Va a ser que una corresponsalía es una búsqueda de historias que contar para narradores latentes. Casos como los de Mavi doñate, Olga Merino edo baita lehenengoa ere Perez Reverte. Cualquiera de ellos, y muchos otros, se han encargado de hacernos llegar las crónicas de dispares lugares donde se sucedían noticias de primer orden.
Quizás paralelamente tomaban notas para historias que componer entre crónica y reportaje. O más a largo plazo, cuando el desempeño periodístico deja tiempo para escribir de esa otra forma, entre lo vivido y lo imaginado, que es ya la literatura.
Y es que nada mejor que viajar (olvidémonos del turismo y sus espejismos) para encontrar sin buscar, para alimentar la curiosidad a poco que uno no sea un etnocentrista recalcitrante incapaz de asumir diferencias. Porque en las novelas posteriores que puedan llegar el escenario puede variar completamente pero los personajes se pueden perfilar desde ese acercamiento a todo tipo de culturas e ideologías. Idiosincrasias de aquí y de allá.
Formas de ver el mundo, y de moverse en la vida, muy diferentes. Referencias todas como sustento para el privilegiado escritor que a poco que considere el primer patrón del personaje de turno, ya le ha hecho el traje…
Olga Merinoren kasuan puntu intimo batez gozatzen dugu, eguneroko bizitzako existentzialismo horretaz, non protagonistek, haien ekintzek, haien meditazioek eta elkarrizketek indar zentripetoak pizten dituzten. Modu horretan, dena haien inguruan bira ematea lortzen du, dela suspense handiagoa duen trama bat dela, dela dramatikoaren alde, zentzu batean, antzerkiaren eta guztiz errealistaren artean dagoena. Kontua da Olga Merino iristen dela. Eta hori da idazle batek nahi duen onena.
Olga Merinoren 3 eleberri gomendatuak
arrotza
Gehiegikeriaz betetako gazte baten ostean, Angie erretiratuta bizi da -ia errotuta- hegoaldeko herri urrun batean. Auzokideentzat, bere txakurren konpainian ikus daitekeen emakume eroa da. Bere existentzia familiaren jauregi zaharrean gertatzen da, bi garairen etengabeko elkargune batean: oraina eta iragana. Bere mamuak eta maitasunaren oroitzapena baino ez ditu artista ingeles batekin bizi izan Margaret Thatcherren Londres ahaztuan.
Eskualdeko lurjabe boteretsuenaren gorpu urkatuaren aurkikuntzak Angie familia sekretu zaharrak argitzera eramango du eta konderriko guztiak batzen dituen heriotzaren, gaizki-ulertzearen eta isiltasunaren hari hilgarria aurkitzera eramango du. Isolamendua al da? Substantzia pozoitsu bat jariatzen duten intxaurrondoak al dira? Edo beharbada hungariarren malenkonia, duela mende batzuk enbor eta biolinekin heldu zirenak? Angiek badaki dena galdu duzunean ez dizutela ezer kenduko.
La forastera mendebaldeko garaikidea da, ahaztutako Espainiaren lurralde gogorrean kokatua. Askatasunari eta gizakiak aurre egiteko duen gaitasunari buruzko istorio hunkigarri eta zirraragarria.
Bost negu
Gerra hotza ez zen inoiz guztiz amaitu eta, eraldaketaren bidez, izotz bloke nazionalen tentsio izoztua berreskuratzen du lurperatutako edozein interes ekonomiko piztu bezain laster. Olga Merino izan zen Errusia zen Mendebaldeko etsai horren bizitza eta obraren berri eman gintuen kazetari hura, nahiz eta bere errepubliken batasuna desegin bazen. Edo, agian, hain zuzen ere horregatik, inoiz baino kezkagarriagoa aurkeztu zuen ustekabeko mendekuren batean.
Hori edo benetan ikusi genuen dena istorioaren alde honetatik. Zalantzarik gabe, gaiztoak ez direlako inoiz guztiz txarrak, ezta atzerriko herrialdeen salbatzaileak ere filantropoak definizioz. Egoera ideologiko horietan, Olga altzairu herdoilduzko oihaletik haratago joango zen 5 urteetan zehar.
1992ko abenduan, Sobietar Batasuna erori eta gutxira (2021ean hogeita hamar urte beteko ditu), Olga Merino maletak egiten ari zen Moskun bizitzeko korrespontsal gisa. Merino Errusiako hiriburuan bizi izan zen bost negu, bere bizitza pertsonalean aurretik eta ondoren ere markatu zuen aro aldaketa baten zurrunbiloan.
Errusiar kulturan murgilduta, idazle izateko ametsa, kazetari gisa prestigio profesionala eta maitasun osoa eta sublimearen ametsa jarraitzen duen emakume gazte baten egunkari intimo hau gaur egungo momentuan jasota dago, gaurko ahotsa neska idealista horrenarekin maisuki kontrastatuz. .
Txakurrak zaunka sotoan
Aita hil ondoren, Anselmok, protektoratuko Marokoren eta Espainia frankistaren artean gertatzen den deserrotzeak markatutako bizitza bat gogoratzen du. Marokoar gazte batekin sexuan hasi zenetik, desleialtasunaren aurkikuntza eta ahizpa arraro, ia magiko batekin bizitzea, irudiak eta gertaerak iragana eta oraina tartekatzen dituzte eta pertsonaiek izan nahi zutenaren eta benetan direnaren arteko haustura erakusten dute.
Anselmo barietate talde dekadente batean sartuko da, Espainia nahasi baten metafora dena, eta bere aitarekin bizitzen amaitzen da, zeinarekin galtzearen sentsazio mingarria partekatzen duen agure batekin. Aurrekari historikoak, egileak maisuki islatzen dituenak, historia ofizialetik kanpoko azpimundu bat erakusten du, eta aro iluneko homosexual baten ikaskuntza zaila.
