Los 3 mejores libros de Giovanni Papini

Gaizki ulertutako jeinua literaturatik urrun dauden beste sormen esparru batzuetan aurkitu ohi da, hala nola pinturan edo musikan. Esaten dut agian barnean delako Giovanni papini dezagun Van Gogh. Papiniren froga jenialak erakustean ahalegin handia egin zuen berak Jorge Luis Borges, laster Papinirengan asmamenaren ikuspegi arraroa ikusi baitzuen bahetze posible gabe.

Inor ez Papini baino hobeto bere egunak modu argien eta interesgarrienean kontatzeko, afiliazio politiko etsigarrietatik eta berehalako etiketetatik haratago.

Papini pertsonaiaz haratago, bere obran pentsamenduaren eta irudimenaren kaskartasunaren gainetik talentu handiko izpirituaren aztarna aldakorraren gustu desberdinak aurki ditzakegu. Satiraz mozorrotutako asmo kritiko batetik, parodiatik borondate metafisikora edo konbentzio ateotik irismen mistikora.

Harrigarria edozein adineko irakurleentzat. Abangoardia orduan eta orain. Papiniren bibliografian galtzea literatura berriaren bainu bat hartzea da kontalari ospetsu baten argitasunaren ur kristalinoetan.

Irakasle izateko ikasketak egin zituen, baina urte batzuk lan egin zuen liburutegian lan egin aurretik, eta han gustatu zitzaionarekin inguratu zen: liburuak. Orduan hasi zen idazle ibilbidea egiten, eta hala nola ipuin laburrekin egin zuen Filosofoen ilunabarra (1906), zeinaren filosofia kritikatzen duen Kant, Hegel o Schopenhauer eta pentsalarien heriotza aldarrikatzen du; Eguneroko tragikoa o Pilotu itsua (1907), eta bertan futurismoaren eta modernismoaren ezaugarriak aipatzen ditu.

Giovanni Papiniren gomendatutako 3 liburu nagusiak

Gog

Nobela bitxi honen substratua honakoa da: Nola iritsi gara hainbeste atzera egitera hainbeste buruko talentu izanda? Hori da Goggins-ek jakin nahi duena. Eta diruaren truke izango da. Goggins-ek ez du arazorik munduaren sintesirako bere plana asmatzeko. Egileak bere burua esaldien sortzaile bikain gisa eskaintzen duen aitzakia da, Goggins-en elkarrizketa bakoitza aurrez ahaztezineko aipamenekin gertatuko zaizkion pertsonaiekin.

Baina Goggins-ek jakin beharra ez da irtenbide bila dabilen altruistarena. Bakarrik jakinduria irrikatzen duen zinikoarena, are gehiago errugabetasunean galdutako gainerako gizonak ikusteko talaiaren goialdean sentitzeko. Gutxienez Goggins-ek onartzen du, ez dago Adam Smith-en esku ikusezinik munduan behin betiko funtzionatzen duenik. Eta Smith onaren predikatuei fede ona ematen dien horietako bat har daiteke. Baina kontua ez da hori.

Lo importante para Goggins es saber qué piensas otros humanos como él a los que todos acuden para saber. Y así es como hablamos con el mismísimo Lenin, con Edison o Freud, con Einstein o con Gomez de la Serna. Quizás lo que esos otros sabios le cuenten no le convenza del todo. Pero el asunto es acopiar opiniones. Porque cuando todo esto explote, cuando el mundo se reduzca a cenizas, Goggins quiere saber cómo ha podido pasar.

Papiniren Gog

Pilotu itsua

Si el virtuosismo de Papini es esa suerte de síntesis hecha literatura, ¿cómo no iba a predicar también en forma de relato o de cuento? Sumémosle un volumen centrado esencialmente en lo fantástico y acabamos por disfrutar de una obra diferente. Maestro de Dino Buzzati y discípulo de Edgar Allan Poe, «si los cuentos papinianos no reflejan el terror o la morbosidad de la temática de Poe, es evidente que en ellos se desborda la extrañeza y la reflexión metafísica, tratadas con mayor o menor grado de ironía y sarcasmo junto a una magnífica práctica del suspense, que acaba provocando en el lector un efecto abrumador de sorpresa, desconcierto y turbación».

Istorio horietan guztietan, "Papiniren umore kaustikoan bilduta", eszeptizismotik sortzen den malenkonia islatzen da. Horri buruz ari zen Borges baieztatu zuenean: "Istorio hauek gizakia bere malenkonia eta bere ilunabarrean etzanda zegoen datatik datoz ...".

pilotu itsu giovanni papini

Deabrua

El mal hecho figura. Protagonista de más historias que el bien, la bondad o que Dios. La atracción por lo demoníaco y lo perverso convive con el ser humano, desde la pueril tentación de una manzana y hasta el reclamo demencial del demonio como última voluntad de Cristo antes del dolor y la locura.

¿Cómo no iba Papini a hablar de él? Pese a que mucha haya sido la tinta que se haya corrido para darle forma y sustancia al diablo. Pese a que muchos otros escritores como Poe ya lo hayan resucitado para retorcidos lectores. Todos adoramos en alguna ocasión al diablo. Aunque solo sea por el hecho morboso de saber qué nos puede esperar en el fin si no actuamos como debemos, o como nos han inculcado que debemos intervenir en nuestro paso por este mundo.

Papini nos enseña dónde está el diablo y quién comulga con él. El mal es un grandísimo crisol donde se funden todas nuestras vanaglorias y deseos retorcidos hechos odios y manías. Leer este libro es darte esa famosa vuelta por el lado salvaje, a lo Lou Reed versión Papini, con la misma cadencia musical hacia el descubrimiento del más que posible pacto de todos con él, con el mismísimo Diablo.

Deabruaren
5/5 - (10 boto)

Erantzun

Gune honek Akismet-ek spam erabiltzen du. Ikasi zure iruzkina datuak prozesatzen.