Beno, Russell Crowe-k kopeta zimur asko erabiltzen du bere eszena askotan baliabide gisa. Eta badirudi azken urteotan fisikoki abandonatuta egon dela (edo, behintzat, hori da beste edozein arazo edo gidoi eskakizunen aurrean izan daitekeenaren aurrean esaten dena). Baina ezin da ukatu Crowek baduela transmititzen duen zerbait. Apoloniar kanonetako protagonista izan gabe, beti izan baita ikusle zabalak liluratzen zituen aktore hura.
Karisma arteko erdibide bat bezalako zerbait Sean Penn eta Richard Gereren helegitea. Horra doa Crowe bere filmografia zabalean. Rol arrakastatsuak, borondatez edo ez, estereotipo bati ez atxikitzeko eta edozein argumentutan zimurtzeko gai den aktore guztiz baten ideia horretara hurbiltzeko. Agian hori da bere aktore trebetasunez konbentzitzeko trikimailua, eta arrakasta duelako fedea.
30 urte baino gehiagok gora-behera gutxiko ibilbidea aurreikusten dute. Hollywoodeko gorenera eramaten duten mota guztietako interpretazioak. Ezin diozu gehiago eskatu inoiz amaitutzat jo daitekeen Zeelanda Berriko interprete honi. Zeren jada ez den gaztea, edo adin ertaineko tipo interesgarria den arren, momentu honetan era guztietako rolak joka ditzake, edozein filmek hegaldi handiagoak har ditzan.
Russell Crowe-ren gomendatutako 3 film nagusiak
Izpiritu harrigarria
PLATAFORMA HAUETAKO EDOZEIN ESKURAGARRI DA:Begira, normalean ez zaizkit gustatzen guda pertsonalak glosatzen diren edo pertsona bakoitzaren egoera eta erabakiak maila epikoraino handitzen diren lan biografikoak. Baina kasu honetan, John Forbes Nash matematikariari gertatutakoa beste istorio bat da. Filmak bi ikuspegi oso ezberdin eskaintzen dizkigulako. Alde batetik, Nash ezagutzen ez zuen eta, beraz, datorrena imajinatu ere egin ezin duen norbait ikustea dago. Bestalde, Nash-en bizitza eta lana lehendik ezagutzen zituztenak eta, hortaz, dagoeneko ohartarazita zeudenak ditugu...
Matematikari sonatuaz ideiarik ez zuen horietakoa nintzen. Beraz, trama liluragarri bat aurkitu nuen, non Russellek espioitza eta kontraespioitza gobernuaren plan bat aurkezten zigun, gerra hotzak eta diplomazia ofizialaren azpian gerra hotzak eta beste gorabehera batzuk ekiditeko lurpeko mugimenduak.
Dena aurpegian lehertu arte... Nolabait film honek Shutter Island-en ukitua du, baina ez bezain iluna. Noski, Nash-en ezinbesteko profilak azkenik bizitzaren alde positibista horretan distira egin behar izatearekin ere badu zerikusia.
Crowe-n egindako gizatasun puntu batek ere oztopatzen duen arren. Interpretazio kezkagarria momentu askotan baina, azken finean, mamuek jende guztia bisitatzen dutenean bizi garen munduarekin adiskidetzen duena...
Gladiator
PLATAFORMA HAUETAKO EDOZEIN ESKURAGARRI DA:Ados, bai, blockbuster bat da. Baina hori ere bada zinema. Istorio on bat kontatzeko baldin baduzu, kronika historikoaren eta fikzioaren artean, hobe da erromatarren eta zirku handien eszenak betetzeko baliabideak erabiltzea ariketa hutsal batean ez geratzea baino...
Epopeia ezin hobea zen Russellentzat, gorroto gogor hartan giltzapetuta, justifikatutako mendeku egarri hartan, gaizkiaren aurrean nobleziaz eta beharrez betea. Denok ikusi dugu pelikula hau eta, hala ere, edozein telebista orokorretan "cast" egiten denean ikusten jarraitzen dugu. Crowe eta Phoenixen arteko duelua antologikoa da. Zesarren erresumina baino gehiago hartzen dugu eta bere Emerita Augustarako bidean gari bikain artean esekita bezala etxera itzultzen den Crowe-ren izpiritu hori adoratzen dugu...
errauskin-gizon
PLATAFORMA HAUETAKO EDOZEIN ESKURAGARRI DA:Boxeo-filmek beti hurbiltzen gaitu loria eta infernuaren arteko dikotomia horretara, boxeoaren munduan erabateko sinesgarritasunarekin estereotipatua. James J. Braddoken pisura hurbiltzeko, Russellek antzinako boxeolarien fisiko hori lortu behar izan zuen. Eraztunean aurpegia zatitzen duenaren keinu malenkoniatsu horrekin borobiltzen da kontua, hamabi soketara eraman zituzten aurreko porrot horiei aurre eginez.
Crowe-k eta bere kopetiluak boxeolariaren bizitzak hogei eta hogeita hamarreko hamarkadaren arteko boxeo-garai berezi baterako hurbilketa ezin hobea bihurtzen du, Estatu Batuak miserian murgilduta...
James J. Braddock deitutako 29ko krisiaren ondorioak jasaten ditu Depresio handia, boxeolari profesionala izan eta inbertsio txarretan dirutza osoa galdu ondoren. Portuan itsasontzi gisa lan egiten du eta bere familia miserian gainezka bizi da. Bere zuzendariak berarengan sinesten du eta gaztea ez den arren boxeoan berriro probatzera animatzen du. Braddock-ek arerio asko garaitzen ditu hasieran irmotasuna, ausardia baina teknika ez asko erakutsiz.
Bere emaztea boxeoaren aurka dago eta bere arduradunarekin eztabaidatzen du; baina azkenean, miseriak bultzatuta, senarra agerian uztea onartzen du. Honen ostean, bigarren aukera bat lortzen du, eta bertan kontrako tituluari aurre egin beharko dio Max Baer, ringan eskuin esku indartsu batekin bi aurkari hil dituen boxeolari basati bat. Borroka 15 txandarako aurreikusita dago eta jendeak 9 eta 5 apustu egiten du Max Baerren aurka. Braddockek izugarri jasaten dio Baerren artilleria pugilistiko astunari eta bere aurkariaren eskuin esku indartsu eta suntsitzailea sentitzen du buruan.
Russell Crowe-ren pelikularik txarrenak
basa
PLATAFORMA HAUETAKO EDOZEIN ESKURAGARRI DA:Ez dut krudela izan nahi... Baina pelikula hau ikusi ostean iruditzen zait Russel Croweren narriadura fisikoa bere aktore-gaitasunaren galerarekin batera doala.
Merezi du Amestoiaren gurpileko psikopata hasieratik Russellek beti jantzi duen felino eta ulergaitzaren arteko itxura horretara egokitzea. Baina gauzak gasa galtzen du New Orleanseko kaleetan zehar lehergailuak tiratzen dituela ikusten dugunean.
Dena da kapritxosoegia. Merezi du tipoa han egoteak eta protagonistak bere moralean apur bat eragitea. Baina kausa handiago baten sustrairik gabe, halako huskeria ez da justifikatzen inguratzen gaituen doako indarkeriaren erakusle gisa saltzen bazaizu ere.
Eta gero emanaldia bera dago. Bere alde, oraindik uzten zaitu. Baina Russellen gauza esanezina da. Rictus ulergaitza bere psikopatiaren aurrekaririk ikusten ez den punturaino. Merezi duelako gaiztoek beren ikasleen iluntasunetik txarrak izatea. Baina beti egon behar da lotzen gaituen beste zerbait.
Dena aurrera eramanez, engantxatzen duten une bakarrak Russellek kafetegi batean biktimaren lagun batekin hizketan hartzen dituenak izan daitezke. Hortxe murtxikatzen baita tragedia. Momentu horietan, bai, tentsioa gainezka egiten da Tarantinoren kontua balitz bezala, baina ezer gutxi...
2 iruzkin "Russell Crowe-ren onena (eta baita txarrena ere)"