در برخی مواقع ، وقتی در خواب بودم که نویسنده باشم ، از اعطای جایزه ادبی كه در آن در كاری شركت كرده بودم كه به نظرم ناچیز می آمد ، عصبانی شدم. این در مورد پیدا نکردن موضوع مشترک یا عمل یا مغناطیس شخصیت ها بود. اثری که از تمام ایده های ادبی ریشه کن شده است. یا اینطور به نظرم رسید.
تا بعداً در بسیاری از نویسندگان متوجه شدم که نگرش آوانگاردی وجود دارد که آن کار مورد بحث قبلاً بیرون زده بود. از جانب کورتازار به لوورروبه هیچ چیز بهتر از بیداری در فرصت های جدید برای احمق ها نیست تا خود را با محدودیت های خود مهر بزنند. و سپس من یک احمق بودم ، می خواهم فکر کنم که هنوز جوان بودم.
همه اینها برای شروع از آن شناخت به سمت تجربی a ماریو بلاتین او به خوبی می‌توانست آن مردی باشد که جایزه‌ای ادبی گرفت که فقط احمق‌ها، تازه‌کارها بدون آینده، و حتی شخص دیگری که در نهایت مانند خودش برنده شد، در آن شرکت کردند. مسئله این است که امروز این نویسنده مرجع بزرگی برای آن بیگانگی لازم در ادبیات برای روایت داستان بدون کلیشه یا شرایط ذهنی از هر نوع است. این گونه است که فلسفه ساخته می شود که از تخلیه بیگانگی شروع می شود، از حالت تهوعی که در جعبه پاندورا فوران می کند.
شفافیت بدون فیلتر دنیایی نزدیک که تا حد کمدی شگفت انگیز می شود اما به ذاتیات وجودی می پردازد که از عشق به مرگ ، از انسان زدایی به ایمان می رسد. بلاتین ادبیات را چیزی بیشتر می سازد زیرا به انتقاد اجتماعی ، سناریوهای ناراحت کننده و معضلات معنی دار نیز نزدیک می شود ، در جستجوی احساس خواندن نزدیکی که بیشتر از همدلی دلالت دارد.
3 کتاب برتر توصیه شده توسط ماریو بلاتین
سالن زیبایی
یک اپیدمی عجیب به تدریج ساکنان یک شهر بزرگ را از بین می برد. هموطنان خود را در حال مرگ نادیده می گیرند ، حتی جایی برای مرگ ندارند. یک آرایشگر تصمیم می گیرد آنها را در سالن زیبایی خود میزبانی کند ، فضایی که به آخرین پناهگاه افراد مبتلا تبدیل می شود. قصد درمان آنها را ندارد ، بلکه تنها در آخرین روزهای زندگی به آنها سرپناه می دهد. شواهدی بیش از ماهی های عجیب و غریب که اتاق داخل آکواریوم های شما را تزئین می کنند ، بر چنین اقدام همبستگی ایثارگرانه اثبات نخواهد شد.
درماندگی ، درد و مرگ در آن فضای کلاستروفوبیک وجود خواهد داشت که خود را به عنوان نمونه ای قطعی از زندگی با تمام شکنندگی خود آشکار می کند. نوشته های پیش بینی کننده ای وجود دارد زیرا ، برای بیان حقیقت ، لازم نیست نوستراداموس باشید تا حدس بزنید که ما در حال به پایان رساندن هستیم. فقط وقتی موضوع به دلیل ویروس ها به جای هکتومب های آب و هوایی باشد و همه چیز قبل از این همه گیری روایت شود ...
«این نسخه به روز شده از سالن زیبایی - بيش از بيست سال پس از اولين انتشار- گزارشي از تمرين ظريف طناب زن ، كه در آن مي توان هدف را دوباره نوشتن فهميد تا نوشته اصلي دست نخورده باقي بماند. برای من به عنوان یک خالق ، تجربه ای که زیر نظر خانم Guillermina Olmedo y Vera انجام شد شبیه به بازیابی باغ قدیمی به شکوه آن بود. یک کار پاکسازی دقیق ، جامع تا تقریباً نامرئی ، که در آن خواندن جدید به این نتیجه می رسد که آن باغ دارای سایه ای شدید از رنگ سبز است ، لذتی که با بوی نافذ چمن تازه بریده شده همراه است.»
توپ سیاه
همه چیز وقتی با تصاویر مبتکرانه ای همراه می شود که می تواند تخیل را با آن نیروی سنتز به سمت مفهوم بازسازی کند، ابعاد دیگری به خود می گیرد. یک مثال خوب این تبدیل داستان بزرگ بلاتین به تصاویر متوالی است که به جای ارائه صحنه هایی به ما، روایت را به صورت زنجیره ای از حرکات زنجیر می کند که همه چیز را به بعد چهارم بین کلمات و تصاویر توطئه آمیز تبدیل می کند.
حشره شناس ژاپنی که رابطه عجیبی با غذا دارد (پسرعمویش بر اثر بی اشتهایی درگذشت و پسرعمویش کشتی گیر برجسته سومو شد) و خانواده اش هنوز تحت دستورات قدیمی ژاپنی اداره می شود ، داوطلبانه تصمیم می گیرد بعد از آن غذا را متوقف کند. یک شب دارد از این رویا ، او شروع به یادآوری وقایع مختلف غیرقابل توضیح می کند که اولین باری بود که او به آفریقا سفر کرد. این داستان بلاتین ، اقتباس شده توسط لینیرز و توسط خود راوی ، دارای رایحه ای کابوس انگیز و نگران کننده است ، که آن را به یک الماس منحصر به فرد در دنیای کمیک ها تبدیل کرده است.
کالبد شکافی
چه کسی می تواند صادقانه بگوید که هرگز در مقابل آینه سجده نکرده اند و احساس کرده اند که تصویری که به آنها برمی گردد، تصویر یک غریبه است؟ چه کسی می تواند ادعا کند که آنها هرگز در بدن خود احساس یک مسافر عجیب و غریب نکرده اند یا هنگام یادآوری وقایعی که خودشان ساخته اند اما به نظر می رسد از منطقی کاملاً بیگانه با خودشان پیروی می کنند، وحشت زده شده اند؟
آن دو برابر شدن، آن شکاف کوچک بین وجود ما، موجودی که با فراز و نشیب های زندگی روزمره روبروست، و آن خودی که به نظر می رسد در زمانی ساکن است که چیزی جز حال نیست، دنیایی است که دو رمان تشکیل دهنده این کتاب جذاب در آن زندگی می کنند. مکان. ماریو بلاتین. در متنی که عنوان کتاب را می دهد، راوی آن موجود مستقل، اما وابسته به وجودش را که بدون شک و تردید او را من می نامد، مشاهده می کند که بر لبه تختش نشسته است.
بر اساس این واقعیت به ظاهر ساده ، صداهای متعددی که نویسنده را تشکیل می دهند ، روایت های متناوبی را ارائه می دهند که از طریق آنها شخصیت های عجیب و غریب در موقعیت های نه چندان عجیب و غریب مانند فیلسوف تراستویت ، ماساژور کور و کودکی که بزرگترین متخصص قناری در جهان می شود رژه می روند. کشور.
داستانی که کتاب را به پایان می رساند ، دفتر اسناد رسمی موراساکی شیکیبو ، در همان خط برانداز چندین دگردیسی دنبال می شود (در این مناسبت این نویسنده مارگو گلانتز است که در نویسنده مشهور ژاپنی موراساکی شیکیبو همانند یک کارآموز در نوتاریو تغییر شکل داده است. ) ، ترکیبی از مکانها و موجودات عرفانی و اساطیری ، مانند غارهای آژانتا در هند یا یک گلم عظیم و وحشتناک که شهر را درگیر می کند ، جایی که قهرمان داستان در آن زندگی می کند. در پایان ، ما به این اطمینان می رسیم که راوی دیسکادو با اعتقاد کامل بر این امر تأکید می کند: "واقعیت بازتاب کم رنگ هرگونه عمل خلاقانه است." به ویژه هنگامی که رویداد نویسندگی از طرف ماریو بلاتین ، یکی از بزرگترین قصه گوهای زمان ما می آید.
