Estropada, azken lana Manuel Vicente bi irakurketa ditu. Edo hiru edo gehiago, irakurle-irakurlearen arabera. Lurrean eman ziguten paradisua da. Guztiok parte har dezakegu itxuretan sinetsi edo azken errealitateak estimatzen jakin nahi dugun neurrian. Eta literatura, batez ere Don Manuel Vicent bezalako egile baten eskuetan, tresna ezin hobea da pertsonaien tragikomedia moduko batera eramateko, haien patu lagunkoienaren bila.
Lurreko paradisua, desiratutako bikain hori bezalako tokia izan liteke circea, egilearen imajinarioak Mediterraneo liluragarri baten ertzean aurkezten digun espazioa, non Dora mayo oparotasunaz gozatu zoriontasun gehiegiraino. Dorak estropada batean ihes egitea espero zuen Mediterraneo otzanean zehar, dotorea eta nouveau richhe-rako tamestua. Baina, azkenean, tutore gabe eta itsasontzirako txartelik gabe gelditzen da. Eta Madrilera itzultzen amaituko du, porrotean berriro ere zerbaitetan sinesteko leku berri baten bila, baina Mediterraneoko ertzean dagoen parentesi ezinbesteko horrekin zamatuta.
Estropadak partaide berriak aurkitzen ditu eta bere blog hedonista hasten du. Idazle baten begiek arimarik edo eskrupulurik gabeko pertsonaien halako astakeriaren kontrapuntua jartzen zuten, itxuraz behintzat. Euren existentzia hutsalen pisuarekin kontraesanekin eta berekoikeriarekin batera.
Baina denek dakite zaurgarriak direla. Eta presentzia garrantzirik gabea hartzen duten momentuetan, izan egunsenti dotorearen aurrean edo itsasoaren bat-bateko bizkortasunaren aurrean, beren zorigaitzak sorrarazten dituzte eta hutsunea estaltzen saiatzen diren defentsa penagarriak deskubritzen dituzte.
Mediterraneoko horizonteak ikusiko ditu geratzen diren azken egunera arte jaiotako egun berriak. Mireslerik gabeko egunsentira arte, kontzientziarik gabe esnatzera; benetako mediterraneoa betiko agertzen den eguna. Eta isiltasunak gure bizitzako fartzaren azken oihartzunak isilduko ditu.
Hemen erosi dezakezu La regata, Manuel Vicenteren azken eleberria, hemen:
1 iruzkin «Manuel Vicenteren« Estropada