بیایید واقع بین باشیم. اگر یک باشگاه افسانه ای برتر در اسپانیا وجود دارد ، آن اتلتیکو مادرید است. این اسطوره از پیروزی در برابر سختی ها و از جهنم پس از سقوط های فاجعه آمیز جعل شده است. این تنها راه دستیابی به جلال و آنچه همراه آن است ، اسطوره است.
اسطوره های ورزشی تنها در غنائم ثبت نمی شوند. فراتر از چیزی که توانستید ببرید یا ببازید ، همیشه نحوه انجام این کار ، نحوه رقابت و احساس مردم شما با طرز فکر و بازی شما در هر لحظه وجود دارد.
بعد از نیم قرن ، کالدرون خداحافظی می کند. و بسیاری از طرفداران احساس از دست دادن و اندوه می کنند. زیرا هر مرد ورزشکاری خود را در آنجا می چسباند و به دست پدر یا پدربزرگ می چسبید ، با شیفتگی به غرفه ها ، نقص بزرگ آن و احساس گلوهای زیاد و قلب های بسیار می نگریست. کالدرون از غرفه ها ، در رادیو یا تلویزیون ، همه پیروان خود را مغناطیس کرد.
این کتاب Hasta siempre ، Vicente Calderón اتفاقاً بهترین مداحی است. سخنرانی گروهی بین احساسات و خاطرات ، بین خنده های صریح و اشک های لمس کننده. Kiko ، Abelardo ، Futre ، Torres یا Gabi داستانهای خود را بین این صفحات ، بین حدیثی و ماورایی ، با افتخار تعلق به کسانی که همیشه می دانستند خانه آنها کجاست ، به اشتراک می گذارند.
این قانون زندگی است. ورزشگاه در حال ترک است. رودخانه Manzanares یتیم می شود. نشانه خاصی از مالیخولیا با ورزش همراه خواهد بود. اما حقیقت این است که هیچ چیز جدید نیست. ورزشکار بودن به معنای داشتن آن نقطه سودای شکوه است که همیشه لمس می شود ، گاهی اوقات به دست می آید و البته به طور مداوم به عنوان افق قرمز و سفید آرزو می شود.
می توانید کتاب را بخرید خداحافظ ، ویسنته کالدرون، کتاب پاتریشیا کازون ، در اینجا: