از دررفتگی کایسدو یکی از آن مشاغل دیوانه وار در جهان متولد شد ، در تعادلی ناممکن بین خلاقیت و نابودی. هیچ کس بهتر از او در وجود کوتاه خود مجاورت دو قطب را که در روحیات خاص یکسان هستند ، اثبات نمی کند.
تنها در این صورت است که می توان خروج از صحنه این کلمبیایی را به عنوان یک اسطوره مطرح کرد ، هنگامی که او با حقیقت بسیار خام خود ناپدید شد ، و زندگی ناچیز او به عنوان یک شهادت بدون شک از حقیقت او آشکار و باز مانند زخمی است که قادر به التیام نیست.
شاید در نیمه راه بین سایر نویسندگان افسانه ای مانند پو y بوکوفسکیبه فقط با چند قطره شفافیت بیشتر از شهادت هرگز از بلوغ قابل تأیید نیست. هر کاری که کیسدو انجام داد در حالی که هنوز جوان بود انجام می داد و کورکورانه به این حقیقت اطمینان داشت که دست کم فرصتی برای زندگی در صحت کامل وجود دارد ، در مقابل تمام فریب های بعدی ، خودزنی یا رام کردن وجدان.
داستان ها ، مقالات ، زندگینامه ها ، برخی رمان ها و حتی فیلمنامه ها. همه با امضای آندرس کایسدو تا امروز با آن گروه نویسنده ای فراتر از یک شورشی لعنتی با تنها علت اساسی ادامه دارد: زندگی.
3 اثر برتر آندرس کیسدو
زنده باد موسیقی!
رمان مرجع این نویسنده منحصر به فرد. اثری که گاه با آن ارتباط از ساختار آشفته به دست می آید.
موسیقی به عنوان موضوعی که همه چیز را به هم پیوند می دهد ، با آن نقطه ایمن به سمت منشور بسیار شخصی نویسنده. زیرا از نظر ظاهری ، سفری به شهر کالی است که در نهایت به هر مکان دیگری تبدیل می شود ، زیرا در اصل تصورات یک روح بی قرار است که بر تجربی در هر زمینه متمرکز است. در پایان ، شهادت این گذرگاه سازش ناپذیر از جهان ما را به آن اصالت بیدار می کند که از زمان فراتر می رود و جوانی را به لحظه ای تبدیل می کند که همه چیز کاملاً صادق است ، بدون ماسک و وسایل. برای بیشتر پالیست ها ، فقدان ساختار متعارف آنها را از ارزش انسانی اثر دور می کند. برای کسانی که به سادگی خود را به سمت ادبیات به عنوان یک کانال داخلی باز می کنند ، هیچ گونه ناراحتی رسمی وجود ندارد.
و بله ، ما آن سفر ، مواد مخدر ، به سوی وحشتناک ، و سرخوردگی نیهیلیستی شیمی اساسی را کشف کردیم. اما تنها از آن شفافیت تلخ می توان به صحت هاری Caisedo پی برد که در نهایت از گروه او تا به امروز با گروه افسانه ای خود فراتر رفت. بار دیگر از محلی ، از محیطی که نویسنده بیشتر می شناسد و در آن شخصیت هایش را به بهترین نحو به حرکت در می آورد و حتی از ارجاعات موسیقی که بیشتر به خود نویسنده متصل است ، متوجه می شویم که عرضی کاملاً انسانی است که در دنیای هر خواننده آمیخته است.
بدن من یک سلول است
بیوگرافی پس از مرگ از بررسی شخصیت ، از نجات انواع نوشته های نویسنده. مانند طولانی ترین نامه یک بمب گذار انتحاری که به همه چیز اعتراف می کند ، بسیار فراتر از اعتراف ساده انگیزه های سطحی.
نتیجه ، آن احساس عجیب خواندن در مورد زندگی کامل را در بیست و پنج سالگی بیدار می کند ، قبل از آنکه گروههای شناخته شده تر و مبهمی مانند 27 ، موسیقی دانانی که دو سال بعد از Caisedo صحنه را ترک کردند ، بیدار کند. در این کتاب تردیدهایی در مورد اراده واقعی برای مرگ در برابر آن غرایز بقاء همه موجودات زنده ایجاد می شود که برای نجات به غرایز منطقی و معنوی تبدیل شده اند.
عذاب Caicedo در همه چیزهایی که توسط شخص سازنده این اثر ، Fuguet گردآوری شده است ، آشکار می شود. و در پایان ، ترکیب موفق بین سرگرمی های Caicedo و جهان بینی او به آن ارزش اتوبیوگرافی می رسد که از آن می توانید شخص پشت شخصیت ، لرزش وجودی ، ضعف ، امید را در میان چشمک زدن های شفافیت کور ، جستجوی فریب رایج در آن مشاهده کنید. فيلم نمايي كه سينماست ، ديگري زنده مي ماند كه خود آن در خلأ غرق شود.
داستانهای کامل
شدت خلاصه نوعی دیگر از سلب هر نویسنده را تقریباً در نسخه ای شاعرانه امکان پذیر می سازد. در ترکیب داستانها و داستانها ، قصد روایی هر نویسنده ، جستجوها و خواسته های آنها بیشتر مشهود است.
برای Caicedo نیازی به ساختن یک Macondo جدید نیست ، Cali بومی اش برای او کافی است و او می تواند همه چیز را تغییر دهد ، زیرا هر شهر ، هر مکان برداشت هایی است که هر یک از آنها بر روی آنها قدم می زند. در Calicalabozo جایی که بسیاری از شخصیت های این داستانهای Caicedo سرگردان هستند ، زندگی با شدت کسی ظاهر می شود که به آخرین در خانه خود نگاه می کند ، متقاعد شده است که او همه چیز را زندگی کرده است یا حداقل هر چیزی که ارزش زندگی کردن را داشت.
داستانهای اگزیستانسیالیستی با تصاویری زیبا از شورش و عدم انطباق به عنوان جوهر. بیگانگی در داستانهایی مانند "El travesado" یا اولین داستان او "El ideal". امید در دیگران مانند "مقاصد مرگبار" کم پرداخت می شود. مجموعه ای از بسیاری از داستانهای دیگر که به تکامل بین سناریوهای تحمیلی اشاره می کند که در نهایت مانند trompe l'oeils تخریب می شوند تا زندگی بدون لباس را برطرف کنند.
