La 3 plej bonaj libroj de David Walliams

Estas tiuj, kiuj faras literaturon etendaĵo de la rolulo. Profitante la amaskomunikan tiradon, iu ŝatas David Walliams sciis kiel enfokusigi sian faman komikan vizion al literaturo en spacoj kiel Little Britain, la ekvivalento de nia Hora Chanante (de Joaquín Reyes kaj kompanio).

Sub tiu superreala, groteska, parodia kaj eĉ satira humuro ofte sin kaŝas kreivaj specoj, tre kapablaj verŝi torentojn de humuro en aliajn areojn.

Kaj lia neelĉerpebla serio "La nekredebla rakonto de..." Ĝi estas manifestacio, kiu daŭre balaas per ridoj de legantoj tra la mondo. Certe digna heredanto de sia samlandano Tom sharpe, unu el la reĝoj de la humura romano, nur pli koncentris sin al pli junaj legantoj. Ĉu eble ni supozis, ke humuro en la romano estas nur por infanoj?

Iu ajn el la rakontoj de Walliams, senigita de sia Williams i pro la bezono de socia enmeto, estas freŝa bano por preni nian ridindecon. Ĉar profunde Walliams serĉas empation al la plej rekoneblaj aspektoj de nia mondo por ke ni finiĝu ridi pri ni mem.

Top 3 Rekomenditaj Libroj de David Walliams

La nekredebla historio de la gangstera avino

Ne estas tio, ke ni ne povas suspekti ĝin. Povus rezulti, ke tiuj kutime gajaj estaĵoj, pretaj por la facila vango kaj la insista pinĉo, vere laboras por la submondo.

Ne estas pensioj por skribi hejmen kaj ajna paralela ekonomia aktivado oficiale rekompencita povas finiĝi en seniluziiĝo en formo de peto de la publika trezorejo. Do la avino de Ben nur faras tion, kion ŝi scias, ke ŝi devas fari. Kaj neniu estas pli saĝa ol avino, kiu jam revenis de ĉio kaj ankoraŭ havas la forton por regi tutan nigran merkaton sen apenaŭ movi sian blankan pafarkon.

Ŝia specialaĵo: juvelaĵoj. Ilia celo, Robin Hood-stila profito, utiligante la fakton ke malliberejo jam ne estas ebla en certaj aĝoj. Ridado garantiita, surprizoj kaj tuŝo de korinklino por ĉi tiuj gravuloj, kiuj ĉiam vivas en niaj koroj kun siaj saĝaj konsiloj, siaj obstinaj manioj kaj sia decidemo trapasi ĉion.

La nekredebla historio de la miriga giganto

La plej mirinda el la aventuroj de Walliams. Eta Elsie (ne aŭskultu nin, ĉar ŝi jam pensas, ke ŝi estas sufiĉe maljuna por io ajn), scias pri la mito de la glaciaĵa monstro kaj ŝia kapo komencas ŝveli kun ideoj por malkovri kio estas vera. Atingi la nordan poluson ne multe malhelpas Elsie (ĉar ŝajnas, ke ŝi kapablas preskaŭ ion ajn). Nur tion survoje kaj ĝis la fino mem de sia vojaĝo li devos alfronti la malplej komfortan parton de bonega aventuro.

Ĉar aferoj estos tre malfacilaj, la vojo estas malfacila kaj la noktoj estas malvarmaj, kaj finfine, kiam ĝi eble alvenos (ni devos ekscii, ĉu Elsie povas absolute ĉion manipuli malgraŭ esti nur knabino) ni malkovros, ke ĉio , la alveno kaj la vojaĝo, ĝi estos parto de la sama fantazio, la sama aventura sonĝo. Ĉar se la monstro ne aperos, ĝi tre indus. Kaj se la monstro aperos ... cetere ĉio havos sencon.

La nekredebla rakonto de escepta amiko

La naivulo akiris sian pejorativan signifon. Kaj tamen, nenio pli naiva kaj rekonita kiel esenca por nia kulturo, tra la mondo kiel La eta princo. Infanaĝo estas la vera afero. Homaro alfrontas malkovron. La espero, ke ni povas transformi tion, kion ni observas, ke ni povas interveni por ŝanĝi ĝin. Fidu al aliaj kunuloj... Sinjoro Fétido, per sia sendube moka tono, kondukas nin al tiu nocio fobii pri malriĉeco. Sed iom post iom, kiel Chloe vidas nin, ni vidas en sinjoro Fetid la lernadon de vivo, la fantazion de iu, kiu vivas sen tiom da kondioj.

Kaj ne temas pri esti hipio, sed nur pri lasi antaŭjuĝojn kaj stigmojn ŝlositajn en la tirkesto de sep ŝlosiloj. Ni faru vojaĝon kun Chloe kaj ŝia nova amiko. Pli ol unu el la rakontoj, kiujn ni aŭdos, sonos kiel bonega moralo, kiun neniam doloras memori, kvankam ĝi povas soni naiva. Finfine sinjoro Fetoro eble ne estas nur mizera, malfeliĉa ulo.