Homeland ondoren, Fernando Aramburu Lan pertsonalagoarekin itzuliko da literatur eremura. Baina agian lan honen alderik pertsonalena irakurleari berari dagokiona da.
Liburu hau irakurtzeak funtsezko enpatia ematen du, irudimen arruntaz gain, idazleak bizitza kontatzeko duen asmoa eta barneko ahotsaren luzapena gertatzen dena. Gure barne foroa xuxurla bat da, nahimen elementala, bizitzeko eta ingurunera, aldaketetara, egoeretara egokitzeko ariketa denaren aurrean. Liburu honen barruko ahotsa gure ahots propioa bihurtzen da orduan, irakurtzeko ametsean estutzen gaitu.
Aitortza maila jakin bat lortuta, idazle askok idazteko motibazioen liburua idazten amaitu dute. Batzuetan idazketaren artearen azalpen formal bat izaten da, beste batzuetan idazteko artea hizkuntza menderatzearen magia bezala azaltzen dugu. Ni gabeko autorretratu honetan, Fernando Aramburu idazteko arrazoiak bilatzen hasten dela dirudi, liburuaren garapenean esplizitu egingo balitu bezala.
Baina, azkenean, ez da horretaz. Idazketa ia automatiko bati, ez dakien ariketa bati edo saiakera baten zirriborroari egotz dakioke, ausazko egunen autoerretratu honek irakurlearen edozein hizkuntza emozionaletara itzulitako barne bizitzako paisaia osatzen du.
Edozein etapatan aurkitzen garenean, liburu honetan aurkituko dugu gure esentziaren bila dabilena. Gure borondatearen oinarriak izatearen eta izatearen ikasketatik abiatuta daude. Gizakia batzuetan maitatzen duena eta besteei gorroto duena da. Gizakia da bere burua hilkorra dela dakiena, sakonean, baina bitxikerien artean ezkutatzen saiatzen da bere lehen frustrazio handia hartzear dagoen aita, ama edo semeari atxikitzen zaion bitartean.
Ez garen guztia hemen dagoela, baina plazera da ikustea guztiok garela idazlea, bizitza zirraragarri baten egilea, gu gabe autorretratu batena.
Orain eros dezakezu Autorretratua ni gabe, Fernando Arambururen liburu berria, hemen: