این اولین بار نیست که یک نویسنده برجسته بصری به این وبلاگ می آید. در صورت ماریا هسه قبل از آن تصویرگر پائولا بونهبه و بنابراین ، بین ما دو نفر به جهان خاص اینها می پردازیم داستان نویسان بصری در حسی ترین جنبه این موضوعبه زیرا هر نویسنده ای دوست دارد بداند چگونه صحنه های خود را به همان شیوه ای که هر تصویرگری دوست دارد تصاویر خود را با داستانهای بزرگ آراسته کند ، ثبت کند. و آنها می روند و فقط آن را دریافت می کنند.
فقط مواردی پراکنده وجود دارد که در آن همه چیز توطئه می کند و خالق هنری در بهترین حالت خود است. آیا این اتفاق برای این دو نویسنده می افتد؟ تصویرگران؟…، سرگرمی در سردرگمی وجود دارد. نکته این است که تقارن نسلی ماریا و پائولا ما را در موقعیت عجیب و غریب تصادفات فضیلتی قرار می دهد، مانند اتفاق سروانتس و شکسپیر یا رونالدو و مسی اگر به زمین نان و سیرک های زمانه خود فرود بیاییم.
اما پس از نمونه های بی سابقه ، کتاب های بونه گیج کننده است زیرا هیچ کس نمی داند در صفحه بعدی چه چیزی پیدا خواهد شد ، اگر موضوع تاریخ ادامه پیدا کند یا اگر همه چیز در جهانی که قادر به ترکیب یا پیشنهاد است ، برای هیپنوتیزم ترکیب شود. از نگاهی که ما را از روی کاغذ مشاهده می کند. یک تمرین کامل در توهم گرایی وجودی به عنوان یک خلاصه خلاق که تنها از قالب به ادبیات تبدیل شده است. اما رسیدن به محدوده نهایی بسیار بیشتر است.
3 کتاب برتر توصیه شده توسط پائولا بونه
وقتی END نمایش داده می شود چه باید کرد
زمانی که نمایش ترومن به پایان می رسد، یکی از بینندگانی که چند لحظه پیش در حال تجربه آپوتئوز آزادی ترومن بود، با لحنی حوصله سر می دهد: حالا چه بازیگری می زنند؟ بله، زندگی در این زمان زودگذرتر است. به طرز متناقضی، ما طولانی‌تر از قرن‌ها پیش زندگی می‌کنیم، اما کمتر از این لحظه استفاده می‌کنیم. زیرا اگر خلسه فوری وجود نداشته باشد ما فقط می خواهیم به ارتفاعات احساسی جدیدی برسیم که لذت بردن از آنها غیرممکن است.
پایان نشانه ای است در بی نهایت وانمود شده جهان ما. با اینرسی بره به چین می رویم آنجا. امتیاز پس از امتیاز، کودکی در نهایت فراموش می شود و حقیقت این است که این تنها پایانی بود که اهمیت داشت.
کتابی در مورد پایان هایی که بدون هشدار به دست ما می رسند و ما را به دو قسمت می رسانند ، سالها به درازا کشیده می شوند و هرگز پایان نمی یابند زیرا غرور را با حافظه اشتباه می گیرند. و سپس قطارها را سوار می کنیم ، اتاق های هتل را در شهرهای فراموش شده رزرو می کنیم ، در صفحه های نمایش می مانیم و منتظر می مانیم تا کسی تصمیم بگیرد با ما صحبت کند تا ما را از حرکت بعدی مطلع کند ، حرکتی که آگاهانه ما را به پایانی نزدیک می کند. سالها جستجو می کرد اما آن پایان نمی رسد. و ناگهان یک روز از خواب بیدار شدیم و احساس پوچی کردیم: THE END روی صفحه نمایش ظاهر می شود و تصمیم می گیریم داستان دیگری را شروع کنیم. جایی که هرگز مجبور نیستیم وانمود کنیم که یکدیگر را نمی شناسیم.
مارماهی
اثر هنری بدن است. در بینش انسان محور از جهان و جهان، از انسان ویتروی تا Ecce Homo یا لیبرتی که مردم را رهبری می کند، تصویر بدن انسان نمادی برای تسخیر قوانین کامل یا تصاویر آزاردهنده است. خون، عرق، مرگ و شور. تا زمانی که خاک نباشیم، تنها چیزی که برای ما باقی می‌ماند این است که روحی در زیر پوست خود داریم و ممکن است ارگاسم تنها راه برای احساس لمس خداوند باشد.
این کتاب درباره بدن است. درباره جسمی که دوست دارد و دوستش دارد. جسمی که مورد سوء استفاده قرار می گیرد ، از طریق رابطه جنسی و زایمان ، سقط جنین و خون ، خاک مورد نقض قرار می گیرد. مواد غیر هنری در دستان یک نقاش که می نویسد ، نویسنده ای که تماشا می کند.
مارماهی این به حافظه و وراثت می پردازد ، درباره تولدها و از دست دادن ها صحبت می کند ، درباره تمایلی که نسل ها را درگیر می کند ، حرکات آموخته شده و کوتاه شده. در مورد شورش ها و فرارها ، در دوستی و شیلی. این پرتره زنی است که ریسک می کند بدون لعاب به عقب نگاه کند و به سمت زندگی جدید حرکت می کند.
هروئیداس
کتابی از اووید که توسط پائولا بونت ساخته شده است. دوست داشتن با لمس عارفانه ای که شاعر به او بخشیده بود تا سرانجام تسلیم غزلیات عجیب برخی تصویرسازی ها شود که به نظر می رسد همه رازهایی را که کلمات پرشور برای فراتر رفتن از احساسات او در آن روزها دفن می کنند آشکار می کند و در این تصاویر به انگیزه های خاصی تبدیل می شود. پنهان شده پشت .
نامه هایی که از عمیق ترین درد نوشته شده است. قهرمانان افسانه ای ، ملکه ها و پوره های جهان اسطوره ای ، به شکل نامه ، درد ناشی از خیانت ، ترک و کینه را برای ما ارسال خواهند کرد. این قهرمانان در نمونه دیگری از اعتلای زنانگی در جهان کلاسیک سعی می کنند اندوه واقعی را که از رها شدن توسط عاشقان و شوهرانی که برای آنها عشق ابدی سوگند یاد کرده اند پنهان کنند. اما آنها این کار را با خشم و خشم کلمات خود انجام می دهند. آنها قهرمانانی هستند که نویسنده می شوند. این دردی است که با یک سخنرانی غم انگیز سرشار از شور صحبت می کند.
