وقتی نویسنده ای تماس گرفت پاسکال بروکنر موفق می شود احساسات و تعالی را به عنوان ثابت در رمان ها حفظ کند ، پرونده ها و آثار فلسفی ، به این دلیل است که چیزی شبیه به تعالی در ادبیات به عنوان مجموعه ای از ژانرها به دست می آید.
این نیز درست است که اخیراً به نظر می رسد روایت فرانسوی از نبوغ به عنوان راهنمای نویسندگان مانند میشل هولبک o فرد وارگاسبه اما قضیه بروکنر ، همانطور که می گویم ، این راه عجیب و غریب بین داستان و غیر داستانی ، بین ذوق افشاگری فلسفی و غوطه ور شدن در شخصیت های بدیع بهانه ای برای ادامه مشارکت در بینش او از جهان است.
شاید این که تقریباً در همه چیز یکی از نویسندگان خلاف جریان باشد ، بیشتر به خاطر بازگشت به دنبال تجزیه و تحلیل متفکرانه و ترکیب وضعیت اشیا و طبیعت بشر باشد تا اینکه نیهیلیسم خود یا ناظر او باشد. و همانطور که مشهور است ، هر کاری که بر خلاف جریان جاری انجام می شود ، ما را بیدار می کند تا از بیگانگی و بیگانگی یا عمیق ترین عمق در پشت لایه های اهلی سازی اجتماعی آگاه شویم.
3 کتاب برتر توصیه شده توسط پاسکار بروکنر
یک لحظه ابدی
اگر مرگ را انکار کنیم ، با پیری کمتر کار نمی کنیم. آخرین روزهای ما با توجه به مقصدی که به دست آمده اند ، در فرسایش فیزیکی کم و بیش خوش شانس هستند. اما ما هرگز آن راه صعب العبور را تا آخرین نفس در بین آه های رها شدن در نظر نمی گیریم ، که تئاتری چندانی ندارند اما بیشتر نفس نفس زدن ماهی ها را از آب بیرون می آورند ...
مقاله ای هوشمندانه، زیبا، مهیج و خام که ما را دعوت می کند تا سن بالایی را که همه به آن می رسیم متفاوت ببینیم. مقاله ای روشن در مورد اینکه چگونه پیشرفت های علم، زمان را به متحدی متناقض برای انسان تبدیل کرده است. از اواسط قرن بیستم، امید به زندگی از بیست سال به سی سال افزایش یافته است که معادل کل زندگی در قرن هفدهم است.
زمانی که به سن پنجاه سالگی می‌رسیم، نوعی تعلیق بین بلوغ و پیری را تجربه می‌کنیم، فاصله‌ای که در آن کوتاهی زندگی واقعاً آغاز می‌شود، زیرا سؤالات بزرگ وضعیت انسانی خود را از خود می‌پرسیم: آیا می‌خواهیم زندگی کنیم. برای مدت طولانی یا به شدت، از نو شروع کنیم یا خودمان را دوباره اختراع کنیم؟ چگونه از خستگی وجود، غم غروب دوری کنیم، چگونه بر شادی های بزرگ و دردهای بزرگ غلبه کنیم؟
چه نیرویی ما را در برابر تلخی یا سیری سرپا نگه می دارد؟ در این اثر بلندپروازانه و اساسی ، بروکنر تأملات خود را بر اساس آمار و منابع مختلف از ادبیات ، هنرها و تاریخ استوار کرده است. بنابراین ، او فلسفه ای برای طول عمر مبتنی بر حل و فصل و هرگز استعفا ارائه نمی دهد تا بتواند این زندگی اضافی را به بهترین شکل ممکن انجام دهد.
یه پسر خوب
با وجود همه چیز پسر خوبی باش یا حداقل سعی کنید این کار را از تضاد دستورات و اعمال والدین انجام دهید. غلبه بر تلخ ترین تناقضات دیده شده در بزرگسالانی که از ما محافظت می کنند، در حالی که ما هنوز چیزی در مورد آنچه وجود دارد نمی دانیم، در نهایت می تواند یک یادگیری علاقه مند نیز باشد. زیرا در نهایت کشف می شود که اگر آموختن حتی از دشمن هم قانونی است، چگونه از پدر نیست.
این داستان یک عشق غیرممکن است. عشق به فردی حقیر. یک فاشیست استبدادی و زن گرا که هم مردی فرهیخته با اعتقادات قوی است و هم اتفاقاً پدر بروکنر است. چنین کشمکش فرزندی جای خود را به یک رمان آموزشی فوق العاده ، شخصی و فکری ، از یکی از محکم ترین و بحث برانگیزترین نویسندگان در پانورامای کنونی حروف فرانسوی می دهد.
پسر بالغ در اول شخص و بدون هیچ نوع نقاب روایی با شخصیتی روبرو می شود که در عین حال نسبت به او احساس طرد و شفقت می کند، در داستانی که زاییده نفرت است، اما لطافتی غیرمنتظره و آرامش بخش پیدا می کند. . . چنین پیچشی در نهایت خود راوی را شگفت زده می کند.
بروکنر نمی تواند محکومیت خاص خود را در مورد پدر کامل کند ، و می بیند که چگونه کینه انگیزشی در ابتدا از بین می رود و جای خود را به محبت ترسویی ، عدم درک و اطمینان قطعی می دهد که قضاوت در مورد رفتار دیگران در یک حالت ممکن نیست. راه مطلق "یک پسر خوب" یک رمان آموزشی خام است که در آن پاسکال بروکنر ، از طریق زندگی نامه شخصی خود ، سفری را در فرهنگ فرانسه در نیمه دوم قرن XNUMX ارائه می دهد.
سرگیجه بابل
فیلسوف همیشه جلوتر از زمان خود است ، مانند نویسنده داستان های علمی تخیلی در جستجوی دیستوپی آینده. فقط ، این احساس که هر اتفاقی در تاریخ بیفتد ، با وجود این واقعیت که ممکن است چندین بازه زمانی وجود داشته باشد که در آن رویدادها به طور متفاوتی اتفاق می افتند ، همه بداهت ها به دلیل وضعیت خود انسان به یک مکان منتهی می شود. و در آنجا منطقی به نظر می رسد که خدا وجود دارد ، آماده قضاوت در روز داوری نهایی ، با قصد خلاصه از بین بردن همه چیز و محکوم کردن ما برای شروع دوباره ...
با وجود گذشت زمان از نگارش ، این مقاله بسیار خوب پاسکال بروکنر در مورد اشتباهات جهان وطنی ؟؟ جهانی شدن هنوز هم فوق العاده موضوعی است: «مبارزه تیتانیکی با دو موضع روبرو می شود ، به همان اندازه که سرمایه داری نسبت به کمونیسم نسبت به یکدیگر حساسیت دارد: موضع ناسیونالیستی و بیگانه هراسی ، چسبیده به میراث آن و موقعیت جهانی ، مشتاق دیگران و مبادله تنگی ملی. برای پوشاک گسترده تر ».
فیلسوف برای غلبه بر رویارویی بیهوده موضع گیری ها سعی می کند در فضای جهان وطنی پرستش نشده فکر کند ، که در آن تفاوت بین فرهنگ ها نه مانع ارتباط می شود و نه تفاوت ها را لغو می کند.
