نیمه اول قرن بیستم در اروپا تعداد زیادی از نویسندگان متعالی را به عنوان وقایع نگاران ضروری قاره ای که در تاریکی جنگ های بزرگ جهانی غوطه ور شده است، ثبت می کند.
منظورم توماس مان, جورج اورول، یا در حال حاضر در اسپانیا باروجا, اونامونونویسندگانی که همگی به ورطه‌های دو درگیری بزرگ با دوران پس از جنگ‌هایشان، دوران بین‌جنگ‌ها و تنش‌هایی که در دوره‌ای پرتلاطم کشیده شده‌اند، نگاه می‌کنند که فراتر از آینده‌ی اجتماعی-سیاسی، میلیون‌ها زندگی را در سایه بازنویسی کرد.
رابرت موسیاو ، با نیت اساسی مشابه آنچه قبلاً داشت ، همیشه بین وجودی که با بدبینی سرکش معمولی آن زمان و جستجوی انسان در تاریکی بشریت ، بارگیری شده بود ، کتابشناسی بی نظیری را تنظیم کرد.
این مجموعه بزرگی از آثار نیست که به سختی از ده عدد تجاوز کند. و شاید دقیقاً در نقطه ضعف ، موسیل آن دیدگاه پیچیده جهان را از دیدگاه فلسفی متمرکز کرد ، که به رمانی با غنا تبدیل شده است که طرح های آن را با وزن و عمق به درون تاریخچه تبدیل می کند ، با دلالتهای انسان دوستانه از مواجهه شخصیت هایش با افراطی که باعث می شود زندگی را به عنوان اثبات درد احساس کنیم.
اما فراتر از پیش زمینه ، اقدامات موزیل نیز همیشه گره ای تلخ را در انتظار نتیجه شگفت انگیز دعوت می کند ، مانند هر رمانی که به خود احترام می گذارد و برای لذت بردن از خوانندگان مشتاق به زندگی در چنین محیط های شدید است.
3 رمان برتر توصیه شده توسط رابرت موسیل
مرد بدون ویژگی
اثری با آن ویولای همیشه منحصر به فرد ناتمام که نویسنده بزرگ را پیش از ترک قطعی صحنه همراهی می کند. رمانی که به دنبال و علیرغم پایان مبهم اش، به آن تعالی اثر بزرگ، از حجم تا استفاده از پروست در "در جستجوی زمان از دست رفته".
از همان ابتدا ، وقف ، بیش از یک دهه ، برای بستن کار بدون شک نشان دهنده اراده ای است که آرامش خوب گذر زمان را بدون تسلیم در برداشت های اولیه ، هدایت می کند. چیزی که هنگام بازگشت به شخصیت ها و تفاوت های ظریف آنها همیشه غنی می شود. اولریش به اصطلاح مردی بدون ویژگی است ، مردی سرد است و مانند یک ریاضیدان خوب به دنیای اعداد و ترکیباتش متعهد است. تصور پارادایمی او از جهان او را از جاذبه غیر ریاضی که برای لئونا و بونادیا احساس می کند فرار می کند.
از سوی دیگر ، در پادزمین های این دنیای عجیب بین اعداد ، تحسین و اشتیاق ساخته شده از الگوریتم ، آرنهایمی که از قبل مملو از ویژگی های انسان خوب است ، همه چیز را می داند ، برترین جهان مدرن در همه ابعاد آن است. در پس زمینه ، اروپای پیش از جنگ 1914 ، در نقطه میانی ، گناهان ، پوچی ها ، جاه طلبی های بیش از حد و خواسته های زایمان مردان با یا بدون ویژگی.
در مورد حماقت
مقاله در مورد حماقت در بهترین حالت نباید بیش از 100 صفحه باشد. مگر اینکه شخصی مانند Musil ما را مجبور به دیدن این کند که حماقت به اندازه سوختی که به آن می دهیم از آن ماست.
از آنجا که حماقتی که شاگردان پروفسور اردمان هنگام هشدار دادن به آن می خندیدند که این حماقت ، کانون اصلی ارائه او در کلاس خواهد بود ، چیزی نیست جز جسمانی شدن مار ترس که از تعصبات ما ناشی می شود و می تواند واقعیت را نادیده بگیرد ، جهل ما. قادر به جرأت بخشیدن به نقطه ای برای نفی گفتار دیگران به دلیل آسیب خودی محض.
عاقل بودن می تواند همان احمق نبودن باشد که سکوت کنیم ، قبل از صحبت مشاهده کنیم ، و ذهن خود را آزاد کنیم قبل از آنکه گرایش کبوتر مان هرگونه ترکیب و یادگیری را از بین ببرد. به همین دلیل است که اردمان مجبور شد در مورد حماقت صحبت کند. و بنابراین موسیل تمام این فکرها را در یک کتاب کوچک نجات داد که ما می توانیم به یاد داشته باشیم همیشه سعی کنیم از حماقت خودمان دور شویم.
مصائب دانشجویی تورلس
نزدیک شدن به صحنه ای از دوران جوانی و در یک محیط نظامی برای بدتر شدن اوضاع ، این رمان را به هر خواننده ای که مایل به ورود به دنیای موزیل است نزدیکی بیشتری می بخشد.
تورلس سرباز جوانی است که با عمیق ترین تضادها مواجه است. زیرا چیزی در او می کوشد تا با سینه ای متورم آن غرور ظاهری را بیدار کند در حالی که طرف کودکانه تر شک دارد. با این تفاوت که کودک، نوجوانی که یونیفورم جنگی به تن می کند، به زودی یاد می گیرد که در مورد مرگ و زندگی بیهوده باشد، چیزهایی که برای او هنوز از دور چیزی نیست که آنها را ببیند.
اما دقیقاً او، تورلس، متناقض‌ترین سرباز در میان سربازان است و نگرانی‌هایش او را گاهی به شورش علیه ترس تحمیلی سوق می‌دهد. زیرا هوش او در شکاف های آن رشته نظامی و آن مأموریت میهن پرستانه در برابر دشمنانی که گاه برای پسران جوانی مثل او کیشوت است شکسته می شود. گاهی اوقات تورلز می فهمد که دیگر خیلی دیر شده است و هیچ یک از پسران دیگر در موقعیتی نیستند که از بیگانگی فرار کنند. و شروع یک فرار انفرادی کار آسانی نیست. بنابراین طفره رفتن فقط می تواند در درون باشد، در فضایی که شما می توانید از آن محافظت کنید تا کسی آن را به زور از آگاهی شما اشغال نکند.
