Σε αυτό το είδος παράλληλου γίγνεσθαι που έχει η λογοτεχνία σε ορισμένους συγγραφείς, Μανουέλ Τσάβες Νογκάλες Μας προσφέρει πολύ διαφορετικές πινελιές, ετερόκλητες προσεγγίσεις που συνεχίζουν το δημοσιογραφικό έργο του πατέρα του ή που ήδη παίρνουν νέες πτήσεις σε εκείνη την ταξιδιωτική ή βιογραφική λογοτεχνία που διευκολύνει εν μέρει μια διαφώτιση προς τη μυθοπλασία ή τη φαντασία τουλάχιστον.
Κάθε εποχή βρίσκει πάντα έναν αφηγητή αφιερωμένο στην αιτία του χρονικού. Η τύχη είναι ότι αυτή η σύνθεση μεταξύ δημοσιογραφικού και χρονικού μπορεί να προέλθει από τη μυθοπλασία μέσα από ρεαλιστικά μυθιστορήματα (ας αναφέρουμε, φυσικά, Μπενίτο Περέζ Γκαλντός) ή μέσω αυτού του είδους της μονόλογης που είναι μια βιογραφία, με τα άκρα της ζωής να αναλαμβάνονται καθώς προχωρούσε ανά πάσα στιγμή να ευδοκιμήσει ή τουλάχιστον να επιβιώσει εν μέσω των κοινωνικών και ηθικών συνθηκών που επηρέασαν.
Παρ' όλα αυτά, ο Chaves Nogales συνεχίζει σήμερα να είναι μια εξαιρετικά θεωρημένη αναφορά για την αξιολόγηση των γεγονότων υπό αυτό το νέο και απαραίτητο φως του ενδοιστορικού στο πιο έντονο και πλήρες όραμά του.
Τα κορυφαία 3 προτεινόμενα βιβλία του Manuel Chaves Nogales
Στο αίμα και τη φωτιά: oesρωες, θηρία και μάρτυρες της Ισπανίας
Δεν είναι το ίδιο να γράφεις μυθιστορήματα για τον εμφύλιο πόλεμο αυτές τις μέρες παρά να τα αναδημιουργείς από άμεσες εμπειρίες. Και δεν είναι ότι ένας σημερινός συγγραφέας δεν μπορεί να καταφέρει να μεταφέρει τα συναισθήματα εκείνων των ημερών, είναι η έννοια του αναγνώστη που γνωρίζει ότι αυτό που αφηγείται μεταφέρεται απευθείας από εκείνες τις μέρες ως μια δυσοίωνη ιστορία.
Οι εννέα ιστορίες που απαρτίζουν αυτό το βιβλίο θεωρούνται από πολλούς οι καλύτερες που έχουν γραφτεί στην Ισπανία για τον εμφύλιο πόλεμό μας. Συντάχθηκαν μεταξύ 1936 και 1937 και δημοσιεύθηκαν στη Χιλή το 1937, απεικονίζουν διαφορετικά γεγονότα του πολέμου που ο Τσάβες Νογκάλες γνώριζε άμεσα: «Κάθε επεισόδιο του έχει εξαχθεί πιστά από ένα αληθινό γεγονός. καθένας από τους ήρωές του έχει πραγματική ύπαρξη και αυθεντική προσωπικότητα », θα πει στον πρόλογο.
«Μικρός φιλελεύθερος αστός, πολίτης μιας δημοκρατικής και κοινοβουλευτικής δημοκρατίας», ο Τσάβες ήταν ένας από τους σημαντικότερους Ισπανούς συγγραφείς και δημοσιογράφους του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα. Ως συντάκτης της εφημερίδας Τώρα Παρέμεινε στη Μαδρίτη από την αρχή του πολέμου μέχρι το τέλος του 1936, όταν η κυβέρνηση της Δημοκρατίας μετακόμισε στη Βαλένθια και αποφάσισε να φύγει στην εξορία.
Η αλληλεγγύη και η συμπόνια για εκείνους που υποφέρουν από τη φρίκη του πολέμου επιτρέπουν στον Τσάβες να παρακολουθεί τα γεγονότα του πολέμου με μια εκπληκτική ίση απόσταση και διαύγεια. Στο αίμα και τη φωτιά Είναι αναμφίβολα μια από τις πιο έξυπνες και γεμάτες ιστορίες ζωής από όλα όσα έχουν γραφτεί για αυτήν την περίοδο. ένα πραγματικό κλασικό της ισπανικής λογοτεχνίας.
Χουάν Μπελμόντε, ταυρομάχος
Ταυρομαχίες ναι ή ταυρομαχίες όχι. Το αναμφισβήτητο είναι ότι ο κόσμος των ταύρων μάχης συνθέτει μια μοναδική σκηνογραφία στην ιστορία της Ισπανίας. Τέχνη για κάποιους, κάτι δυσοίωνο για άλλους. Αναμφίβολα μια δραστηριότητα εμπλουτισμένη με τη δική της γλώσσα, με ένα στίχο κατανοητό από πολλούς ποιητές και συγγραφείς. Και πάνω απ 'όλα χαρακτήρες και γεγονότα στα οποία να αφηγούνται και να κατανοούν μεγάλο μέρος της ισπανικής ιδιοτυπίας του παρελθόντος.
Στα τέλη του 1935 ο Manuel Chaves Nogales (1897-1944) έδωσε μια εκθαμβωτική και διαρκή αυτοβιογραφική μορφή στο "Juan Belmonte, matador de toros", στις αναμνήσεις του λαμπρού Τριανέρο που είχε φέρει επανάσταση στην κλασική τέχνη της ταυρομαχίας είκοσι χρόνια νωρίτερα. Γεννημένος το 1892, η παιδική ηλικία του ταυρομάχου χαρακτηρίζεται από το κλίμα των δημοφιλών γειτονιών της Σεβίλλης και την εφηβεία του, από τη φιλοδοξία για φήμη και τον σκοπό της μίμησης των κατορθωμάτων του Φρασκουέλο και του Εσπαρτέρο.
Το μυστικό της ταυρομαχίας του μπορεί να εντοπιστεί στα δύσκολα χρόνια μάθησής του, στις νυχτερινές και λαθραίες επιδρομές του μέσα από φράχτες και βοσκότοπους. Από το 1913 - ημερομηνία εναλλακτικής λύσης - και μέχρι το 1920 - όταν ο Joselito πεθαίνει από μια χαράδρα στην Talavera - η βιογραφία του παραμένει βυθισμένη στην πιο παθιασμένη αντιπαλότητα στην ιστορία των ταυρομαχιών: όλη η Ισπανία είναι είτε γκαλίστα είτε belmontista. Συνταξιούχος το 1936, ο Χουάν Μπελμόντε, του οποίου ο θάνατος στην άμμο είχε προφητευτεί από όλους τους ειδικούς, πέθανε σε ηλικία 70 ετών, κύριος της μοίρας του.
Ο Δάσκαλος Χουάν Μαρτίνεθ που ήταν εκεί
Ο Chaves Nogales είχε αυτό το κλινικό μάτι για βιογραφίες ικανές να γίνουν αφηγήσεις μεταξύ του έπους και του υπαρξιστή. Αυτή η ιστορία είναι η πιο αξιοσημείωτη μετάφρασή του από το βιογραφικό στο παγκόσμιο.
Αφού πέτυχαν στα καμπαρέ της μισής Ευρώπης, ο χορευτής φλαμένκο Juan Martínez και ο σύντροφός του, Sole, αιφνιδιάστηκαν στη Ρωσία από τα επαναστατικά γεγονότα του Φεβρουαρίου 1917. Χωρίς να μπορούν να φύγουν από τη χώρα, στην Αγία Πετρούπολη, τη Μόσχα και το Κίεβο υπέστη τις αυστηρότητες που προκλήθηκαν από την Οκτωβριανή Επανάσταση και τον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε.
Ο μεγάλος Σεβίλλης δημοσιογράφος Manuel Chaves Nogales συνάντησε τον Martínez στο Παρίσι και, έκπληκτος από τα περιστατικά που του είπε, αποφάσισε να τα συλλέξει σε ένα βιβλίο. Δάσκαλος Χουάν Μαρτίνεθ Το ότι ήταν εκεί διατηρεί την ένταση, τον πλούτο και την ανθρωπιά που πρέπει να έχει η ιστορία που γοήτευσε τόσο πολύ τον Τσάβες.
Είναι, στην πραγματικότητα, ένα μυθιστόρημα που αφηγείται τις περιπέτειες στις οποίες υποβάλλονται οι πρωταγωνιστές του και πώς κατάφεραν να επιβιώσουν. Μέσα από τις σελίδες του προβάλλουν καλλιτέχνες, πλούσιοι Ρώσοι δούκες, Γερμανοί κατάσκοποι, δολοφόνοι πούλια και κερδοσκόποι διαφόρων ειδών παρελαύνουν.
Ένας σύντροφος της γενιάς του Camba, του Ruano ή του Pla, ο Chaves ανήκε σε μια λαμπρή σειρά δημοσιογράφων που, στη δεκαετία του 30, ταξίδεψαν πολύ στο εξωτερικό, προσφέροντας μερικές από τις καλύτερες σελίδες της ισπανικής δημοσιογραφίας όλων των εποχών.
