Όταν μπορείτε ήδη να κάνετε μια επιλογή από τα καλύτερα έργα ενός συγγραφέα (με την υποκειμενική συνιστώσα που συνεπάγεται πάντα το θέμα), είναι ότι η λογοτεχνική του καριέρα έχει ήδη αρκετά ταξίδια. Και η περίπτωση του δημοσιογράφου Τερέζα Βιέιο, καθώς και αναγνωρισμένη για τις τηλεοπτικές της εμφανίσεις καθώς και για το αφηγηματικό της έργο, ήδη υποθέτει ότι η ενοποίηση σε μια περιοχή που προκλήθηκε από την ευκαιρία του δημόσιου προσώπου αλλά τελικά επικυρώθηκε σε μια ενδιαφέρουσα αφηγηματική πρόταση.
Η μετάβαση από τη δημοσιογραφία στη λογοτεχνία δεν είναι τόσο περίεργη. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για επικοινωνία στην τελευταία περίπτωση, για διερεύνηση χαρακτήρων και καταστάσεων για την εξαγωγή της αλήθειας ή για προβολή ιστοριών. Η λίστα των δημοσιογράφων που πέρασαν στον κόσμο των βιβλίων αυξάνεται συνεχώς με εκθέτες όπως π.χ. Μέγιστη Huerta, Carmen Chaparro o Κάρλος της Αγάπης.
Και ο καθένας αφηγείται τις ιστορίες του και οι αναγνώστες φροντίζουν να κοσκινίζουν κάθε μία από τις επιδρομές, ώστε τελικά αυτοί που τα καταφέρνουν καλύτερα να μείνουν μπροστά στην κενή σελίδα. Τερέζα Βιέιο είναι μια εξαιρετική επιζών της ερώτησης σχετικά με την επικαιρότητα ή την ποιότητα που τελικά επιλέγει τη δεύτερη επιλογή.
Αν θέλετε να ξεκινήσετε στο συγκεκριμένο σύμπαν της Teresa Viejo, εδώ είναι οι αναφορές μου ...
Τα κορυφαία 3 προτεινόμενα μυθιστορήματα της Τερέζα Βιέχο
Τα κατοικίδια ζώα
Και έρχεται η στιγμή που κάθε συγγραφέας απελευθερώνει τον εαυτό του σε ένα επάγγελμα που έχει ήδη κατακτήσει για να γράψει συγκινητικές ιστορίες στο βάθος ή παραβατικό μέχρι το τελευταίο ηθικό κενό.
Αυτό το μυθιστόρημα της Teresa Viejo είναι μια τέλεια επίδειξη της υποδεικνυόμενης περιπέτειας. Μερικές φορές έρχεται μια στιγμή που η ισορροπία της αγάπης μεταβάλλεται από τη στοργή και τη ρουτίνα στην επιθυμία και την ακράτεια. Φίλτρα, ταμπού, ήθη..., πείτε το Χ. Το θέμα είναι ότι μπορεί να προκύψει, κανείς δεν είναι απαλλαγμένος από αυτό. Η Άμπιγκεϊλ δεν προσπαθεί να δικαιολογήσει γιατί το έκανε.
Μας δείχνει μόνο τον εύκολο δρόμο που οδηγεί στο απαγορευμένο. Στην πραγματικότητα, ο άνθρωπος προχωρά με βάση τις κατακτήσεις της λογικής πάνω σε αυτό που απαγορεύεται ή τουλάχιστον σε αυτό που είναι δύσκολο. Όλα τα άλλα είναι ακινησία και συνήθεια προς την άβυσσο. Το ίδιο συμβαίνει και στον χώρο των συναισθημάτων. Και μπορεί να συμβεί ότι, όταν αναζητούμε το όριο των συναισθημάτων προς αυτό που καθορίζεται ως απαγορευμένο, να ανακτήσουμε την αίσθηση ότι είμαστε ζωντανοί.
Δεν είναι θέμα της Abigail, είναι μέρος της αντίφασης του να είσαι άνθρωπος, με τον ίδιο τρόπο που αναπνέουμε οξυγόνο για να ζήσουμε ενώ οξειδώνουμε τα κύτταρά μας και γερνάμε. Είναι θέμα να ζυγίζει ο καθένας. Εναπόκειται μόνο στην Abigail να σκεφτεί τι κάνει. Ίσως έχετε ενδώσει σε έναν απολύτως ανεξέλεγκτο εσωτερικό ήχο και μανία ή ίσως απλώς έχετε υποκύψει σε κάποιο σύνθημα από μια νέα εκστρατεία για να βρείτε την ευτυχία.
Όπως και να έχει, το σεξ μπορεί να γίνει μια εξαιρετική πηγή για να ικανοποιήσει την επιθυμία για εξέγερση που επικεντρώνεται σε ανεξέλεγκτα πάθη. Η έκρηξη ενός οργασμού μπορεί να σας συμφιλιώσει με έναν κόσμο που φαίνεται να σας αρνείται την ευτυχία. Ας ξέρουμε ότι όλα αυτά δεν είναι δικό μου θέμα 🙂, είναι αυτό που σας καλεί να σκεφτείτε ο χαρακτήρας της Abigaíl, κάτω από το δέρμα της οποίας μας οδηγεί στο ξέφρενο ταξίδι της απιστίας, των συναισθημάτων στα άκρα.
Η Abigaíl μας δείχνει το σεξ ως αναζήτηση αυτού του εαυτού που είναι λήθαργος στη ρουτίνα, αλλά πρόθυμος να σπάσει με τα πάντα ακόμα και από καιρό σε καιρό, ξεφεύγοντας κρυφά από τις επιταγές του ορθολογισμού. Ίσως η Abigail αναζητά την εξιλέωσή της σε αυτή την ιστορία. Αλλά αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι δεν πρόκειται για την αναζήτηση συγχώρεσης από τους άλλους αλλά μάλλον για την πλήρη απελευθέρωσή τους.
Η μνήμη του νερού
Το παρελθόν μπορεί να είναι μια μελαγχολική διαίσθηση που υπερβαίνει τον δικό σας βιωμένο χρόνο. Οποιαδήποτε φωτογραφία στη σέπια μπορεί να προκαλέσει εκείνη την επίγευση του δέκατου ένατου αιώνα που δείχνει την εποχή των προγόνων μας στην αυγή του σύγχρονου κόσμου μας.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει σε έναν πρωταγωνιστή της ιστορίας που ονομάζεται varlvaro, γοητευμένος από μια αινιγματική αποστολή που συνοδεύεται από ένα πορτρέτο που αποτελεί από μόνο του μια νέα ζωτική αποστολή για αυτόν.
Το σπα Isabela, με τις αναμνήσεις του μιας εποχής και ενός τόπου που δεν υπάρχει πια, είναι το επίκεντρο μιας έρευνας στην οποία ο Álvaro θα ανακαλύψει την παράξενη μετάβαση ανάμεσα σε ένα μέρος χαλάρωσης που απαίσια έγινε τόπος καταδίκης, ένα σανατόριο στο οποίο οι Το τερατούργημα του ανθρώπινου όντος εμβαθύνει σε μια από τις πιο συναρπαστικές αντιθέσεις που μπορεί να δημιουργηθεί σε έναν ενιαίο χώρο όπως αυτό το αρχαίο σπα...
Μακάρι να μας βρει ο χρόνος
Οι εισβολές σε έναν γόνιμο εικοστό αιώνα σε συναρπαστικές ενδοϊστορίες της Ισπανίας μεταξύ πολέμων, εξόριστων, μετανάστευσης και καταστολής αντιπροσωπεύουν μια ραφή για πολλούς συγγραφείς, όπως Χαβιέ Κέρκας, Μαρία Λόντζας ή η ίδια η Τερέζα Βιέχο (το καθένα από ένα πολύ διαφορετικό υπόστρωμα πάνω στο οποίο θα χτίσει την ιστορία της)
Με αυτή την ευκαιρία συναντάμε μια μεγάλη ομάδα Ισπανών που ψάχνουν στο Μεξικό για έναν φιλικό χώρο στον οποίο η απειλή του θανάτου δεν γίνεται αδιαπέραστη για αυτούς. Τον περιμένει η Aurora, η οποία μετανάστευσε πριν από μερικά χρόνια, εν μέσω εμφυλίου πολέμου.
Η πιο υπερβατική συνάντηση σε αυτή τη νέα προσγείωση προς την ελευθερία θα συμβεί μεταξύ της Aurora. Και οι δύο μοιράζονται όνειρα και μυστικά, και εκείνες οι χώρες νότια των συναρπαστικών Ηνωμένων Πολιτειών αναπαράγουν τον απόηχο των ζωών του κινηματογράφου, των νυχτών σατέν και σμόκιν. Το να ξεκινήσετε από την αρχή δεν είναι ποτέ εύκολο σε καμία ώριμη ηλικία, αλλά η Aurora και ο Pablo θα κάνουν ό,τι μπορούν για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, ανεξάρτητα από το κόστος.
2 σχόλια στο "3 καλύτερα βιβλία από την Teresa Viejo"