Μερικοί συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων έχουν γίνει οι τελευταίοι φάροι σε έναν ωκεανό γεμάτο από εγκληματικά θρίλερ σε πλήρη μέθη επιστημονικών ερευνών ή κατά συρροή δολοφόνων ιδιωτικής ετικέτας. Μυθιστορήματα όπως τα churros που είναι πιο τεχνάσματα μπροστά σε έναν αναγνώστη που φοβάται εύκολα παρά προσφέρουν ένα όραμα για τις πιο απαίσιες ανθρώπινες ψυχές με ακόμη και ανθρωπολογικό ενδιαφέρον.
Ο Jean Christophe Grangé ανήκει σε εκείνη την επίλεκτη ομάδα που αξιοποιεί το είδος νουάρ ως κάτι περισσότερο από καθαρή νοσηρή ψυχαγωγία. Ένα πλήθος σημερινών συγγραφέων όπου θα ήταν και αυτοί Νικητής του δέντρου, Πιέρ Λεμείτρ o Μαρκάρης (περιέργως όλοι οι Ευρωπαίοι…). Καθένα από αυτά, το καθένα με την πλοκή του που στρέφεται περισσότερο προς την αστυνομία, το ψυχολογικό ή το κοινωνιολογικό, κάνουν το νουάρ χώρο ανάγνωσης με καθαρές αντανακλάσεις στον καθρέφτη του chiaroscuro του κόσμου.
Και παρόλο που ο Grangé δεν είναι ο πιο άσωτος δημιουργός ιστοριών, μας παρουσιάζει, όταν μπαίνει στη δημιουργική του φλέβα, ζουμερές πλοκές σε σημείο γιγάντωση. Γιατί από καιρό σε καιρό θέλεις να υποκύψεις σε ένα χυμώδες μενού στο τραπέζι των εγκληματιών που μπορούν να σε πλησιάσουν στη μέση του μετά το δείπνο για να σου πουν τους λόγους που σκότωσαν και να σε καλέσουν να αποκαλύψεις τα μυστικά τους.
Πέρα από τις αλληγορίες, οι μυθοπλασίες του Grangé μπορεί να είναι λίγο πολύ αιματηρές. Το ζητούμενο είναι να τα διαμορφώσουμε όλα ως μια περίεργα ενσυναίσθητη ιστορία προς τον εγκληματία. Γιατί το να εντοπίζεις τον δολοφόνο να κάνει τις ατασθαλίες του χωρίς να πλησιάζει τα κίνητρά του και να περιμένει από το εργαστήριο να προσδιορίσει το σφάλμα και τον τρόπο λειτουργίας του, χάνει ήδη τη χάρη του...
Τα 3 καλύτερα προτεινόμενα μυθιστορήματα του Jean Christophe Grangé
Θάνατος στο Τρίτο Ράιχ
Ξεκινάμε με ένα ιστορικό θρίλερ. Και παρά το γεγονός ότι το σενάριο μας ακούγεται τρελό, ο τρόπος προσέγγισης της πλοκής δεν έχει τίποτα επαναλαμβανόμενο... Ο ναζισμός είναι σήμερα το παράδειγμα των χειρότερων ανθρώπινων ανοησιών. Αλλά πέρα από τον κόσμο που αιωρείται στις σκιές του, υπάρχουν χαρακτήρες που ξέρουν πώς να κινούνται σαν σκοτεινοί χαμαιλέοντες ικανοί για τις πιο τρομακτικές μεταλλάξεις.
Βερολίνο, τις παραμονές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι ευτυχισμένες σύζυγοι των κορυφαίων αξιωματούχων του ναζιστικού καθεστώτος συγκεντρώνονται για να πιουν σαμπάνια στο ξενοδοχείο Adlon. Όταν αρχίζουν να εμφανίζονται φρικιαστικά δολοφονημένοι στις όχθες του ποταμού Spree ή κοντά στις λίμνες, η αστυνομία έθεσε την υπόθεση στα χέρια τριών μοναδικών ατόμων: του Franz Beewen, ενός βάναυσου και αδίστακτου αστυνομικού της Γκεστάπο. Η Μίνα φον Χάσελ, μια διάσημη ψυχίατρος, και ο Σάιμον Κράους, ο ψυχαναλυτής που περιέθαλψε τα θύματα.
Με τα πάντα εναντίον τους, αυτή η ομάδα πρέπει να ακολουθήσει τα βήματα του Τέρατος και να αποκαλύψει μια ανύποπτη αλήθεια. Γιατί το κακό συχνά κρύβεται πίσω από τις πιο απροσδόκητες προσόψεις.
Ο επιβάτης
«Δεν είμαι δολοφόνος». Είναι το χειρόγραφο σημείωμα που βρήκε η Anaïs Chatelet στο γραφείο της στη δικαστική αστυνομία στο Μπορντό. Τώρα δεν προκύπτει τίποτα στην έρευνα. Λίγες μέρες νωρίτερα, στον σιδηροδρομικό σταθμό, είχε βρεθεί το γυμνό πτώμα ενός νεαρού άνδρα με το κεφάλι ενός ταύρου ενσωματωμένο σε αυτό. Μια μακάβρια αναπαράσταση του Μινώταυρου.
Λίγο μετά, η Anaïs συναντήθηκε με τον ψυχίατρο Mathias Freire για να τον ρωτήσει για έναν από τους ασθενείς του στο νοσοκομείο. Ένας μυστηριώδης άνδρας που ο Ματίας είχε διαγνώσει ως «διασχιστική φούγκα»: ένα είδος αμνησίας κατά την οποία ο πάσχων δημιουργεί μια άλλη ταυτότητα για τον εαυτό του.
Από εκείνη τη στιγμή η Anaïs και ο Mathias βυθίζονται σε μια δαιδαλώδη θήκη. Ξέρουν μόνο ότι κάποιος σκοτώνει εδώ και πολύ καιρό, αντιγράφοντας κάθε φορά έναν μύθο από την Αρχαιότητα. Το κλειδί για να τον βρεις βρίσκεται στο μυαλό ενός ανθρώπου που έχει ξεχάσει ποιος ήταν.
Η προέλευση του κακού
Με αυτόν τον τίτλο, που το δικό Τζόελ ντίκερ Χρησιμοποιήθηκε ως αινιγματικό έργο από το οποίο απογειώθηκε με τη σειρά του ο συγγραφέας Χάρι Κέμπερτ, επισημαίνει εκείνο το μικρόβιο που κάθε συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων πρέπει να θεωρεί ως το μεγάλο μπαμ. Ο πειρασμός του διαβόλου, το ουσιαστικό μέρος της ισορροπίας μεταξύ ηθικής και δυσοίωνο που προσαρμόζει κάθε άνθρωπος για να μην επιδίδεται στη βία και την εκδίκηση ως επιχειρήματα. Απλώς κάποιοι δεν εφαρμόζουν φίλτρα και καταλήγουν να ανθίζουν από αυτή τη βλάστηση προς τον άνθρωπο ως τερατώδες δημιούργημα. Και το μικρόβιο είναι πάντα στην παιδική ηλικία και η αφελής εμφάνισή του.
Ο διευθυντής παιδικής χορωδίας βρίσκεται νεκρός σε εκκλησία κάτω από περίεργες συνθήκες. Η μόνη ένδειξη δίπλα στο σώμα του είναι το αποτύπωμα ενός παιδιού. Είναι παιδιά. Έχουν την αγνότητα των πιο τέλεια διαμαντιών. Χωρίς σκιές. Χωρίς κοψίματα. Χωρίς ελαττώματα. Όμως η αγνότητά του είναι ίδια με αυτή του Κακού.
Το πτώμα του διευθυντή παιδικής χορωδίας έχει εμφανιστεί κάτω από περίεργες συνθήκες και κανείς δεν είναι σε θέση να προσδιορίσει τα αίτια του θανάτου του. Η μόνη ένδειξη που έχει η αστυνομία είναι ένα ίχνος που βρέθηκε κοντά στο πτώμα. Είναι το ίχνος ενός μικρού, πολύ μικρού αποτυπώματος... Μια έρευνα γεμάτη ανησυχητικές ενδείξεις που βυθίζεται στην πιο σκοτεινή πλευρά του ανθρώπινου μυαλού, αυτή που απολαμβάνει τον πόνο.
