به نظر من سینمای اسپانیا دموکراتیک تر است و بیشتر با واقعیت فضایل تفسیری سازگار است. منظورم مقایسه آن با هالیوود است. زیرا در یانکی لند، اگر خوش تیپ باشید، می توانید یاد بگیرید که در حال پرواز بازی کنید، در عین حال از نظر فیزیکی بیننده را خیره می کند در حالی که جلوه های ویژه و طرح های آسان آن فیلم پرفروش ساخت ایالات متحده را تشکیل می دهند. منظورم این نیست که بگویم بازیگران و هنرپیشه‌های بزرگی وجود ندارند، اما بازیگران متوسط‌تری هم هستند که در اینرسی تولیدات فراعنه‌ای که همه چیز را مدفون می‌کنند، غرق شده‌اند.
بدون شک موضوع این است که گاهی آن بازیگران بداهه برگرفته از مدلینگ همیشه بازیگر نمی شوند. در حالی که بازیگری در اسپانیا مانند خاویر کامارا در نهایت به یکی از بالاترین رتبه‌های خود می‌رسد و توانایی آفتاب‌پرست‌مانندی را نشان می‌دهد که با قدرت حرفه، بازیگر گهواره متولد شده است.
ما در سریال «7 زندگی» به او عصبانی شدیم، اما مانند هر بازیگر خوبی که اتفاق می‌افتد، خیلی زود چالش‌های دیگر به درهای او زدند و پرده بزرگ با آغوش باز از او استقبال کرد. در پایان صحبت از ساخت فیلم‌هایی از همه نوع است، نه تنها سوپرتولید ژست گرفتن و چشمک زدن از قهرمان وظیفه، بلکه آثار واقعی‌تر، معتبرتر و انسانی‌تر از ظرفیت همدلانه بازیگر در پوست هر قهرمان داستان. استخراج شده با حقیقتی خشمگین از دنیای واقعی ما.
سپس انواع دیگری از سناریوهای خارق العاده، ترسناک یا کمدی ممکن است بیایند. اما پس از آن بازیگر از قبل برنزه شده است و همه چیز با احساسات بیشتری اتفاق می افتد. نان تست برای بازیگران بزرگی مانند خاویر کامارا.
3 فیلم برتر پیشنهادی خاویر کامارا
زندگی با چشمان بسته آسان است
در هر یک از این پلتفرم ها موجود است:برای من، چیزهایی که در مورد فیلم های جاده ای وجود دارد، از همان ابتدا مرا جذب کرده است. مسئله این است که اگر شخصیتی مانند آنتونیو را اضافه کنیم که بیشتر در سکوت هایش منتقل می شود تا در دیالوگ ها، قضیه گرد است. به نظر می رسد که به غیر از مناظر، همه چیز در زندگی برای معلم خوب زبان انگلیسی می گذرد. مردی مصمم به ملاقات جان لنون به عنوان ضروری ترین زیارت شبه مذهبی جهان است.
با یک نکته کیشوت، آنتونیو ما به شرایط مختلف در زندگی نگاه می کند که به نظر می رسد با نیروی مرکزگرا بر او حرکت می کند. هیچ چیز بهتر از این نیست که مردی باز باشد، نکته ای غیرعادی و مطمئن به وجود دوگانگی انسانیت به ویژه در جوانی که مشاهده می کند، اما دیگر مجبور نیست، در هر کیلومتر و هر توقفی که طی می شود، مدام دوباره یاد بگیرد...
در سال 1966 ق جان لنون در بحبوحه یک بحران وجودی که او را به فکر ترک قطعی می برد بیتلز و متقاعد شده‌اند که می‌توانند حرفه‌ای را آغاز کنند بازیگر، به آلمریا می رسد تا به دستور ریچارد لستر یک فیلم ضد جنگ: چگونه در جنگ پیروز شدم.
آنتونیو یکی از طرفداران بی قید و شرط کوارتت است لیورپول و معلم انگلیسی در مدرسه ای محقر در Albacete، که از آهنگ های بیتلز برای آموزش زبان انگلیسی، او تصمیم می گیرد برای ملاقات با او و درخواست غیرعادی سفر کند.
در این مسیر، او با بلن (ناتالیا دو مولینا)، که از 20 سالگی از زندان تیره‌ای که خانواده‌اش و محیط اجتماعی کشور در آن قرار دارند، فرار کرده است، اما گذشته‌ای را با خود حمل می‌کند. که فرار می کند هر دو به خوانجو (فرانسسک کولومر)، نوجوان 16 ساله ای برخورد می کنند که در بحبوحه شورش جوانان و رویارویی با پدرش از خانه فرار کرده است.خورخه سانزمحافظه کار، نه چندان بردبار و نه چندان شبیه به تغییر. آزادی و رویاها محورهای اصلی سفری هستند که در آن نه تنها خواننده، بلکه خود را نیز خواهند یافت. نتیجه آن ماجراجویی فریبنده موضوع است مزارع توت فرنگی برای همیشه، موضوعی در که لنون کودکی خود را به یاد می آورد.
برج سوسو
در هر یک از این پلتفرم ها موجود است:طنز، به خوبی ارائه شده، می تواند ما را تا اعماق لمس کند. البته نقطه شروع این فیلم دقیقا برعکس است. دوست فقیدی که بقیه همکاران همیشگی اش آماده ادای احترام هستند.
چیزهای بین دوستان معمولاً دیوانه کننده و سرگرم کننده است ...، یا حداقل در حافظه جوانان مشترک تا حد زیادی. به همین دلیل است که خداحافظی سوسو همراه با ادای احترام به دلیل زمان او در سراسر جهان تا حدی دلیلی برای مهمانی است. مسیرهای زندگی با گذشت زمان غیرقابل پیش بینی است و سوگندها و تصورات دوستی ابدی تا حدی به عنوان خیانت به خود از بین می روند. از این رو عزم بازیگوشانه ای که این فیلم ما را به حرکت در می آورد. شاید تلاشی بیهوده برای بازگشت به جوانی چند روزه باشد یا شاید احساس بدهی به سوسو بیشتر به عنوان صورت حسابی باشد که باید هر یک با خودش پرداخت کند.
چه زمانی یک آستوریایی مهاجرت می کند آرژانتین برای جستجوی یک زندگی جدید ده سال بعد او به سرزمین خود، حوضه معدن آستوریا، برای تشییع جنازه دوست قدیمی، سوسو، باز می گردد. این فیلم دیدار مجدد با خانواده و دوستانش را روایت می کند و اینکه چگونه کوندو می خواهد آخرین رویای سوسو را برآورده کند. فیلم بلند ادای احترام به دوستی است. و به خصوص به دوستی در سنی که چندان مطمئن نیستید که چرا باید با دوستان دوران کودکی خود دوست باشید.
فراموشی که خواهیم بود
در هر یک از این پلتفرم ها موجود است:با دیدن پوستر این فیلم، در حالی که آماده می شدم برای دیدن یکی دیگر به اتاق بروم، نتوانستم برای بازدید بعدی از سینما آن را ثبت نام نکنم. عنوان گردآوری شده رمان توسط هکتور آباد Faciolinceهمراه با عکسی که غم انگیزی ناب از نوع خوبش را برمی انگیزد، بلافاصله مرا جذب کرد. توانستم خودم را به مدت ده دقیقه به پوستر بزرگ نگاه کنم، انگار می خواهم وارد صحنه شوم. و بله، وقتی فیلم را تماشا می کنید در نهایت به آن پاسیو با فواره سنگی نگاه می کنید ...
داستان فیلم در جریان خشونت‌هایی است که کلمبیا در دهه 80 و بیشتر دهه 90 تجربه کرد، دوران بزرگان مواد مخدر و گروه‌های شبه‌نظامی که با حمایت بخش‌های سیاسی و نظامی، صدای انتقاد این افراد را از طرف تشکیلات خاموش کردند. (مدافعان حقوق بشر، اساتید دانشگاه، اتحادیه های کارگری، اعضا و هواداران جنبش ها و احزاب سیاسی چپ).
آن زمان به عنوان پس‌زمینه‌ای برای بازگویی زندگی او عمل می‌کند هکتور ابوت گومز از دید عاشقانه و غرورآفرین پسرش هکتور آباد Faciolince، به عنوان نوعی ادای احترام به پدر مرحومش، نشان دادن عشق بی قید و شرط پدر به پسر و بالعکس، به عنوان یک پیوند تقریباً فراطبیعی که افراد درگیر در قراردادی را که تنها با مرگ یکی از آنها شکسته می شود، پیوند می دهد.
این عشقی است که در طول سال ها بین پدرش و پدرش رشد می کند و تبدیل به روایتی می شود که زندگی، کار و مرگ پدرش را بیان می کند، از درد عمیقی که کشوری که در تاریک ترین ساعات خود در حال غرق شدن بود، برای او ایجاد کرده است. ، تجاوز و قتل عام هر کسی که صدای اعتراض خود را می دهد.
این فیلم تا حدی قابل درک است که کلیشه های یک زمان غم انگیز را برجسته می کند که هنوز به طور کامل کشف یا توضیح داده نشده است، و از دیدگاه ایده آلی که یک پسر از پدر کشته شده خود دارد به عنوان منبع استفاده می کند.
