339 ανατολές πάνω από έναν μακρινό μπλε πλανήτη όπου ανήκετε. Το να ανοίξετε τα μάτια σας και να ανακαλύψετε τον κόσμο σας να κινείται χωρίς εσάς, εκεί στην τροχιά του μπορεί να είναι υπέροχο ή εντελώς αποξενωτικό, ανάλογα με το πρώτο πόδι στο οποίο επιπλέετε όταν ξυπνάτε.
Κατά τα λοιπά, τίποτα..., ένα μαύρο περιβάλλον γύρω από το οποίο φαίνεται να βασιλεύει μια παγωμένη συμφωνία του Βάγκνερ. Σκοτ Κέλι Έχει ζήσει όλες αυτές τις αυγές, με τις αναπόφευκτα μεταβλητές συναισθηματικές καταστάσεις.
Μερικές φορές μπορούσε να νιώθει σαν ένα προνομιούχο ον όλου του ανθρώπινου πολιτισμού, σαν φύλακας του πλανήτη Γη, δισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά του. Αλλά άλλες φορές η μοναξιά στενοχωρεί, αναπόφευκτα. Η γνώση του φόβου, εκεί ψηλά, απαιτεί πειράματα και δοκιμές όπου τα ινδικά χοιρίδια μπορούν να είναι μόνο οι ίδιοι οι αστροναύτες.
Και ο χώρος δεν είναι ακόμα το φυσικό μας περιβάλλον. Ούτε καταφέραμε να δημιουργήσουμε έναν χώρο που διατηρεί το σώμα μας σε σωστή λειτουργική κατάσταση (αυτόν που σηματοδοτεί το νόμο της βαρύτητας για να λειτουργήσουν όλα τα είδη εσωτερικών «διαθέσεων»).
Αλλά πρέπει να μάθουμε... και ο Scott ήταν πρόθυμος να αφιερώσει αυτές τις 340 ημέρες για να μπορέσουν οι επιστήμονες να μελετήσουν την καθημερινή του ζωή, τις εμπειρίες του και τις τελικές συνέπειες (που συνεχίζουν να είναι σωματικό και συναισθηματικό βάρος).
Το να επιβιώνεις εκεί έξω έχει να κάνει πολύ με το να επιβιώνεις τον εαυτό σου. Έξω από τον ουσιαστικό μαγνητισμό, στην εξελικτική μαγεία που μας ενώνει με τον πλανήτη, δεν είμαστε τίποτα. Ο λόγος ακυρώνεται από τη μεγαλοψυχία του έργου μιας ενέργειας ή ενός Θεού Χ. Το να αφοσιωθείς στις ρουτίνες σου ως αστροναύτης ενώ το Σύμπαν φαίνεται να σε συλλογίζεται με τα σκοτεινά του μάτια ως ξένο, δεν πρέπει να είναι καθόλου εύκολο.
Ο Σκοτ επέζησε. Όλα του ήταν ελλείψεις και πισωγυρίσματα για τον εαυτό του. Το διάστημα δεν ξέρει πώς να φροντίσει για ζωές πέρα από τους γύρους των αντίστοιχων πλανητών τους. Όμως ο Σκοτ είχε μια αποστολή και ήταν αποφασισμένος να την φέρει εις πέρας.
Η μόνη ελπίδα ήταν εκείνη η γαλάζια λάμψη ενός πλανήτη γεμάτο συνομήλικους, ανάμεσά τους οι πιο αγαπημένοι, που θα έψαχναν τις ανέφελες νύχτες για το τελευταίο ίχνος ανθρώπινης ζωής αναζητώντας όλο και περισσότερες λύσεις και απαντήσεις.
Είναι περισσότερο από πιθανό ότι το μέλλον μας είναι εκεί έξω. Δώστε του μερικά χρόνια ακόμα για να επαληθεύσουμε ότι όλα αυτά γίνονται πολύ μικρά για εμάς. Γι' αυτό ο Σκοτ είχε την αποστολή του. Τότε οι επιστήμονες θα φροντίσουν να αναζητήσουν βελτιώσεις και εναλλακτικές λύσεις. Αστροναύτες όπως ο Scott μεταμορφώθηκαν στον Κολόμβο των διαστρικών χώρων, αναζητώντας άλλους νέους κόσμους...
Μπορείτε να αγοράσετε το βιβλίο Αντοχή. ένα χρόνο στο διάστημα, από τον αστροναύτη Scott Kelly, εδώ: