نویسنده انگلیسی زادی اسمیت نویسنده ای مصمم است که طرح های خود را اساساً از شخصیت هایش پاک کند. از آنجا که هر یک از رمانهای او نوعی تئاترسازی کامل است ، که در دیالوگ های غنی و بازتاب ها تک نگاری شده است.
مداخلاتی که صحنه را می‌سازد و واقعیتی را که باید آشکار شود، به صحنه می‌آورد، مانند یک صحنه جادویی که منحصراً از و برای سرگرمی روی کلمات ساخته شده از تخته‌های صحنه ساخته شده است.
و نه، این دراماتورژی نیست، رمان نویسی است، فقط در زیر کارخانه صنایع دستی یکی از آن نویسندگان به عنوان یک نماینده آوانگارد ادبی کشف می شود. افق های ادبیاتی که در آن قهرمانان داستان به امواجی از حداکثر قدرت می رسند که بسته به لحظه، طنین انداز طنز، حس تراژیک، خشم و حتی احساس گناه را می تاباند.
واقع گرایی زمانه ، طرح هایی از م socialلفه های اجتماعی با شدیدترین قلاب آینده برخی از قهرمانان داستان که از صفحه اول فتح می کنند. زندگی بهترین اقدامی است که می تواند پیشرفت یک داستان را رقم بزند ، فقط باید بدانید چگونه زندگی را بیان کنید ، که کم نیست. و این چیزهای زیادی در مورد آن می داند زادی اسمیت شگفت انگیز.
3 رمان برتر زادی اسمیت
دندان های سفید
اولین رمانی که نویسنده ای متفاوت ، هیپنوتیزم کننده و متخصص را در اوایل کودکی اش ، در ادبیاتی که عملاً توسط او اختراع شده بود ، تقویت می کند.
شاید در نهایت این بهترین اثر نباشد، اما باید با بیداری نویسنده و سبک، ردپای سطوح رئالیسم که همیشه در هر دوره از تمدن ما ضروری است، قاب شود. زیرا اگر نویسندگان با جذابیت نثر خود به ما نگویند که در جهان چه می گذرد، هیچ تواریخ درون داستانی وجود نخواهد داشت، که در همه این تحولات ما مهم است.
و چه واقعیتی بزرگتر از مهاجرت روزگار ما، آمیختگی و بیگانه هراسی، جستجوی آینده، شکست، موفقیت ها، طنز به عنوان تنها سلاحی که در برابر همه چیز معتبر است و شور راهنما. امر ناگزیر.
آرچی و صمد آن گنج را ، که لزوماً در طول سالها از بین می رود ، از خاطرات جنگ نگهداری می کنند. لندن امروز دیگر از هیچ حمله رعد اسا نمی ترسد ، اما برای دو پیرمرد مدرنیته ممکن است بدترین حمله رعد اسا باشد که دائماً آنها را بمباران می کند. در حال حاضر به نظر می رسد که هر دوی آنها با این ایده غریبانه روبرو هستند که فرزندانشان نمی دانند چگونه از زمان لذت ببرند و از زمان آرامشی که برایشان فراهم کرده اند استفاده کنند. اما آنها نمی توانند ببینند که هنوز زمان صلح هماهنگ نیست که آنها تصور می کنند.
زیرا فرزندان آنها هنوز سیاه پوست هستند، برای توضیح آن با طنز اسیدی، و این هنوز برای وارثان ابدی بهشت بار سنگینی است: سفیدپوستان به آن متقاعد شده اند. شاید همین باشد، شاید آرچی و صمد برای هیچ با هم جنگیدند، بنابراین نتوانستند آزادی را حتی برای فرزندانشان به دست آورند. چگونه می توان به تراژدی این نوع کشف نخندید؟ این است که یا بازیابی تفنگ قدیمی ... داستان طنز خنده دار با لمس انتقاد تند. رمانی فشرده که فقط یک نویسنده بیست ساله می تواند بنویسد.
درباره زیبایی
شاید ترفند این واقع گرایی که در زادی اسمیت ایجاد شده در سن نهفته باشد ، در جوانی که می تواند از طریق قلم موهای دقیق ، بدون ملاحظات بیشتر و بسط متفکران ریش دار و چروکیده و چشمان ریز ، که پشت عینک خود مصرف می کنند ، متعالی ترین دیالوگ ها را حل کند.
بدون شک ، زیبایی نیاز به ملاحظات اندک یا استدلال سنگین دارد. آنچه زیباست ، زودگذر و در عین حال جاودانه در حافظه ما است. و هیچ کس نمی تواند از نظر توصیفی یا ایدئولوژیکی به آن نزدیک شود. رساله زیبایی باید مجموعه ای از لحظات باشد ، چند کلمه که با شخصی رد و بدل می شود در حالی که اتفاق خارق العاده ای رخ می دهد یا یک حرکت ساده ما را به آن مکان خارج از ما منتقل می کند ، جایی که زیبایی به سرعت عبور می کند.
در اوایل بیست سالگی، زادی صحنه‌هایی از زیبایی را در میان عروضی‌های دنیای ما توصیف می‌کند. زیرا چیزها اساساً به دلیل متضادهایشان وجود دارند. و هیچ زیبایی عالی بدون مخالفت افراد مبتذل وجود ندارد. زیبایی بدون شک از فرد شروع می شود، در این مورد از استادی مانند هاوارد بلزی، او آن احساس انحطاط را تحمل می کند که زمانی ظاهر می شود که فرد از قبل به اندازه کافی بزرگ شده باشد که از اوج طبیعی خط زندگی به زمین بازگردد.
فرزندان ، همسر ، محرومیت از عشق و بی میلی تقریباً برای همه چیز. در تصور مخرب وجود خود ، بلسی در برخوردهای خود با همه چیز خنده دار است ، با نسل های بعدی که فرزندانش نمایندگی می کنند ، با عشقی که روزهای پیش با اولین پنجره ای که در آن خانه پیدا کرده بود و تجارت با آن معترض بود. کسی که جز مزاحمان چیزی نمی بیند و بالا می رود. اما زیبایی همیشه ، حتی با شکوه بیشتر در حال انحطاط ، بین دیالوگ ها به سمت پایانی پیش می رود که همه چیز را آشتی می دهد ، زیرا یک نفس باد می تواند ما را با زندگی آشتی دهد.
زمان نوسان
به پنجمین رمان نویسنده می رسیم و اگرچه این روشنایی شخصیت ها حفظ می شود ، اما شدت این رئالیسم جادویی جدید در قرن XNUMX ممکن است در سطح یک وقایع نویسی هیجان انگیز روزمره کاهش یابد یا شاید چیزی باشد که به طور خاص چگونه به نظر می رسد که این رمان سعی می کند سرقت علمی "دندان های سفید" را انجام دهد.
اما بیایید، این رمان نیز جذابیت خود را دارد زیرا همچنان در موهبت این نویسنده فراوان است. در یک نوع اول شخص از خود نویسنده، با قهرمان داستان در آینده و دوستش تریسی آشنا می شویم. هر دوی آنها با دوستی متحد شده اند که با آن هم افزایی دوستان قدیمی، هماهنگی رویاها و امیدها را نیز ایجاد می کند.
البته ، می توان انتظار داشت که خواسته های هر دو کوتاه شود ، زیرا دقیقاً از خانواده های ثروتمند نیستند. و از رویاهایی است که آن طنز اسیدی بار دیگر متولد می شود که بیداری انسانیت ضد بمب را از بین می برد ، با آن گفتگوها به سوی همدلی از اولین کلمه.
چیز دیگر این است که پشت درهای بسته در خانه‌های هر یک از دختران اتفاق می‌افتد، زیرا در رفت‌وآمدهای گذشته‌ای نه چندان دور و امروز، محیط‌های بسیار متفاوتی را کشف می‌کنیم که به طرق مختلف به نفع هر دوستی است تا با چالش‌هایشان روبرو شود. رمانی درباره دوستی شخصیت های مختلف که حول جاه طلبی های مشابه شکل گرفته است. بازنمایی جدیدی از آن زندگی اصیل که در هر صحنه می تپد.
من فقط گرند یونیون را خوانده ام و آن را نفرت انگیز دیدم. این گیج کننده و یک کاه ذهنی طاقت فرسا است. برخی از منتقدان بر این باورند که ما که یک زن، سیاه و بی شرم هستیم، از قبل مولفه های یک نویسنده خوب را داریم. خب نه. او فاقد استعداد و علاقه است و می ترسم این نویسنده یک بلوف انتشاراتی باشد.