3 کتاب برتر پتی اسمیت

باب دیلن و پتی اسمیت یا اینکه چگونه افسانه ها به ادبیات حمله می کنندبه زیرا امروزه این دو بزرگ موسیقی که یادداشت های نسل ها و نسل ها را در قرن بیستم در حال تغییر نوشتند ، اکنون افسانه هایی هستند که کتاب های آنها را به عنوان دیدی متعالی از جهان ما از کوره ها تا صفحات تبدیل می کند.

اما در حالی که این دیلان است که در نهایت با کسب جایزه نوبل ادبیات در سال 2016 همه را شگفت زده کرد ، اینطور است پتی اسمیت که تا حد زیادی به ادبیات به عنوان یک دیگ ذوب جدید روی آورده است که در آن دغدغه های خود را که بالغ شده است ذوب می کند. کجا می توانید خاطرات خود را از روزهای پانک و گل رز به اشتراک بگذارید. یا به سادگی از اثر روایی ارزشمند آن استفاده شود.

با خاستگاه پانک و آهنگ بعدی آن با تمام حرکت بیت کئوروآک و شرکت ، بی شک کتابهای پتی اسمیت در آن نقطه ایدئولوژی سرکش و انتقادی غرق شده اند ، شاید همه آنها به عنوان یک لذت طلبی خاص پوشیده شده اند. به هر حال ، همه چیز با باقی مانده سالهای گذشته که ایدئولوژیک را با مالیخولیک تکمیل می کند ، الک شده است.

3 کتاب برتر توصیه شده توسط پتی اسمیت

تعلق خاطر

اگر به شخصیت های شاخص دنیای موسیقی جوایزی اهدا می شد ، دو مورد از معتبرترین افتخارات قرن بیستم به آنها تعلق می گرفت. دیوید بووی از طرف مرد و برای پتی اسمیت از طرف زن. نماد یا نماد بودن در موزیکال بسیار فراتر از نت های موسیقی ، ترکیب بندی و اشعار است.

در سالهای آشفته اواسط قرن بیستم به بعد ، پس از درگیریهای بزرگ و در بحبوحه جنگهای سرد و درگیریهای غیر متمرکز که تا به امروز ادامه داشت ، بتهای موسیقی قدرت ایجاد جریانهای نظری ، پیروان زیبایی شناختی و ایدئولوژیکی را داشتند. شخصیت وحشیانه ، قدرتمند ، دگرگون کننده و بی احترامی. پتی اسمیت نیز همین کار را انجام داد اما بیشترین نیاز را به مطالبات زنان داشت.

و علاوه بر این ، پتی اسمیت دوست داشت بنویسد ، هنر و زمینه را از موزیکال به ادبی منتقل کند. در این کتاب پتی اسمیت نوشته هایی را از اینجا و آنجا ، از زمانهای دور اعتراض و تجربیات عجیب و غریب ، با برانگیختن ذوق و سلیقه ادبی خود جمع آوری می کند. به عنوان موضوع مشترک ، ارجاع به شعر فرانسوی و همچنین وجود گرایی نویسندگان مانند کامو.

در بسیاری از موارد نویسنده متوجه می شود که این داستان حدیثی است. یک اتاق هتل پاریسی ، یک اتاق خواب و یک تلویزیون که پتی رقص روی یخ یک اسکیت باز با تجربه را کشف می کند. زیبایی می تواند باعث نوشتن شود و به طرز متناقضی ، زیبایی نیز سوداگری ، غم و وسواس را آشکار می کند ، اما پتی به نوشتن نوعی ادبیات بداهه ادامه می دهد که تا به امروز ادامه داده است.

در این کتاب فداکاری ما ایدئولوژی انگیزه های نویسنده را پیدا می کنیم که همه ما در درون خود داریم. فقط چشم انداز شخصیت افسانه ای در کل ترکیب نفوذ می کند. دیدگاه پتی اسمیت ، زن سرکشی که از ظاهر آندروژینوس (حتی در صدای شکسته اش) در آغاز پانک خود ، به تعهد تحولآفرین قدرتمند موسیقی ، دامنه دیگری را برای آنچه نوشته می شود ، ارائه می دهد ، به ویژه همانطور که نگرانی های بیشتری را می شناسیم. ، شاید آنهایی که هرگز در متن ترانه نمی گنجند ، آنهایی که از تناسب غنایی لازم رهایی یافته اند ، در نثری بیدار می شوند که با این حال ، نوازش انواع دیگر آکوردهای موسیقی را که کاملاً با روح هماهنگ هستند ، به پایان می رساند.

تعلق خاطر

ما بچه بودیم

صحبت های زیادی در مورد رابطه پتی اسمیت با عکاس روبرت مپلثورپ انجام شد. البته قرار نبود روابط معمولی در روابط آنها و حتی کمتر در صمیمی ترین جنبه های آن برقرار شود.

اما از نادر بودن آن به ایجاد رابطه بین استادانی می انجامد که در جهان خلاق در نمادین ترین نیویورک دهه شصت و هفتاد به ثمر می نشیند.تابستان بود که کولترین مرد ... هیپی ها دست های خالی خود را بلند کردند و چین بمب هیدروژنی را منفجر کرد. جیمی هندریکس گیتار خود را در مونتری به آتش کشید ... تابستان عشق بود. و در آن آب و هوای متغیر و غیر مهمان نواز ، برخورد اتفاقی مسیر زندگی من را تغییر داد: تابستانی بود که با روبرت مپلثورپ ملاقات کردم.ژوئیه 1967 بود و آنها بچه بودند ، اما از آن پس پتی اسمیت و روبرت مپلثورپ دوستی ای را بستند که تنها با مرگ عکاس بزرگ ، در سال 1989 پایان می یابد.

این چیزی است که این خاطرات باشکوه در مورد زندگی مشترک این هنرمندان ، مشتاق و پرشور ، صحبت می کند ، که با قدم های بزرگ از حومه نیویورک عبور کردند تا به مرکز عصبی هنر جدید برسند. به این ترتیب آنها در هتل چلسی مستقر شدند و قهرمان دنیایی شدند که اکنون در آن آلن گینزبرگ ، اندی وارهول و پسرانشان پادشاهی می کردند و گروه های موسیقی بزرگ که سالهای پایانی قرن بیستم را نشان می دادند ، ایجاد شدند ، در حالی که ایدز ایجاد شد. خشمگین بود

ما بچه بودیم

سال میمون

بیوگرافی به عنوان نقطه ای است که می توان از آن برای کشف شخصی استفاده کرد در حالی که اسطوره برای عموم مردم فرو ریخته است. اگر در "ما بچه بودیم" سفر به آن سرزمین خاطرات ممتاز یک افسانه زنده را آغاز می کردیم ، این بار سفر به لحظه ، به حال است. و در این مورد ، در کشف حلقه ای که همیشه شبیه طلا بود ، صداقت وحشیانه ای وجود دارد ، به رسمیت شناختن همه سقوط انسان در دوران سالمندی. وقتی به تصویر خود در سطح خاکستری جیوه توستر خیره می شدم ، متوجه شدم که در عین حال جوان و پیر به نظر می رسد.

ساعت دو بامداد شب سال نو 2015 است که پتی اسمیت پس از برگزاری کنسرت در اتاق افسانه ای فیلمور در سان فرانسیسکو ، به متل رویایی ، در کنار ساحل سانتا کروز می رسد. او تازه هفتاد ساله شده است. در اولین صبح سال ، او برای پیاده روی بیرون می رود و اولین پلاروید خود را از روی تابلو هتل که با آن مکالمه ای شفاف دارد ، مانند یک آلیس مدرن در سرزمین عجایب خاص خود برمی دارد. این سخنرانی برخی از اشعار را به او القا می کند و او تصمیم می گیرد به اتاق خود بازگردد که از تراس آن به امواج گوش می دهد و به دوستش سندی پرلمن ، تهیه کننده معروف موسیقی فکر می کند ، که دو روز در کما به سر می برد.

او فردی بود که در جوانی به او پیشنهاد کرد که یک گروه راک راه اندازی کند. بنابراین سفری در نقاطی مانند ساحل غربی ، صحرای آریزونا ، منهتن یا کنتاکی ، اما همچنین مکانهای به یادمانده یا تصور شده ، دنیای خارج و داخل آغاز می شود ، که در آن پتی اسمیت به ما اجازه می دهد تا به عنوان بهترین او در کنار او سرگردان باشیم. صمیمی

سال میمون
5/5 - (13 رای)

دیدگاهتان را بنویسید:

این سایت از Akismet برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. یاد بگیرید نحوه پردازش اطلاعات نظرتان چگونه است.