Το μεγαλύτερο παράδοξο στον κόσμο είναι ότι η ζωή στην άκρη είναι ο τρόπος ύπαρξης που σε συνδέει περισσότερο με την ψυχή, με έναν πιθανό Θεό και με τον κόσμο γύρω σου. Η ιμπεριαλιστική ανάγκη για το μικρό σε κάνει να εκτιμάς αυτό που έχεις μέσα σου, χωρίς την τέχνη αυτού που θα μπορούσες να είχες έξω από το να γεννηθείς σε άλλο μέρος, σε άλλο λίκνο ... Και είναι τραγικό, πικρό, χωρίς αμφιβολία, αλλά είναι μια πραγματική δήλωση και στρογγυλή ως το έδαφος που πατούν τα γυμνά πόδια σας.
Το Δελχί μάλλον δεν είναι το καλύτερο μέρος για να γεννηθείς. Η πιθανότητα στασιμότητας στη φτώχεια είναι 101% και όμως, αν γεννηθείτε, αν επιβιώσετε ..., ζείτε. Το κάνετε ακόμα περισσότερο από πλούσιο και ισχυρό, χωρίς να αγνοείτε το δράμα του να αναρωτιέστε αν θα είστε σε θέση να φάτε ή ακόμα και να πιείτε. Επιμένω, είναι βαθιά τραγικό, άδικο και παράδοξο, αλλά στα επίπεδα της ψυχής και του πνεύματος, σίγουρα είναι έτσι.
Και διαβάζουμε για αυτό στο Υπουργείο Υπέρτατης Ευτυχίας. Ένα υπουργείο που γνωρίζουμε μέσα από διάφορους χαρακτήρες από το Δελχί, από το Κασμίρ, από καταθλιπτικές και τιμωρημένες περιοχές της Ινδίας, όπου αυτά τα μικροσκοπικά όντα λάμπουν όπως ο Ανιούμ, που έκανε το νεκροταφείο σπίτι του, ή όπως ο Τίλο, ερωτευμένος με τόσους πολλούς εραστές που αγκάλιασε με ανυπομονησία να εξαφανίσει τη δυστυχία του.
Η Miss Yebin επίσης λάμπει, με την οποία οι καρδιές μας συρρικνώνονται, όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι από τη μακρινή Ινδία που Αρουντάτι Ρόι Μας διδάσκει με τη σαφή πρόθεσή του να καταγγείλει, δείχνοντάς μας το μεγαλείο όλων αυτών των κατοίκων του κάτω κόσμου και το τερατώδες του χώρου και του χρόνου που έπρεπε να ζήσουν.
Επειδή το θέμα είναι ότι αυτή η αίσθηση στο όριο ως μια έντονη και απαράμιλλη μορφή ύπαρξης, όπου το πνεύμα, αν υπάρχει ένας και ένας μακρινός Θεός, φαίνεται να κοιτάζει προσεκτικά ο ένας τον άλλον, αυτό που δεν προσφέρει, είναι σε οποιαδήποτε άκρη του , ευτυχία να είσαι ζωντανός.
Μπορείτε να αγοράσετε το βιβλίο Το Υπουργείο Ανώτατης Ευτυχίας, Το νέο μυθιστόρημα του Arundhati Roy, εδώ: