Bitxia bada ere, bastioi bakanetako bat genero beltza Suitzan, polizia XX. mendearen erdialdean osagai ilunagoa zuten beste motatako lursailetara zabaltzen hasi zenean, azkenean bat izan zen. Durrenmatt batzuetan antzerkirako edo irratirako gidoiak margotu eta idazten zituela. Hala eta guztiz ere, bere beste sormen-emanaldiekin zerikusirik ez zuten istorio mota horietan zentratzeko denbora eman zion bere alderdi eleberrizalea.
Gizon orkestra honek abangoardia hondar bat utzi zuen nonahi krimenak argitzeaz arduratzen diren poliziaren edo ikertzaileen abentura kezkagarriak eta ezbeharrak kontatzeko. Eta argumentuan harritzeko asmoz, Dürrenmattek detektibe klasikoaren eta suspensearen arteko sinbiosi bitxia aurkitu zuen.
Bere argumentuetan ohiko planteamendu deduktiboa jorratu baitzuen gaizkilearen psikean sarrera batekin. Hiltzeko motiboetan, guardiako hiltzailearen hoztasunean edo dena egiteko gai diren grinen indarran iradokitzen gintuzten istorioak...
Bärlach komisarioarentzat protagonismo berezia duena, jeinu honen eleberrietan gertatzen dena gaizkiaren inprobisazioaren edo traiziorik gaiztoenaren artean gertatzen da...
Gomendatutako 3 eleberri onenak Friedrich Durrenmatt
Susmoa
Nolabait, Dürrenmatten alderdi dramaturgikoa ere zabaltzen da horrelako eleberrietan. Kasualitateak, kasualitatea, patua. Bizitza gidoi gisa, non eszenak eszena efektu bikain batekin etortzen zaizkigu, oihala erortzen den arte, mundu honetako biztanle guztien eszenako igarobide horretan txaloak egon ala ez...
Ebakuntza kirurgiko delikatu baten ostean, bizitza apur bat luza dezakeena, Bärlach komisarioak, bere ospitaleko ohean, irakurtzen du, bitxikeriaz eta sinbolikoki, Life aldizkariaren ale bat. Han argitaratutako argazki batek ebakuntza egin berri dion medikuari Stutthof kontzentrazio-esparruan anestesiarik gabe ebakuntzak egin zituen Nehle doktore gaiztoa Suitzako klinika pribatu bateko egungo zuzendaria izan zitekeen susmoa pizten du.
Une horretatik aurrera, Bärlachek ikerketa arriskutsu bati ekingo dio, munstroz betetako ibilbide harrigarri batean zehar, inoiz imajinatu ezin izan duen amaiera batera eramango duena.
Justizia
Ez dago ezer deskonbertigarriagoa den hiltzaile bat baino. Sakonean, ez baita. Animotasuna zerbaiten ondorio latz gisa hausnartzen da. Nobela honetan, modus operandia hilketara eraman dezakeen azken motiboa bezain garrantzitsua da, tumore bat bezala ariman gelditzen den beldur edo gorroto bati erantzuteko.
Ingalaterrako ministro batekin aireportura doala, Isaak Kohler kantonamenduko kontseilariak auto ofiziala geldituko du jatetxe baten aurrean, atera, jendez gainezka dagoen gela zeharkatu eta, tiro batez, Winter irakaslea hilko du, humanista aspertua. Geroago, Kohlerrek ez du ihes egiten bakarrik, gau horretan kontzertu batera joango da, non azkenean atxilotu egiten duten. Hogei urteko espetxe zigorra ezarri dioten arren, errudun ez dela frogatzen saiatzen da Kohler makiabelikoa.
Epailea eta bere borreroa
Epailearen eginkizuna justiziaren azken defentsa gisa. Kontzientziak tentazioen harrapakin izaten amaitzeko aukera. Inork ez ditu zaindariak ikusten epaileek inork epaitzen ez dituela uste duten moduan...
Schmied poliziako tenientea bere autoan hilik aurkitzen denean, Bernatik oso gertu dagoen mendiko errepide txiki batean, Hans Bärlach komisarioaren esku dago ikerketa, erretiroa hartzeko zorian dagoena eta ez dago guztiz sasoian. Apatiarekin (edo, agian, lasaitasuna?) Eta umore txarrarekin (agian onik igartzen ez duten sabeleko min larrien ondorioz), baina determinazioz, Bärlach beste agente baten laguntzaz kasua argitzen hasiko da. Egia esan, arrasto gutxi dituzte. Laster instrukzio epaileak, Lucius Lutz, komisarioaren ezagun zaharrak, hiltzailea harrapatzeko eskatzen dio.
