را به زندگی پس از مرگ ، به سکوت به عنوان غیبت ، به خانه به عنوان مالیخولیا ، به روز به عنوان بقای غم و اندوه می رساند.
تمرین رمان سازی تراژدی را می توان از سطوح بسیار متفاوتی بررسی کرد. اگر این تراژدی خودتان است و شما در پاکسازی احساسات خود تمرین صادقانه ای انجام می دهید ، گاهی استفراغ می کنید و گاهی گریه می کنید و با ویرانی حقیقتی روبرو می شوید که بسیار دردناک است زیرا واقعیت دارد و طبیعت آن را پذیرفتنی نیست.
وقتی یازده سال داشتم ، یک قاتل پدرم را کشت. من دختری بودم که تصور نمی کردم چنین اتفاقی بیفتد. اما این اتفاق افتاد. هنوز باورم سخت است که به سختی سی و پنج گرم فولاد و یک گرم باروت می تواند یک خانواده را بکشد.
اکنون می توانید "چگونه پدرم را کشتم" ، ساخته سارا جارامیلو را در اینجا بخرید:
1 نظر در مورد “چگونه پدرم را کشتم، اثر سارا جارامیلو”