Όλα ξεκίνησαν με την πρώτη ταινία του Σούπερμαν. Την είδα ένα Σάββατο βράδυ στην πλατεία της πόλης, όταν ήμουν παιδί και ο υπαίθριος κινηματογράφος γινόταν ακόμα. Χάρη στον μεγάλο υπερήρωα άρχισα να ονειρεύομαι να γίνω ηθοποιός. Ζήτησα από τη μητέρα μου να μου αγοράσει ένα κόκκινο μποξεράκι, το φόρεσα πάνω από τις μπλε πιτζάμες μου και πήγα να πετάξω στους δρόμους. Όσοι με είδαν να περνάω χαμογέλασαν λέγοντας: «Αυτό το αγόρι υποδεικνύει τρόπους».
Μετά έφεραν την ταινία "ET" και για να αποκτήσω έναν εξωγήινο όπως ακριβώς, έπρεπε να κουρέψω τον σκύλο μου τον Captain Thunder. Το έβαλα στο καλάθι του ποδηλάτου μου, το σκέπασα με ένα σεντόνι και έκανα πετάλι όλο το απόγευμα χωρίς ξεκούραση, περιμένοντας να ανέβει στον έναστρο ουρανό το τρεμάμενο BH μου.
Όταν εξέθεσαν το "Tarzan" δεν μου πήγε τόσο καλά. Όλοι οι γείτονες ήρθαν στο σπίτι των γονιών μου για να μου απαγορεύσουν να τριγυρνάω ουρλιάζοντας και να χτυπάω το στήθος μου τις ώρες της σιέστα.
Όταν έκλεισα τα είκοσι, ήμουν ακόμα αποφασισμένος να γίνω ηθοποιός και αποφάσισα να πάω στη μεγάλη πόλη. Στις αποσκευές μου συμπεριέλαβα: το κοστούμι του υπερανθρώπου, το οποίο σε εκείνη την ηλικία μου ταίριαζε ήδη σαν αληθινό. Το άκαμπτο εσώρουχο του Ταρζάν. τη μάσκα του Ελ Ζορό και το μαύρο κοστούμι του που, ελλείψει ασορτί κάπας, συνδύαζε με την κόκκινη του σούπερμαν.
Έφυγα από το σπίτι ντυμένος Ιντιάνα Τζόουνς, με το μαστίγιο κολλημένο στη ζώνη μου και με τη σταθερή μου πεποίθηση να φτάσω στην κορυφή του κινηματογράφου. Από τον κήπο, ένας γέρος Captain Thunder με αποχαιρέτησε με λυπημένα μικρά μάτια καθώς μπήκα στο λεωφορείο.
Δήλωσα εγγραφή σε πολλές δοκιμές, χιλιάδες από αυτές, μέχρι που ήρθε επιτέλους η ευκαιρία να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα.
Όπως συνέβη στην πόλη, τώρα οι ταινίες μου μεταδίδονται επίσης τη νύχτα, αλλά σε αίθουσες γεμάτες από ένα κοινό εκστασιασμένο με τους ρόλους μου ως Zorro, Indiana Jones ή Superman X.