Jean-Christophe Grangéren 3 liburu onenak

Krimen-eleberrien idazle batzuk krimen-thrillerz betetako ozeano bateko azken argi bihurtu dira ikerketa zientifikoen edo etiketa pribatuko serie-hiltzaileen mozkor betean. Txurroak bezalako nobelek, erraz izutzen duten irakurle baten aurrean, interes antropologikoa duten giza arimarik gaiztoenen ikuspegia baino, zintzoagoak diren.

Jean Christophe Grangé noir generoa entretenimendu morboso hutsa baino zerbait gehiago bezala duintzen duen talde hautagarri horretakoa da. Egungo egile mordoa non haiek ere egongo ziren Zuhaitzaren Victor, Pierre Lemaitre o Markaris (bitxiki europar guztiak...). Bakoitzak, bakoitzak bere trama poliziarekiko joera handiagoa duena, psikologikoa edo soziologikoa, munduaren ispilu argi-ilunaren isla argiekin irakurtzeko espazio bihurtzen du noir.

Eta Grangé istorioen sortzailerik prodigoena ez den arren, bere sormen-ildoan sartzen denean, trama mamitsuak gargantuan izateraino aurkezten dizkigu. Tarteka menu mamitsu bati men egin nahi badiozu afalostearen erdian zuregana hurbiltzeko gai diren gaizkileen mahaian hiltzeko arrazoiak kontatzeko eta haien sekretuak ezagutzera gonbidatzeko.

Alegoriak alde batera utzita, Grangéren fikzioak odoltsuagoak edo gutxiago izan daitezke. Kontua da guztia gaizkilearekiko istorio arraro enpatiko gisa moldatzea. Hiltzailea bere motiboetara hurbildu gabe bere gaiztakeriak egiten ikustea eta laborategiak akatsa eta modus operandi-a zehazteko zain egotea, grazia galtzen ari baita jada...

Jean Christophe Grangéren 3 eleberri gomendatuak

Heriotza Hirugarren Reich-en

Thriller historiko batekin hasiko gara. Eta agertokiak txukuna iruditzen zaigun arren, argumentuari heltzeko moduak ez du ezer errepikatzen... Nazismoa da gaur egun giza txorakeriarik txarrenaren paradigma. Baina bere itzaletan dabilen munduaz haratago, mutazio beldurgarrienak egiteko gai diren kamaleoi ilunak bezala mugitzen dakiten pertsonaiak daude.

Berlin, Bigarren Mundu Gerraren bezperan. Naziaren erregimeneko agintari nagusien emazte zoriontsuak xanpaina edateko biltzen dira Adlon hotelean. Spree ibaiaren ertzean edo aintziretatik gertu izugarri erailduta agertzen hasten direnean, poliziak hiru pertsona bereziren eskuetan jarri zuen kasua: Franz Beewen, Gestapoko polizia basati eta gupidagabea; Mina von Hassel, psikiatra ospetsua, eta Simon Kraus, biktimak artatu zituen psikoanalista.

Dena aurka dutela, talde honek Munstroaren urratsei jarraitu beharko die eta susmatu gabeko egia bat aurkitu. Gaitza askotan ezkutatzen baita fatxadarik ezustekoenaren atzean.

Heriotza Hirugarren Reich-en

Bidaiaria

"Ni ez naiz hiltzailea". Anaïs Chateletek Bordeleko polizia judizialeko bulegoan aurkitu zuen eskuz idatzitako oharra da. Orain ez da ezer gehitzen ikerketan. Egun batzuk lehenago, tren geltokian, zezen burua sartuta zuen gazte baten gorpua biluzik aurkitu zuten. Minotauroaren errekreazio makabroa.

Handik gutxira, Anaïs Mathias Freire psikiatrarekin bildu zen ospitaleko gaixo bati buruz galdetzeko. Mathiasek "fuga disoziatiboa" gisa diagnostikatu zuen gizon misteriotsua: sufritzen duenak beste identitate bat sortzen duen amnesia mota bat.

Une horretatik aurrera Anaïs eta Mathias kasu labirinto batean murgilduta daude. Bakarrik dakite norbait hiltzen ari dela aspaldian, aldi bakoitzean Antzinateko mito bat kopiatzen. Hura aurkitzeko gakoa nor zen ahaztu duen gizon baten buruan dago.

Bidaiaria. granja

Gaizkiaren jatorria

Izenburu honekin, hori berea Joel dicker Harry Quebert idazleak bere seriearekin ateratzeko lan enigmatiko gisa erabilia, krimen-eleberrietako idazle orok big bangtzat hartu behar duen germen hori seinalatzen du. Deabruaren tentazioa, moralaren eta gaiztagarriaren arteko orekaren funtsezko zatia, gizaki orok doitzen duena indarkeria eta mendekua argudio gisa ez hartzeko. Besterik da batzuek ez dituztela iragazkiak aplikatzen eta ernetze horretatik loratzen amaitzen dutela gizakiarengana sorkuntza munstrotsu gisa. Eta ernamuina haurtzaroan dago beti eta bere itxura inozoa.

Haur abesbatzako zuzendaria eliza batean hilda aurkitzen da egoera arraroetan. Bere gorputzaren ondoan dagoen arrasto bakarra ume baten oinatza da. Haurrak dira. Diamante perfektuenen garbitasuna dute. Itzalik ez. Mozketarik gabe. Akatsik ez. Baina bere garbitasuna Gaizkiarenaren berdina da.

Haur abesbatzako zuzendariaren gorpua egoera arraroetan agertu da eta inor ez da gai haren heriotzaren arrazoiak zehazteko. Poliziak duen arrasto bakarra gorpuaren ondoan aurkitutako oinatz bat da. Aztarna txiki, oso txiki baten arrastoa da... Arrasto kezkagarriz betetako ikerketa, giza adimenaren alde ilunean, minaz gozatzen den horretan, murgiltzen dena.

Gatzaren jatorria. granja
tasa mezua

Erantzun

Gune honek Akismet-ek spam erabiltzen du. Ikasi zure iruzkina datuak prozesatzen.