بعد از وطن ، فرناندو آرامبورو با یک کار شخصی تر به عرصه ادبی باز می گردد. اما شاید شخصی ترین جنبه این اثر جنبه ای باشد که به خود خواننده مربوط می شود.
خواندن این کتاب یک همدلی اساسی را ایجاد می کند ، همان تصور رایج ، قصد نویسنده برای بیان زندگی و آنچه که در طولانی شدن صدای درونی اتفاق می افتد. مجمع داخلی ما زمزمه ای است ، اراده ای اساسی در مواجهه با شیوه زندگی و سازگاری با محیط ، تغییرات ، شرایط. سپس صدای درونی این کتاب به صدای خود ما تبدیل می شود و ما را در رویای خواندن گهواره می کند.
بسیاری از نویسندگان که به سطح خاصی از شناخت رسیده اند ، به نوشتن کتاب انگیزه های خود برای نوشتن پرداخته اند. گاهی اوقات این یک توضیح رسمی از هنر نوشتن است ، در مواقعی دیگر ما از توضیح هنر نوشتن به عنوان جادوی تسلط بر زبان لذت می بریم. در این پرتره بدون من ، به نظر می رسد فرناندو آرامبورو به دنبال دلایل خود برای نوشتن است ، گویی قصد دارد آنها را در توسعه کتاب آشکار کند.
اما در نهایت این موضوع به آن مربوط نمی شود. این خودنگاره از روزهای تصادفی که به یک نوشتار تقریباً خودکار ، تمرین در مورد ندانستن ، یا پیش نویس مقاله اختصاص داده شده است ، منظره ای از زندگی درونی را که به هر یک از زبانهای احساسی خواننده ترجمه شده است ، تشکیل می دهد.
در هر مرحله ای که قرار بگیریم ، در این کتاب به دنبال ماهیت خود خواهیم بود. مبانی اراده ما از یادگیری بودن و بودن شکل گرفته است. انسان کسی است که گاهی دوست دارد و از دیگران متنفر است. انسان کسی است که خود را فانی می داند ، اما سعی می کند بین چیزهای بی اهمیت پنهان شود در حالی که به پدر ، مادر یا پسری چنگ می زند تا اولین ناامیدی بزرگ خود را به دنبال داشته باشد.
نه به این دلیل که همه چیز ما اینجا هستیم ، اما این بسیار لذت بخش است که ببینیم همه ما نویسنده هستیم ، نویسنده یک زندگی هیجان انگیز ، یک پرتره از خود بدون ما.
همین الان می توانید خرید کنید عکس سلفی بدون من، کتاب جدید فرناندو آرامبورو ، در اینجا: