Filmaren iritziak. Zuzendari askoren pelikula onenei buruz, baita aktoreen antzezpenei dudan ikuspegiari eta kritikei buruz ere.
Badira John Malkovich Hollywoodetik pasatu direnen artean aktore egoistena dela uste dutenak. "Being John Malkovich" izeneko pelikula egiteak erabateko loria hutsa zirudien. Ezta "100 Years: The Movie That Never Left Behind" izeneko beste pelikula batean idazteko eta protagonista izateko ideia ere.
Leonidas mitiko hark komiki epikoen ukituekin haragi eta odola egin zuenez, Gerard Butler-en mugimendua zinemaren izar izatera igotzea izan zen, bere amu heroikoan ugariak ziren rol berriekin. Segur aski lehen lerroko aktoreetako bat bihurtu gabe, baina nahikoa aitortuta...
Aktore osagarritik protagonistara igarotzea ez da beti erraza izaten. Izan ere, ez da beti gertatzen. Horregatik, aktore asko kexatzen dira film guztiak 5 edo 6 aktore berdinek filmatzen dituztelako. Baina Tom Hardyren irmotasunean eta bere balioan aurki dezakegu...
Anna Castillok egiten duena interpretazio-bilakaera esponentziala da. Deskubritu nuen, gutako askok bezala, 2017ko "Deia" komedia musikal horrekin eta ordutik gaur arte bere lanbidearen bertuteak deskubritzen joan gara nortasun liluragarri batetik eta gero eta onduago daudenen karisma batetik...
Erregistro interpretatiboak biltzen dituen aktorea, bere bertute kameleonikoa praktikan jartzeko erraza izango balitz bezala. Zalantzarik gabe, Jennifer Lawrencek Hitchcock bezalako antzinako zuzendari handi bat gozatuko luke. Bertan aurki baitezakegu zinemak beti ezusteko faktore gisa bilatzen duen aurrekari susmagarri hori. Zerbait…
Henry Cavill-ek bere Superman kapa armairuan jartzen duenean ekoiztetxearen nahitaezkoa dela eta, interpretazio-horizonte sormenez iradokitzaileagoetara desegitea interesgarria izango da dudarik gabe. Henry Cavill-en interpretazio ahalmen handiagoak sumatu ditzakezulako pose eta jarreraz harago...
Blake Livelyrekin eta aktorearekin gauza bat denbora kontua besterik ez zen. Bere anaiekin gauza bera gertatu baitzen zinemaren negozioaren oinordeko guztiek aitaren eta amaren aldetik. Espainiako Bardemak bezalako zerbait, oraintxe oroitzen badut zehar zabalduko den antzekoren bat...
Kevin Baconek ez du gehiegizko antzezpenik edo histrionismorik behar guregana iristeko, kasuan kasuko eszenak eskatzen dituen emozioetan. Aktore honek duen berezko dohaina da, ia beratzerik behar ez duena, ez gehigarririk, ez eroritako nortasun eta karisma erabiltzeaz haratago beste trikimailurik...
Mutil adartsu baten aurpegia, trago batzuk hartzera irten eta gauerdian bukatzeko lankide batena. Bere lagunarteko itxuran apur bat gogorarazten dit Ryan Reynolds, harekin harreman bitxia daukat ikusle gisa aspaldiko lagun bat gogorarazten didalako...
Badira ustekabeko momentuan desagertu eta berriro agertzen diren aktoreak. John Travoltarekin gertatu zen, Tarantinori esker, "Pulp Fiction" filmean. Eta modu berean gertatu zen Joaquin Phoenix-ekin Joker-en, inoiz idatzi den Batman gaiztorik azidoena. Antzeko efektu bat, intentsitate sismiko handiko susperraldia...
Markek arrazoia izan zuen Brad Pitt-ek eta Leo DiCapriok gidoirik onenak biltzen zituelako kexan. Eta bera bezalako tipo geldiezin batek ezin du itxaron interpretazioak etorriko zaizkion. Beraz, azkenaldian gehiago ikusten dugu ekoizle edo arduradun gisa...
Hathawayren begirada kristalinoak eta aingeru-aurpegiak muga dezakete gizakiaren eremu ezkutuagoetara sakontasun dosi handiagoak behar dituzten rolak hartzeko orduan. Nahiz eta Natalie Portman-i buruz antzeko zerbait pentsa genezake eta hor dituzue bere interpretazio brodatuak...