هیچ فرد بدبین کاملاً متقاعد شده ای به 84 سال نمی رسد سیورانبه من این را به خاطر عزم و اراده ای می دانم که از این نویسنده به عنوان یک نیهیلیست بی پروا یاد کنم که منفی گرایی و ترس از زندگی از نظر شکل و ماهیت روایتی موازی با محکومیت زندگی را تشکیل می دهد. حالت بدن؟ مطمئناً نه ، اما نه اعتقاد کامل به خلاء در روح خود. چیزی مشابه می توان گفت ، سومی را در مقایسه احتمالی با a تغییر داد بوکوفسکی به رذایل و فاقد فیلتر ، اما قدیمی نیز شد.
در حالی که علامت از نیچه بدون شک در نویسنده ای مصمم است که بدبختی هایی مانند سیوران را برهنه کند، در زیر داستان بی روح آن می توان نیاز به ناامیدی از خود را دید، عزمی برای تلاش برای بی اعتبار ساختن بدیهیات بدبینی تاریخی که در قرن بیستم پر از خون می تواند توجیه کامل داشته باشد، اما در افق آن همیشه می توان یافت طلوع یک امید خاص، اسیدی اما با این وجود امید.
به نظر من ، ممکن بود این اتفاق بیفتد که یک مرد باهوش و منتقد مانند سیوران در آن ادبیات فلسفی تحریک آمیز ، جستجوی محدودیت ها ، قصور نفوذ ناپذیر ، و دعوت به نابودی به عنوان نشانه بی اعتمادی کامل نسبت به انسان ، افراط کند.
اما با خواندن بین خطوط (در صورت عدم بیان مستقیم) ، در سیوران ما مردی را می شناسیم که در نهایت برای هنر و موسیقی به عنوان تنها نمونه های نبوغ انسانی ارزش قائل است که قادر است از محدودیت ها ، سرخوردگی ها ، ترس ها و خرده فروشی ها عبور کند.
این افق امید او بود ، بنابراین مطمئناً ارزش ادامه زندگی برای او را داشت ، با پایه و اساس همه چیز را به سخره گرفتن و در مقابل درخشش خاموش نشدنی زیبایی تسلیم شد ، به عنوان تضادی خیره کننده در برابر همه چیز دیگر.
در نیمه راه بین فیلسوف (به دلیل عمق نوشته هایش) و نویسنده داستان (به دلیل غزل نثر او که به تفریح رسمی مشغول است) و برخی اشاره های جالب به اسپانیایی و روسی به عنوان نمادهای شکست انسان بودن ، خواندن سیوران تسلیم شدن در برابر قیاس های درخشان است، در تناقضات عمیق شفافیت شدید و لذت بردن از آن بدبینی طبیعی انسان که به هر حال ، در کاهش بین پوچ و اساسی ، جان می دهد.
3 کتاب توصیه شده توسط امیل سیوران
بر فراز ناامیدی
کتابی که سیوران در آن شروع به وارونه کردن آن ناراحتی وجودی کرد که در جوانی آغاز شده بود و در طول زندگی او ادامه داشت.
این اتفاق برای سیوران نیز همانند نیچه رخ داد ، زیرا هر دو فهمیدند که هوش زمانی محکوم است که در شرایط درون زا تلاش کند تا حقایق نهایی را تشخیص دهد که به طور طبیعی در پرتگاه نیستی رسوب کرده است.
اگر او این کتاب را ننوشته بود ، سیوران خودکشی می کرد. او در بیست سالگی بود و به جای تمرکز انگیزه هایش بر شدیدترین زندگی فیزیکی ، چیزی او را به آن دریای تاریک درون نگری فلسفی سوق داد ، از پرسش هایی که توسط آن بدبختی دیوانه کننده شفافیت متعالی آشکار شد.
متفکر ابتدایی که سیوران را با تردیدهای آزاردهنده آغاز کرد ، آنهایی که او را به معنی چیزها کشاند ، از ساده ترین حرکت تا پیچیده ترین اراده. بنابراین ، کتاب ترس ها ، جنون و تلخی های وجود را با لحنی جدی و بی رحمانه به ما نشان می دهد.
Breviary of Rot
اگر جرات ادامه خواندن سیوران را دارید ، شاید خوب باشد که پیستون را پایین بیاورید و وارد کتابی از جمله های بدبینانه با کلمات بدبینانه شوید ، اما حداقل موجب رد و تحلیل شود ، بدون آنکه دلالت روایتی گسترده تر داشته باشد که به همه کمک کند. انواع استدلال ها از توصیفی تا تحلیلی ، هر یک از ایده های ارائه شده.
قصورهای سیوران تصور قدیمی را که کالدرون د لا بارسا قبلاً بدون توضیح بیشتر توضیح داده بود متراکم می کند: «جنایت بزرگتر این است که متولد شده باشد ». اما البته ، Cioran به جزئیات می پردازد.
او شاعری نیست که به دنبال بهبود غنایی باشد ، بلکه از بدبختی زندگی ، از ناتوانی انسان لذت می برد. و قرار ملاقات پس از انتصاب در این کتاب از ایدئولوژی تراژیک و جدا از هم ساخته شده است.
از اشک و مقدسین
اولین چیزی که ذهن هوشمندی که در اولین پرسش ها به بلوغ خود می رسد، خداست. خدا چیست؟ و پاسخ‌ها حاکی از خلأ ناامیدکننده‌ای است که دوران کودکی می‌توانست مکمل شخصیت‌های پدری و مادری باشد (یا شاید در صورت نبود آنها).
انسان شکاک ذاتاً باید در آن آمیختگی حواس و عقل چنین باشد. و شک و تردید کیوران (یک بار دیگر در تاریخ فلسفه، ادبیات و هنر) به سرنگونی اسطوره ها و مقدسین قدیمی است که ترس و قدرت را ابزاری می کردند، وجود را نابود می کردند، چنان که در چهره های الهی پناه می گرفتند، همانطور که به ناحق در مورد بی رحمی و بی رحمی دروغ می گفتند. از یک دنیای خالی معنوی
در این کتاب سیوران از وارث تفتیش عقاید اسپانیایی الهام گرفته است ، که دارای تصاویر خیالی و مذهبی غنی است و هنوز هم در روزگار او کاملاً جاری است.
از همه اینها ، این کتاب به پایان می رسد تا همه چیز را از روح ، اعتقادات و افسانه های قدیمی آتاویستی ما در انسان مدرن کاملاً بی ارزش بیرون بکشد.
به نظر من نویسنده ای است که با دقت و تأمل خود بخواند. معلم بزرگ، پیچیده و راستگو.
بدون شک، خوزه، خواندن بدون ضایعات.