Komunikatzea opari bat da. Hizkuntza da tresna. idazle frantsesa Roland Barthes Hizkuntzaren sakontasunean murgildu zen, mota guztietako hitzen eta hizkuntza-unitateen aditza, izena, izenondoa... azken esanahiaren bila. Baina hizkuntza zein soinutik (intonazioa edo bolumena) edo hizkuntza eta, beraz, komunikazioa ere egiten dugun zeinuaren gainean ezarri zuen bere ikuspegi panlinguistikoa ere.
Kontua da itun bat egitea baina espiritu informatzaile horrekin, bestela ezin zen bezala, hizkuntzaren eta komunikazioaren gaiak guztioi arduratzen gaituela sentiarazten digun espiritu informatzaile horrekin. Gogora dezagun post hau hasi zen dohainari eta tresnari buruz... Tresnak badituzu eta haien balioa ezagutzen baduzu, komunikazioa arma bihurtutako dohain bihurtzen da, zeinekin konbentzitzeko, konbentzitzeko edo oihartzun bezala transmititzeko, emozioek zer interpretatzen duten lekuan. esaten zen.edo arrazoiagatik musika moduan idatzia.
Beraz, Roland Barthes moduko bat da filosofo metalinguistikoa, jakinduria oso partikular batera garamatza, non etimologiak deszifratu ahal izateko, eskuz bezala heldutako hitz horiei atxikimendu berezi bat aurkituz. Hitzaren aurretik ez baitago ezer. Eta lehen xuxurla esnatu bezain laster errealitatea birsortu dezakegu entzuten gaituenaren inguruan. Gure hitzek errealitate subjektiboa eraldatzen dutelako, funtsean nola esaten zaiguna izan daitekeena edo ez izan daitekeena baino neurri handiagoan.
Roland Barthesen 3 liburu gomendatuak
Hizkuntzaren xuxurla: Hitzaz eta idazkeraz harago
Barne-ahotsak nahimenerako urratsa markatzen du. Barruko xuxurla, apenas entzuten den zurrumurru baten antzera, komunikatzeko dugun interesaren eta horretarako dugun gaitasunaren artean kokatzen da. Dena xuxurla horretan jaiotzen da. Idazleak bere liburuaren kapitulu berri bat hastear dagoenean bertaratzen denetik diktadorerik okerrena kanporatzen duen hartatik zarata, nahasmena eta baita beldurra ere eragin zuen.
Xuxurlatzeak mugako zarata adierazten du, ezinezko zarata, zeren zarata, primeran funtzionatzen duelako, ez du zarata sortzen; Xuxurlatzea zarataren lurrunketa bera entzuten uztea da: ahulak, nahasiak, dardarak soinua ezabatzearen seinale gisa jasotzen dira. Eta mihiari dagokionez, xuxurla al dezake? Hitz moduan badirudi oraindik txalokeriara kondenatua dagoela; idazkerari bezala, isiltasunari eta zeinuen bereizketari: nolanahi ere, beti ematen dio esanahi gehiegi hizkuntzari bere gaiaren ohikoa litzatekeen plazerra lortzeko. Baina ezinezkoa ez da pentsaezina: hizkuntzaren xuxurlatzeak utopia bat osatzen du.
Nolako utopia? Esanahiaren musika batena. Lengoaiak, xuxurlatuz, adierazleari aurrekaririk gabeko mugimendu batean, gure diskurtso arrazionalek ezagutzen ez duena, ez luke horregatik alde batera utziko esanahiaren horizonte bat: esanahia, zatigabea, penetraezina, izendaezina, urrunean kokatuko litzateke, ordea, urrunean bezala. espejismo bat... plazeraren ihes puntua. Esanahiaren zirrara da hizkuntzaren xuxurla entzutean zalantzan jartzen dudana, niretzat gizaki modernoa den hizkuntza horrena, nire Natura.
Agerikoa eta lohia: Irudiak, keinuak eta ahotsak
Hizkuntzaren ulermen subjektiboak mezu baten igorleari ihes egiten dioten interpretazio, gaizki-ulertu eta bestelako noraez osatutako unibertso oso bat osatzen du. Bitxia eta paradoxikoa bada ere, muga hori tratatu beharreko hizkuntzaren aberastasuna da, egilearen ustez, gure baldintza zirkunstantzialen ikuspegitik edo, demagun, eztabaidatu daitekeen lerro arteko irakurketa horren endemikoa. zentzugabekeriaraino itxiera edo esanahi lizunak oztopatzen duenean.
Adierazpen-saiakeran hiru maila bereiz ditzakegu: komunikazio maila, esanahiarena, beti maila sinbolikoan geratzen dena, zeinuen mailan, eta Roland Barthesek esangura deitzen duen maila.
Baina zentzu sinbolikoan, zeinu mailan geratzen dena, bi alderdi kontrajarriak samar bereiz daitezke: lehena nahitaezkoa da (ez da egileak esan nahi zuena baino ez gehiago ez gutxiago), lexiko batetik aterata bezala. sinboloen ikuspegi orokorra; esanahi argi eta patentea da, inongo exegesirik behar ez duena, begien aurrean dagoena da, agerikoa den esanahia.
Baina bada beste esanahi bat, erantsia, adimenak bereganatzea lortzen ez duen osagarri moduko bat izatera datorrena, egoskor, iheskor, burugogor, irristakorra. Barthesek zentzu obtusoa deitzea proposatzen du.
Idazkerari buruzko aldaerak
Egia esan, Roland Barthesek 1973an idatzi zuen artikulu baten izenburua, Idazkerari buruzko aldaerak, auziko fenomenoa ikuspuntu guztietatik jasotzen duten testuen bilduma gisa aurkezten da bere egileak: gramatika eta hizkuntzalaritza bezalako gaiak, noski, baina baita Benveniste, Jakobson edo Laporte bezalako egileek ere, mosaiko teoriko bat egituratzen dute bertan. tokia ere Barthesek gaiari buruz egindako hausnarketei buruzko oharrak edota Hachette hiztegiari eskainitakoa bezain ezohiko iruzkinetarako.
Semiologo gisa duen ikuspuntutik, Barthesek idazkera ez du hizkuntza artikulatua immobilizatzeko eta finkatzeko erabiltzen dugun prozedura bat bezala ikusten, beti izaera iheslaria. Aitzitik, berarentzat idazketak dezente gainditzen du, eta, nolabait esateko, estatutarioki, ahozko hizkuntza ez ezik, hizkuntza bera ere, hizkuntzalari gehienek nahi duten moduan komunikazio funtzio hutsean ixten badugu. Hemendik finkatzen den hausnarketa, beti bezala, Barthesen kasuan, ausarta bezain transgresiboa da, bere testuak analisi jakintsutik haratago sormen-ekintza bilakatzen baititu.
