آنچه در مورد ویروسی که در نهایت در بین مردم گسترش می یابد دیگر یک طرح خیالی وحشتناک نیست بلکه یک احساس است که دیستوپی ممکن است باقی بماند.
بنابراین رمان هایی مانند این به یک فرصت روایت شوم و ویرانگر دقیق اشاره می کند. امیدواریم آینده این روزهای ما حتی با وجود آدم خواری لازم برای بقا ، مانند تجدید حیات افراطی برای ما به نظر نرسد.
اما در حال حاضر هیچ چیز چندان دور به نظر نمی رسد ، مهم نیست چقدر دور از ما نمایندگی می شود. چه کسی می خواهد به ما بگوید که همه از ماسک در خیابان قدم می زنند ، از ترس تزریق ویروس با اکسیژن ضروری حیاتی؟
دیستوپیا از قرار گرفتن در قفسه های علمی تخیلی کتابفروشی ها و کتابخانه ها به بخش امور جاری تبدیل شده است و در شخصیت فوق العاده به عنوان ادبیاتی با وزن بیشتر تجدید نظر کرده است. از آن به بعد کم کم گذشت مارگارت اتوود و تکرار فمینیستی او از داستان خدمتکار تا آخرالزمان ویروسی که در آستانه کاملاً واقعی آویزان است ...
به دلیل یک ویروس کشنده که حیوانات را تحت تأثیر قرار می دهد و انسان را آلوده می کند ، جهان به مکانی خاکستری ، شکاک و غیر مهمان نواز تبدیل شده است و جامعه بین کسانی که غذا می خورند و کسانی که غذا می خورند تقسیم شده است.
وقتی اجساد مردگان سوزانده می شوند تا از مصرف آنها اجتناب شود ، چه باقی مانده از اومانیسم می تواند مناسب باشد؟ اگر واقعاً ما همان چیزی هستیم که می خوریم ، پیوند با دیگری کجاست؟ در این دیستوپی بی رحم به همان اندازه وحشیانه و ظریف ، به همان اندازه واقعی و واقعی ، آگوستینا بازتریکا با قدرت انفجاری داستان ، احساسات و بحث های بسیار موضوعی الهام بخش است.
در حیوانات ممکن است ظلم زنجیره غذایی را درک نکنیم. وقتی مشاهده می کنیم که شیر غزال را می خورد ، سرنوشت چیزها را فرض می کنیم. اما مطمئناً وقتی نیاز و فوریت به مرحله انسانی منتقل شود ، چه اتفاقی می افتد. به همین دلیل ، واقعیت متمایز تحت الشعاع قرار می گیرد تا دچار معضلات غیرقابل تصوری شود.
اکنون می توانید رمان «جسد نفیس» ، کتابی از آگوستینا بازترریکا را در اینجا بخرید: