Τα 3 καλύτερα βιβλία του Ramón María del Valle-Inclán

Υπήρξε μια εποχή στην Ισπανία που η μποέμ ήταν βασικά λογοτεχνία και η λογοτεχνία ήταν η καλύτερη μορφή μποέμ. Γιατί εκείνη την εποχή μποέμ ήταν βασικά αυτός που δεν ταίριαζε με την πραγματικότητα, καταλήγοντας να περιγράφει στη λογοτεχνία αυτό το συγκεκριμένο σύμπαν εκείνων που τους άρεσε να εκφράζουν ρητά την απογοήτευση και να παραδίδονται σε αυτόν τον περίεργο συνδυασμό ηδονισμού και μηδενισμού.

Και εκεί είναι Ramón María del Valle-Inclan Εμφανίζεται ως εμβληματική φιγούρα με το δραματουργικό του έργο «Luces de Bohemia», μια αναφορά για τη γενιά του 98 και για την ιστορική περίοδο που έζησε στην αφύπνιση του εικοστού αιώνα.

Όμως, παρά το γεγονός ότι είναι ο Luces de Bohemia, μια ακριβής αναπαράσταση εκείνης της μποέμικης ζωής που Valle-Inclan συνάντησε, παρά τη μεταφορά στη σκηνή της φαντασίας και της ιδεολογίας όλων αυτών των δημιουργών που κινήθηκαν μεταξύ σύγχυσης και ελπίδας. Ο Valle-Inclán ήταν τόσο αφειδώς δημιουργικός που κατάφερε να απελευθερωθεί από την υποδούλωση ενός μόνο αριστουργήματος. Ο συγγραφέας που δήλωσε ότι γράφει, κάλυψε μυθιστορήματα, ποίηση, δοκίμια, ιστορίες, ακόμη και δημοσιογραφία, καταφέρνοντας να καλύψει τα πάντα και να γίνει απαραίτητος στην πολιτιστική κοινωνία της εποχής.

Ο Τερτυλλιανός αναγνωρισμένου κύρους και λιγότερο τυχερός μονομαχίας φλορίν, μπόρεσε να συνδυάσει και τις δύο δραστηριότητες, χάνοντας το χέρι του μετά από διαμάχη σε μια καυτή συγκέντρωση με τον Μανουέλ Μπουένο Μπανγκοέχα.

Στη λογοτεχνία του Valle-Inclán αναπνέουμε την ίδια παρακμή μιας Ισπανίας που διαμελίστηκε στο εξωτερικό και απειλείται εσωτερικά με καταστροφή. Μακριά από το να τρέφει ελπίδα, το έργο του γίνεται πιο σκοτεινό καθώς αυτός ο ηλικιωμένος καθηγητής προσθέτει στην απαισιοδοξία του τις αισθήσεις του γήρατος. Τότε γεννήθηκε ο Luces de Bohemia και το πολύ διάσημο γκροτέσκο του στο οποίο παραμορφώνεται η πραγματικότητα των χρόνων που έζησε, μια απαίσια μεταφορά που με κοινωνικούς και πολιτικούς όρους έχει διαιωνιστεί μέχρι σήμερα, κατά τη γνώμη μου.

Κορυφαία 3 καλύτερα βιβλία Valle-Inclán

Βοημίας φώτα

Η ανάγνωση του θεάτρου έχει και αυτό το νόημά του. Δείτε τις σκηνές που αλλάζουν κάτω από την απαράμιλλη σκηνογραφία της αναγνωστικής φαντασίας, πάντα πολύ πάνω από το καλύτερο θέατρο του Μπρόντγουεϊ.

Στην περίπτωση αυτής της εργασίας, το θέμα παίρνει επίσης ένα άλλο υψηλότερο επίπεδο. Κάτω από το πρίσμα του Max Estrella μπαίνουμε στις μέρες των συγκεντρώσεων μεταξύ ιδεολόγων και υπαρξιστών, των νυχτών αποξένωσης μιας παρακμιακής Μαδρίτης.

Μεταξύ των λαμπρών, εξαγριωμένων και κριτικών διαλόγων ανακαλύπτουμε εκείνη την υπέροχη μακεβεθική μονόλογη που περιγράφει το γκροτέσκο, αυτόν τον λόγο που περιγράφει, από την απογοήτευση, την απώλεια αξιών και το αίσθημα της πατριωτικής ήττας στο βαθμό που επηρεάζει την κοινωνική σφαίρα.

Ένα αριστούργημα γεμάτο σύμβολα όπως η τύφλωση του Max Estrella ή οι διάσημοι παραμορφωτικοί καθρέφτες στους οποίους όλοι καταλήγουμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλον όταν πρόκειται να αντιμετωπίσουμε την πίκρα των περιστάσεων.

Τιράντες σημαίες

Όσον αφορά το μυθιστόρημα αυστηρά, αυτό το έργο είναι αυτό που εκτιμάται περισσότερο από τον Γαλικιανό συγγραφέα. Χάρη στα ταξίδια του στην Αμερική, ο Valle-Inclán συγκέντρωσε κοινωνικές εντυπώσεις σε αντίθεση με ό, τι ήταν στην Ισπανία.

Και κάπως έτσι δημιούργησε μια νέα φανταστική χώρα που ονόμασε Santa Fe de Tierra Firme και που χρησίμευε για να μετουσιώσει την εικόνα των δικτατόρων από εδώ και από εκεί, με το ίδιο τελικό αποτέλεσμα για τους ανθρώπους, όπου κι αν βρίσκονται.

Ο στρατηγός Σάντος Μπαντέρας, ένας αληθινός τρελός επικεφαλής της χώρας, διευθύνει τα σχέδια της χώρας με βαρύ χέρι. Σε αντίθεση με αυτόν, μόνο μια σειρά από ιδεαλιστές είναι ικανοί να επικρίνουν το προτεινόμενο κοινωνικό σενάριο.

Στην πραγματικότητα, η ιστορία ανοίγει τις ομοιότητες μεταξύ των δύο πλευρών του Ατλαντικού, ενωμένοι. Εκτός από τη γλώσσα, από τις ίδιες παραδόσεις μιας εξουσίας αφοσιωμένης στην ακύρωση του λαού, όπου μόνο όντα βρίσκονται καταδικασμένα σε ηθική κατωτερότητα και αδυναμία να κυβερνήσουν τις τύχες τους.

Ρομαντισμός λύκου

Στη γνωστή τριλογία «Βάρβαρες Κωμωδίες», το κομμάτι αυτό γίνεται η κορυφαία δημιουργία του συγγραφέα. Ο Γαλικιανός γαιοκτήμονας Χουάν Μοντενέγκρο κοιτάζει τις τελευταίες του μέρες με την επιμονή κάποιου που αντιμετωπίζει τον θάνατο με μια αόριστη ελπίδα να βγει νικητής. Η αρχική πομπή των ψυχών μπορεί ήδη να θεωρηθεί ως αυτή η μοναδική συνοδεία στην οποία όλοι καταλήγουμε να παρελαύνουμε.

Το πείσμα του Χουάν Μαυροβούνιο, παραδόξως παραδομένο στην αγκαλιά της τρέλας και της απελπισίας αφού τα έχει χάσει όλα, αντιπροσωπεύει μια εικόνα θάρρους μπροστά στο μοιραίο. Οι οιωνοί του θανάτου εκτελούνται λαμπρά στο συντριπτικό φυσικό τοπίο της Γαλικίας.

Κι όμως, ο χαρακτήρας έχει επίσης ένα μέρος να αναλαμβάνει τις αμαρτίες του πριν από το τέλος, ως ένας αντιφατικός καλός τύπος ικανός να φιλοξενήσει οτιδήποτε είναι η ανθρώπινη κατάσταση. Η αλαζονεία που τον συνόδευε από τη γέννησή του μειώνεται καθώς μαθαίνει να διακρίνει αυτά τα μηνύματα από τον άνεμο, τη βροχή και τις αστραπές.

Συνοψίζοντας, μπορούμε να πούμε ότι το σετ είναι ένα αφηγηματικό δοκίμιο για τη ζωή και το θάνατο και την ανακάλυψη της αλυσίδας που συνδέει το ένα με το άλλο.