گاهی اوقات جایزه نوبل در ادبیات نگرش ها ، زمینه ها یا انگیزه های غیرقابل پیش بینی بیشتری را نسبت به آثار دقیق اهدا می کند. در شرایطی که ژلینکبا خلاقیتی بدون شک که از جنبه های مختلف سرشار است ، تعهد سیاسی و دستاوردهای کاریزماتیک او او را به عنوان نامزد جایزه نوبل از نظر کیفیت کار برتری داد.
من شک ندارم که گاهی اوقات باید اینگونه باشد زیرا ادبیات بسیار بیشتر از سیاه بودن آن روی سفید است. اما همیشه خوب است که نه تنها در مورد یلینک یک دیدگاه انتقادی از این موضوع ارائه دهیم ... نکته این است که فراتر از جوایز و جوایز دیگر ، یلینک رمان نویس همچنین انرژی شخصی را که با روایت های موجود در داستان از نظر احساسی برق می آورد به آثار خود منتقل می کند. حاشیه خود زندگی ، جایی که احساسات و قراردادها به عنوان ناظران درگیری ، مبارزه خاص خود را بین ترس و گناه انجام می دهند.
همچنین نمی توان گفت که خیر نهایی همه در این داستانها به پیروزی می رسد. و نویسنده خوب این کار را برای پر کردن انجام می دهد واقع گرایی برخی از فریمها بازتاب روشنی از نسخه های هنوز در انتظار بودند. شرایطی که همه ما را برطرف می کند ؛ وجودهایی که با فرافکنی های اخلاقی بیگانگی از حد متوسط انتزاع شده اند. اما س questionال این است که تلاش کنیم ، تسلیم آنچه روح از ما می خواهد و سعی کنیم با آن به بهترین شکل کنار بیاییم ...
3 رمان برتر الفریده یلینک
پیانیست
گاهی اوقات اتفاق می افتد که به طور اتفاقی یا به عنوان یک سرنوشت نامعلوم ، جهان ما که در سد عقل قرار دارد ، با آمدن شور و شوق های غیرمنتظره ای غرق می شود که با ذوب شدن در بهار عجله می کند ، زمانی که هیچ شور و شوق کاملاً قطعی قابل کنترل نیست. هر اراده ای
اریکا یک پیانیست ناامید است که به عنوان معلم پیانو کار می کند و همیشه زیر سایه یک مادر متمایل و جذب کننده زندگی کرده است. اریکا با شکست شکست خورده که تنها رونوشتی از یک شکست بزرگتر است ، فرار از حوزه ای ناخواسته ، و گرفتار بازدارندگی و هوشیاری دائمی او ، سختگیری و سختگیری را آموخته است.
این وضعیت وقتی با دانش آموزی آشنا می شود که عاشق او می شود ، مسیر متفاوتی را طی می کند. سپس ، از طریق روانشناسی شکننده ، بی تجربگی پر پیچ و خم او در روابط انسانی ، تخیلات گهواره ای و ناگفته راه خود را آغاز می کند ، که در آن سلطه و فرمانبرداری ، لذت و رنج آمیخته می شود.
مستثنی شدگان
سناریو متفاوت است، اما تصور آن جوانی که همیشه درمانده می شود، نگران کننده است، زیرا همیشه اتفاق می افتد. چه در اتریش پس از جنگ جهانی دوم و چه در هر کشور اروپایی دیگر در قرن بیست و یکم. اگر شاید این داستان به دلیل میراث شوم زندگی در دوره پس از جنگ، که هنوز همه چیز مجاز به نظر می رسد، که در آن خشونت هنوز به عنوان یک پاسخ عمومی با کسالت روبرو می شود، خام تر شود...
این داستان دشواری زندگی بی رحمانه اتریش پس از جنگ را محکوم می کند ، مشتاق نادیده گرفتن جنایات نازیسم. داستان درباره سه دانش آموز دبیرستانی و یک پسر جاه طلب از طبقه کارگر است که برای سرقت از رهگذران به آنها حمله می کند. به تصمیم جامعه ای که تصمیم دارد گذشته را فراموش کند و در آن موفقیت اجتماعی به ارزش برتر تبدیل می شود ، چهار نوجوان با انزجار و نفرت پاسخ می دهند.
این رمانی است که در آن نگاه طعنه آمیز الفریده یلینک آشکار می شود. نویسنده از طریق سبکی میان سیل آسا و دور و بدون هیچ گونه قضاوت اخلاقی ، زندگی روزانه منحرف خشونت و ارزش های اجتماعی مورد استفاده را به تصویر می کشد.
مرگ و دوشیزه
حجم روح اعتراضی در زنانگی. فقط این که یلینک تخیلات ، مکانهای مشترک ، پارادایم هایی را که از کودکی وارد شده است بازیابی می کند. همه چیز به طور مناسب برای رسیدگی به ضروری ترین جراحی اخلاقی ، دقیق ترین برش ها بر روی وجدان در مواجهه با تکامل لازم ، کالبد شکافی شده است.
به نظر می رسد درام های شاه شکسپیر در شاهزاده خانم های ژلینکی نوعی نقطه مقابل پیدا کرده اند. حتی وقتی ، همانطور که الفریده یلینک تأکید می کند ، نمی توان زن را به عنوان یک موضوع دراماتیک ، یعنی به عنوان یک قهرمان داستان در مفهوم کلاسیک ، قرار داد ، اما سفید برفی وجود دارد ، با این وجود ، حقیقت را در پشت زیبایی ، فراتر از کوه ها جستجو می کند. هفت کوتوله ، تا مرگ را در شکل یک شکارچی بیابند.
زیبای خفته ، در جستجوی خود ، فقط شاهزاده ای پیدا می کند که از آن لحظه خود را خدای و معاد او می داند. رزاموندا ناسازگاری زن بودن و درعین حال متفکر ، نویسنده را تجربه می کند. جکی (کندی) از مردان ، قدرت و خود مریلین (مونرو) جان سالم به در خواهد برد ، اما پیروزی او فقط آشکار خواهد بود. سیلویا (پلات) و اینگه (باخمن) ، نمادهای مدرن نویسندگی زنانه ، از ناتوانی کامل خود ناامید خواهند شد.
شاهزاده خانم ها و خانم های برجسته برنده جایزه نوبل الفریده یلینک به عنوان کپی هایی ظاهر می شوند که هیچ شاهزاده ای نمی تواند آنها را بازخرید. نویسنده در این پنج قطعه دراماتیک، بازی کنایه آمیزی را با تصاویری که بینش مرد از «زن» طراحی می کند، روی صحنه می برد. و او در همان انگیزه خود کنایه آمیز تبعیت خود را از تصاویری که تولید کرده است آشکار می کند.
