Kasuan John Soto Ivars ez dakizu inoiz kazetaritzara iritsi zen idazlearen ingurukoa den edo, aitzitik, kazetaritzatik idaztera iristeko beste bide batetik joan zen. Hori diot, beste kasu batzuetan agerikoa delako kazetari herrikoiek literatura albo batera jotzen dutela, espezialitate biek gertakari batzuk edo asmatutako gertaerak kontatzen dituztelako.
Ez dago inolako loturarik telebistatik idazleei doan kritikak jartzearekin dagoeneko pisuzko bibliografiarekin Carme Chaparro o Risto Mejide. Baina egia da komunikabideetatik literaturarako salto bakoitzean errezeloak sortzen dituela, txandaka irakurrita bakarrik baretu daitezkeenak.
Juan Soto Ivars-i eutsita ez dago zalantzarik, bere emanaldiak paraleloan aurrera egiten dutelako. Prentsan sasoian zegoen idazlea eta kazetaria kazetari zereginetik letra-gizon gisa baloratzen zuten. Errealitatearen eta fikzioaren arteko atalasearen bi aldeetako lan onek elikatutako espiral bat.
Gomendatutako 3 liburu onenak Juan Soto Ivars
Etorkizuneko krimenak
Gutxitan idatzi da etorkizuna etorkizun idiliko gisa, non paradisura edo agindutako lurra itzultzea gure zibilizazioaren azken desfile garailearen usainaz aurreikusten den. Alderantziz, malko haran honetan zehar ibiltzeko kondenak beti eman du fruitua distopia edo ukronia fatalistetan, zeinetan gure espeziean itxaropena, termino matematiko erredukzionistetan, 0 berdina den. Berri hau ere ildo horretatik doa. idazle gaztea, jada finkatua bada ere, Juan Soto Ivars.
Etorkizuneko krimenak, Philip K. Dick-en izenburuko oroitzapen horrekin, bere inplosio apokaliptikoaren zorian dagoen mundua kontatzen digu. Alderdi interesgarrienetako bat mundu globalizatuaren egungo bilakaerarekin (batez ere merkatuei dagokienez) eta hiperloturarekin lotura antzematea da. Etorkizunari buruz gure orainaren oinarritik sakontzeak heltzen ari zaizkigun arazo eta erronka handietan sakontzeko asmoa errazten du.
Baina geroko edozein istoriok beti eman ditzake ideia berriak zientzia-fikzioaren, filosofiaren, politikaren eta gizartearen arteko erdibidean. Gutxienez, elkarrekin erlazionatuta dagoen alderdi hori da trama mota honetan gehien gustatzen zaidana. Istorio honetan kontatzen zaigun etorkizunean, XVIII.mendean jaiotako liberalismoak bere betetasuna aurkitu du jada. Entitateak bakarrik "gobernatzen" eta ezartzen ditu Entitate horren aterkipean egindako ekintza guztietan babestutako multinazionalen esku utzitako mundu baterako jarraibideak.
Ikuspegiak ez dirudi oso arrosa. Miseria ekonomiko, sozial, politiko eta baita moralaren arteko post-egia osatzen duten leloz betetako mundu berri bat. Osteko egia horrek bakarrik ez du lekurik existentzia hondatuaren argitan. Itxaropena, berreskuratu daitekeen neurrian, baxua izaten jarraitzen du eleberriko pertsonaia batzuetan. Bere munstroak garaitutako gizateriaren errautsetatik beharrezko errebelde-rolaren baliatzen diren hiru emakumeak bezala.
Urkatuaren etxea
Irainduak batailoi bat dira gaur egun eta ostrakon maltzur gisa jokatzen dute non beren marra gorriak gainditzen dituen edonor markatzeko asmoa duten. Gaur egungo morala ondare bitxi bat da, gizarteari zerbitzu eraginkorra eman diezaiokeen azken sintesietarako gai ez diren zenbait kontzientziatan xehatua.
Mendebaldeko gizarte demokratikoek aurrera eraman dituzten proiektu komunak hautsita daudela dirudi. Pandemia global batek ere ezin digu ulertu erronka handiek erantzun kolektiboak eskatzen dituztela. Identitarismoaren arauei men eginez, muturreko polarizazioak tribuko nartzisismoa eta auto-erreferentziazko xurgapena sortu ditu. Nortasun propioarekin erotizatutako kolektiboak eta gainerakoen aurkako etsaiak, biktima profesionalak eta nazionalista esklusiboak dira nagusi panorama horretan, justifikagarria dela dirudien pertsonen eskubideak ezabatzea kausa handiagoa lortzeko asmoz.
Urkatuaren etxea saiakera suntsitzaile eta eztabaidagarria da, sentimentalismoaren kulturak adierazpen askatasunean dituen ondorioak aztertzen dituena eta triburantz egin dugun atzera egitearen adierazpen kezkagarrienetako batzuk aztertzen dituena. Ikuspegi antropologikoarekin, baina asmo akademikorik gabe, Soto Ivars-ek tabu, beldur sakratu, arrabio, heresia eta erritu zigorrera itzultzeko hainbat kasu garaikidetan zehar bidaia bat proposatzen digu, eta herritartasun kontzeptua berreskuratzea proposatzen du bide bakartzat. identitateen gerra zibilera.
Sareak erre egiten dira
Sare sozialak gaur pilotan erakusketaren zigorra dira. Inor ez da salbatzen trending topic-etatik, horietan hobe ez agertzea mafiak hilda ez dagoenean irentsi ez dezan ...
Sare sozialetako etengabeko eta masibako narritadura klimak zentsura mota berri bat sortu du, debekuak modu organiko, ezusteko eta kaotikoan aplikatzen dituena. Erabiltzaileek errekonozimendu egarriak eragindako eztabaida guztietan parte hartzen dute, informazio gehiegiz zorabiatuta eta egiaren erlatibismoarekin nahastuta, zenbait ahots umiliatzearen beldurrez desagertzen diren bitartean.
Sare sozialek besteen iritziez inguratuta bizi garen mundu berri batera eraman gaituzte. Adierazpen askatasunaren erabateko konkista zirudienak herritarren parte bat nahastu du, deseroso. Sareetan antolatutako presio taldeak –katolikoak, feministak, ezkerreko eta eskuineko ekintzaileak– "gehiegikeriak" jasanezinak direla jotzen hasi dira lintxamendu digitalaren, boikot eskaeren eta sinadura bilketen bidez. Justizia demokratizatu egin da eta gehiengo isilak ahots errukigabea aurkitu du, lotsagabekeria kontrol sozial berria bihurtzen duena, adierazpen askatasunak legeak, funtzionarioak edo estatu errepresiboa behar ez duenean.
Justine Sacco, Guillermo Zapata edo Jorge Cremades bezalako lintxamendu kasu errealen bidez, liburu honek, zintzoak eta kezkagarriak, gure garaiko klima zentsuratsua disekzionatzen du, murgilduta bizi garen errealitatea eta guztiok dugun rol beldurgarria erakusten dizkigu. jolastu.
