Sentimentalismoan erori gabe alderdi emozionalak lehenesten dituen kontakizun batera hurbiltzeko idazlearen gaitasunak izan behar dira. ETA Karmele Jaio Bertute horretaz gozatzen du sentsibilitate enpatikoenari indarrez aurre egiteko, narrazioa hutsaltzen edo kirrinka egiten duen inolako arraildurarik gabe.
Eta horretarako beharrezkoa da, lehendik adierazitako idazle baten trebetasunez gain, konbentzimendua, zentsurarik okerrenik gabe zerbait kontatzeko behar ia erraia, norberak bere buruari ezartzen dizkionak. Kontatzeko idaztea arima, izerdia eta malkoak ematea da; beste guztia zerbait helarazteko saiakera hutsa da, edo liburu bat idatzita izatearen harrokeria pretentsiozkoa.
Nola egingo luke Bukowski "Beraz, idazle izan nahi duzu" bere poema bitxian, zerbait benetan erretzen bazaitu eta horretara bultzatzen bazaitu bakarrik hasi idazten. Gainontzekoa zure denbora alferrik galtzea da eta ziur aski besteek alferrik galtzea. Benetakotasun horretaz ari naiz Karmele Jaio aipatzen dudanean, zeinak bere istorio bakoitzean motibazio hori, ezinbesteko eragile hori aurkitzen baitu.
Karmele Jaioren Top 3 Gomendatutako Eleberriak
Nire amaren eskuak
Badago antzinako memoriaren bat ukituan. Eta beharbada zentzu horretara behar baino gutxiago jotzen dugulako, jasotzen ditugun bero edo hotz, leuntasun edo zakartasun sentsazioen batura horretan zentratzen garenean, informazio gainkarga jaso dezakegu. Batez ere denboraren joan-etorria amaren eskuetan...
Nerearen bizitza oso hari hauskor batetik zintzilik dago. Azken kolpeak ospitale batean jo du: amaren memoria oso kaltetuta dago eta ez du ia ezer gogoratzen.
Nerea jada gustatzen ez zaion lan batek barneratuta bizi da, damutzen da alabari merezi duen denbora eskaini ezin izanaz eta azkenaldian bere ezkontza zurbil dagoela sentitzen du. Orain, bere amak jasaten ari den krisia garaiz antzemateko gai ez izanagatik ere badu erruaren pisua eta iraganeko istorio nahasi batek izkinduta aurkitzen du. Eusten zion oreka prekarioa hautsi da.
Ospitaleko itxaronaldi luzeetan, ama ahanzturak kendu ezin izan duen oroitzapen bati atxikita dagoela ohartuko da. Horrela ezagutuko du Nereak amaren bizitzako oinarrizko pasarte bat, bere iraganari aurre egitera behartuta dagoen bitartean.
Aitaren etxea
Ismael blokeatuta dago. Bi urte daramatza bere hurrengo eleberria idazten saiatzen, baina ezin du zirriborro bizirik baino gehiago egin, eta bere editorearekin adostutako epeetatik urrun geratzen da. Idazten duen guztia zalantzan jartzen da, inoiz gertatu ez zitzaion zerbait. Bere egoera korapilatsua da amak istripu bat izan duen egunean eta Ismael aitarekin arratsaldero pasatzera behartuta dago bera zaintzeko. Ordu horiek, bat-batean, bere haurtzaroan izoztuta zegoen eta Ismaelek orain arte bere oroitzapenen artean ezkutuan gorde zuen momentu batera eramango dute.
Jasone senarraren testuen lehen irakurle eta zuzentzailea da. Urteak daramatza bere familiari dedikatuta bizi, eta gaztetan ere idatzi zuen arren, utzi egin zuen. Azken urte honetan gauez geratu da ordenagailuaren aurrean, eta isilpean berriro sortzen hasi da.
Bakoitzak bere sekretuarekin jolastuko du marea hunkigarri baten erdian, non isiluneek, ia beti bezala, hitzek berak baino ozenago hitz egingo duten. Aitaren etxea Karmele Jaio idazlea deskubritzen du, maskulinitatea eraikitzeko eta transmititzeko moduak eta generoak emakumeen eta gizonen bizitzan duen eragin izugarria kontatzen digun nobela batean.
Ez naiz ni
Alienaziorik okerrena, artaldearen inertziaz eramaten uzten dugun despertsonalizazio mota hori da. Trikimailua espejismo bat zoriontasun eta autoerrealizazio benetako paisaia gisa aurkeztea zen pertsona bakoitzak bere esku duen materialan. Eta bai, femeninoan gaiak kutsu groteskoagoak ere hartzen ditu. Oharra kosmetikoen iragarki baten itxura duelako.
Liburu honetan feminismo existentzialistaz gozatzen dugu, emakume biluziaren ikuspuntua bere buruaren aurrean arima ispiluan marrazteko, non bakoitza, izan emakumea edo gizona, epaitu, idealizatu, gutxiesten edo are minduta dagoen, patetikoz nahastuta. Shakespeareren bakarrizketa planteatu edo nahita.
Karmele Jaio, egilea Aitaren etxea, emakumezkoen hamalau ipuin liburu berrian aurkezten digu. Belaunaldi berekoak dira denak, berrogei eta berrogeita hamar urte bitartekoak dira eta euren bizitzako momentu kritiko bat bizitzen ari dira.
Gorputz aldakor baten aurrean arrotza horretan ezagutuko ditugu, ageriko zahartzearen aurrean antsietatea, iragan idealizatuaren eta gaztetasunaren nostalgia, bikote harremanen errutina, geratzen zaien denbora aprobetxatzeko gogoa, Zure webgunea ez aurkitzeko sentsazioa... Edozein emakumeren eguneroko bizitzan garrantzi handiko haustura emozional txiki horiek.
