Salduena den eredu orok gomendatzen duen ohiko kadentzia hori mantentzen ez duten idazleengan zintzotasun amorratua dago. Batzuetan kontatzeko gauzak dauzkazulako eta beste batzuetan ez dituzula. zarraluki Guadianescoko ipuin kontalari horietako bat da. Ipuin onak erreskatatzea gutxien espero zenean sortzen den egilea oraina zerbitzuan edo beste garai batzuetatik. Jakina denez, atsedenaldiak sakonera edo gutxienez esentziaren karga handiagoa bermatzen du ustekabeko maila freatikoetatik, giza arima kanaletik igarotzen den lekutik.
Bartzelonan jaiotako egile honen kasuan galdera da bere garapen literarioa aurkikuntzarako gustu horrekin behatzea. Zeren kontatzeko zerbait baduzu idazten duzunean, zure liburuek sinfonia independenteak osatzen dituzte. Eta egilearen sormen aztarnak soilik lortzen du hainbeste iturritatik azken erreberberazioa mantentzea.
Handik eta hemengo istorioak, literatura esperimentu eta barkamen gisa deskubritzen duen egile gaztearen ebokazioekin. Edo lehendik ere maitasun-gorroto harremana bere gain hartu duen beste idazle horren antzera, exorzizatzen ez eta plazeboa ere ez den literatura batekin, baina premiazko bizitzaren beharrezko txinparta hori esnatzen duena. Horregatik bera bezalako egileek nahi dutenean eta nahi dutenaz idatzi behar dute. Idazleek beren betiko gatazkekin eginkizunera dedikatzen diren superheroiekin beste aukerarik ez dute...
Pedro Zarralukiren gomendatutako 3 nobela onenak
Ahanzturaren kurba
Plan perfektuak chicha lasai leunen atzean ezkutatutako ekaitz perfektu horiek bezala mugitzen dira. Gauza bat delako nola planifikatzen dituzun egun batzuk adiskidetasunerako brindis gisa eta dena desegiteko patua den apustua ulertzen amaitzen duen beste gauza bat.
1968ko uztailean, Vicente Alós eta Andrés Martel, berrogeita hamar urtetik gorako bi lagun, iritsi ziren Eivissara Bartzelonatik itsasontziz. Biak beren bizitzako une zailean daude: Vicente emaztearengandik banandu da eta Andrés alargundu berri da. Haiekin batera Sara eta Candela alabak daude, elkarrekin hazi arren elkarren artean oso desberdinak diren arren. Uhartera iristean, kala isolatu batean kokatutako aterpetxe bakarti batean kokatuko dira eta, horrela, uda luzea eta itxuraz baketsua hasiko da.
Baina tragedia absurdoa, atsekabe zaharrak eta konpondu gabeko desadostasunak ere bidaiatzen dute Vicente eta Andresekin. Iragan hori pixkanaka berreskuratzen duten bitartean, emakume gazteek mundu gatazkatsu baten oihartzunaren aurrean, ulertezina den amildegi gisa agertzen den etorkizunaren kezkei aurre egin beharko diete. Ahanzturaren kurba bi belaunaldien arazoetan, larritasunean eta itxaropenetan sakontzen dute, beraien bizitzako une desberdin baina erabakigarrian denboraren joan-etorriaren tranpak eta desioak aurrez aurre dituztenak.
Zeregin zaila
Espainiako berehalako gerraostean, gizartea osatzen duen guztia xehatu eta desagertzen denean, erreferentzia guztiak galdu direnean, pertsona batzuen lasaitasunak eta dedikazioak soilik egiten dute bizitza aurrera. Zeregin zail batean, altxamenduaren etsai baten emaztea eta bere alaba errepresaliatuak dira eta behartutako erbestera bidali dituzte Cabrera uhartera. armada ingelesa- eta ermitau alemaniar batek lagun ditzakeen paisaia laburra osatzen dute.
Bitartean, Mallorcan, gizon batek lan desatseginenak hartzen ditu agintariek iragan iluna barkatzeko; oraingoan Hirugarren Reich-a traizionatu eta Cabreran ezkutatuta dagoen espioi alemaniar baten bizitza amaitu beharko dugu.
Barruan itxaroten zaitut
Ipuinetan egile bakoitzaren idazketaren zergatiak aurkitzen dira. Eszenatoki iheskorren aurrean bizi txikietako pertsonaietan narratzaile bakoitzak bere literaturan bilatzen duenaren ñabardura horiek ihes egiten baitute. Idaztea arrazionala eta gizakia oinarri dituen aspaldiko itxaropen horren beste modu bat da. Istorio hauetan geratzen diren erantzun gutxi batzuk hartzen ditugu ...
Istorio hauetako pertsonaiek ez dakite ikusten ari direnik. Neska batek bere aitari irakasten dio hilik gabeko egoeretatik ihes egiteko lo dagoela itxurak egiten; telebista lehenengo aldiz ikusten duen atso batek deskubritzen du El Padrino denboraren eta matxinsaltoen arteko harremana; bi anaien arteko elkarrizketa aitak eman zien bizitzaren aurkako matxinada bihurtzen da; Soniak esne kondentsatuaren latak irentsi egiten ditu gainezka egiten duen opariari ...
Orduantxe iritsiko da haientzat berebiziko garrantzia duen zerbait aldatuko dena, gertatzen ari denaz jabetu ere egin gabe. Gutako edozeinek, intentsitate hauskorreko une batean ikusiko bagenu, liburu hau bizi ahal izango luke. Pedro Zarralukik bere umore bereizgarriarekin eta dotoreziarik onenarekin, samurtasun agorrezinarekin, irudimenarekin berpizteko eta beren duintasuna berreskuratzeko hondoa jo dutela dirudien ustekabeko bizimodua erakusten du.
