3 کتاب برتر مری کار

تطبیق پذیری چیزی است که دارد. از نویسنده‌ای مانند مری کار، ما فقط جنبه‌ای را می‌شناسیم که بهتر می‌داند چگونه در سطح بین‌المللی به عنوان چیزی منحصربه‌فرد «فروش» کند. و کار مطمئناً نویسنده‌ای متفاوت است، زیرا او خود را در همه سطوح نشان می‌دهد، او آشکارا خود را در روایتی نشان می‌دهد که تجربیات، برداشت‌ها و تصورات خود درباره زندگی را بررسی و طرح می‌کند. همه در یک سه گانه تبدیل شده به فراادبیات اساسی دلایل نوشتن.

اما مطمئناً چیزهایی در خط لوله باقی می مانند، مانند مقاله های او یا یک اثر شاعرانه که به موازات آن بینش ادبی به عنوان یک بیان بدون هیچ گونه تصنعی، بدون شخصیت ها یا محیط های دور از خود تکامل می یابد. اگر نوشتن تمرینی برای رهایی، دریچه فرار، عمل صمیمیت در شکل و ماهیت است، پس مری کار یکی از نویسندگانی است که ادبیات را به بهترین شکل می فهمد.

گفته می شود که مریم منبع الهام برای او بوده است دیوید فاستر والاس، با او در میان یک رابطه طوفانی یک جهان روایی منحصر به فرد را به اشتراک می گذارد. نوع روابط حاشیه ای ، همانطور که مشهور است ، همیشه می تواند منجر به آن خلأ شود که برای پر کردن ادبیات یا هر چیز دیگری بسیار ضروری است ...

3 کتاب برتر توصیه شده توسط مری کار

باشگاه دروغگوها

چه کسی نشنیده است که "من باید یک رمان بنویسم"؟ خیلی‌ها هستند که وقتی از آنها می‌پرسید که چطور پیش می‌رود، اینگونه به شما پاسخ می‌دهند؟ یا در مورد زندگی شما چطور؟ یا در بدترین حالت حتی بدون اینکه از آنها خواسته باشید.

همه ما باید رمانی بنویسیم ، یکی از زندگی ما. فقط دانستن نحوه نوشتن بیوگرافی خود مساله خنده دار بودن است ، دانستن نحوه مرور خاطرات و ارائه یک موضوع مشترک به همه چیز ، دلیلی برای دعوت از کسی که در اصل ، زندگی شما را برای ادامه خواندن کمی یا هیچ چیز جالب نمی داند.

مری کار سنگر روایت حافظه است، نوعی گرایش ادبی آمریکای شمالی. ادبیاتی که بیان زندگی شما بهانه ای است برای صحبت در مورد واقعیت ، محیطی که در آن زندگی کرده اید ، منطقه ای ، منطقه ای ، شهری.

سپس زندگی شما فقط زندگی شما نیست تا خود را با شرایط ، آداب و رسوم و ویژگی های خاص بپوشاند. و در آن زمان است که جادو پدید می آید ، اگر زندگی خود را با آنچه در اطراف خود می گویید در حالی که به آن می گویید روبرو شوید ، می تواند جالب شود.

مری کار می داند چگونه اتفاقاتی را که برایش افتاده ، هنگام بازی یا با لحن غم انگیزی که از آن لحظات بد ناشی می شود ، روایت کند ... و در همین حین جهان می چرخد ​​، تگزاس ، منطقه اش می چرخد ​​، چاه های نفت شهرش زمزمه می کنند در حالی که زندگی مریم می گذرد ...

جادویی در آن نهفته است، ظرفیت روایی خاصی. تولدت می تواند یک داستان خواب آلود باشد...، اما چه می گویید اگر همان روز 25 سال پیش باران شدیدی بارید و مجبور شدید در جاده ای خلوت بین کار و خانه تان منزوی شوید.

لحظه می تواند چیزهای زیادی بدهد. شما در داخل ماشینتان، با یادآوری لحظه‌ای که دیگر تجربه نخواهید کرد، آیا در خانه‌تان سورپرایزی وجود دارد یا کسی منتظر شما نخواهد بود؟ شیشه جلو بیهوده سعی می‌کند آب را بیرون بکشد، مثل خودتان، و سعی می‌کند تولدهای کودکی‌تان را در میان طوفان به یاد بیاورد. شاید شما به آن نیاز دارید. غیبت ها همین هستند. قرار نبود امروز با لبخندش که در را باز کردی منتظرت باشد. و در خاطرات پر آب تو، در کنار جاده ای گمشده، او می تواند در خاطرات تو باشد...

این نیز بدشانسی است که در سال 19XX در روز تولد شما باران می بارد ، پس از ماه ها خشکسالی ، قطع آب و برخی محصولات وحشتناک که کشاورزان را در آغوش گرفته بود ...

نمی‌دانم، چیزهای زیادی برای غنی‌سازی توضیحات باقی می‌ماند، اما مری کار در این کتاب «باشگاه دروغ‌گویان» چنین کاری انجام می‌دهد. آیا می خواهید درباره مری کار بیشتر بدانید؟ در حال حاضر فقط نام او را می‌دانید و می‌توانید او را در اینترنت جستجو کنید و اطلاعات او را در ویکی‌پدیا بخوانید، اما دوست دارید چه چیز دیگری در مورد زندگی او، شرایط او و آنچه او را به آنچه که هست بدانید. ?

گل

به نظر می رسد محو ، پایان ناپذیر است. اما برگها ، گلبرگهایش در تندی از باد پاییزی پرواز می کنند. ساقه در فضای باز برهنه شده ، کوچک می شود و رایحه های غیرقابل برگشت را بر می انگیزد.

چه کسی آمدنش را دید؟ یکی از سوالات اساسی این کتاب است. سوالی درباره گذشته و آینده، درباره هویت و آن دوران ساده لوحی و عصیان که نوجوانی است.

ما در دوازده سالگی کی هستیم؟ و با شانزده؟ ما امیدواریم کی باشیم و چه می شویم؟ و حتی پیچیده تر: چگونه می توانیم از آنچه قرار است باشیم فرار کنیم؟ مری کار با گستاخی معمول خود ، در یک بازی اعتیادآور ، سرگرم کننده و جذاب تر از همیشه ، نامه ای عاشقانه به نوجوانی می نویسد.

در نوجوانی ، از آنجا که ما با روایتی اتوبیوگرافی روبرو هستیم. دیگر هرگز زمان مانند آن سالها کشیده نخواهد شد ، دیگر هرگز جهان به این اندازه جدید ، بی استفاده و چشمهای ما به این پاکی نخواهد بود. البته شک و ترس نیز وجود دارد. تنهایی و درماندگی وجود دارد.

اما به لطف عباراتی که ما را از خنده منفجر می کند و یک همدلی تکان دهنده و صادقانه، تولد اولین دوستی واقعی را مجذوب و پر از امید خواندیم، ملاقات با آن شخص دیگری که با او رشد می کنیم و خودمان را کشف می کنیم، که ما آن هستیم. به ما کمک می کند هر چیزی باشیم که نمی دانستیم چه می خواهیم باشیم.

و درخشش آرزو نیز ما را سوراخ می کند ، آن درخشندگی روشن که برای اولین بار طنین انداز می شود ، دانش عمیقی که بدن ما را تکان می دهد تا زمانی که دگرگون شود. و ما نیز برای اولین بار از این که زن در این دنیا به چه معناست و محدودیت آزادی های زیادی که در دوران کودکی به ما تحمیل می کند ، آگاه خواهیم بود.

با کمال تعجب ، مری جوان راضی نیست: خسته از شهر نفتی در تگزاس که در آن دوران کودکی خود را گذرانده بود ، او به گروهی از موج سواران و معتادان متجاهر ملحق می شود که در راه خود به کالیفرنیا با هزاران راه با قدرت روبرو خواهند شد. یکی از برچسب های ون خود می گوید: "سکس ، مواد مخدر و راک اند رول." چند بار کتابی به این شعار بسیار احترام گذاشته است.

روشن شده

آیا می توان هنگام خواندن کتابی که درباره عشق ، اعتیاد به الکل ، افسردگی ، ازدواج ، مادری و ... خداست ، با صدای بلند خندید؟ البته. Iluminada یک مثال خوب ، بهترین مثال است. تعداد کمی از خاطرات (با ریتم یک رمان عالی) در این صفحات وجود دارد.

زن جوانی که دوران کودکی سخت خود را در تگزاس ، در آغوش خانواده ای بسیار عجیب و غریب گذراند ، در دوران بلوغ اولیه خود جهنمی را می گذراند که شاید بتوان علاوه بر ادبیات و ایمان ، تنها از آن نجات پیدا کرد. دیگران که قبلاً همان چیزی را تجربه کرده بودند ؛ بدون فراموش کردن عشق به پسرش ، چیزی که همزمان او را غرق می کند و او را گیج می کند ، مانند بسیاری از مادران.

ایلومینادا با صداقت بی امان مری کار نوشته شده است ، که خود را بی پروا و با طنز بی احترام تحلیل می کند. و در مورد آن بدون تکان دادن کلمات ، بدون احساس تمسخر و با نثری احشایی که قدرت اغواگری زیادی دارد صحبت می کند.

Iluminada یک کتاب هیجان انگیز و طبقه بندی نشده در مورد نحوه رشد و نحوه یافتن مکان خود در جهان است. گذرگاه های خنده دار و معابر تکان دهنده در آن وجود دارد ، pura vida. روشن شده توسط ادبیات ، روشن شده توسط معنوی ، روشنفکر (یعنی مست تا زمان از دست دادن تصور واقعیت) با الکل ...

اندوه و فداکاری تبدیل به طنز و نوید آینده می شود. کار در هر صفحه نشان می‌دهد که واقعاً به ادبیات به‌عنوان یک هنر متعهد است، نه تنها متحرک، بلکه انگیزه‌بخش و رهایی بخش. اگر کتابی هست که به ما کمک کند بفهمیم چه بودیم، چه هستیم و چه خواهیم بود قبل و بعد از عبور از یک بیابان، این کتاب است که مانند رستاخیز هیجان انگیز است.