Ο πιο αφοσιωμένος στο ανθρώπινο ιδεαλισμός, στον οποίο συμμετείχε ο Σαρτρ, είναι πάντα προσανατολισμένος προς την αριστερά, προς τον κοινωνικό, προς τον κρατικό προστατευτισμό. Εν μέρει ως απάντηση στον πολίτη αλλά και μπροστά στις υπερβολές μιας αγοράς που, απαλλαγμένη από κάθε δεσμό, καταλήγει πάντα να περιορίζει την πρόσβαση στον πλούτο. Εάν επιτρέπονταν στην αγορά τα πάντα, θα κατέληγε να καταβροχθιστεί, αυτό είναι σαφές από την τρέχουσα τάση.
Το θέμα είναι ότι ιστορικά ο κομμουνισμός ως παρεμβατική λύση του Κράτους δεν βρήκε ποτέ την ιδανική εξέλιξη που επιζητούσε, το αντίθετο μάλιστα. Ωστόσο, ο Σαρτρ ήταν ένας από εκείνους τους απαραίτητους ιδεαλιστές. Επειδή η αφήγηση του υπαρξισμού του βασίστηκε σε μια αποξένωση που γεννήθηκε από τις αχαλίνωτες φιλοδοξίες του κόσμου που προχωρούσε προς τον αχαλίνωτο καπιταλισμό στον οποίο κατοικούμε τώρα. Και τότε η φιλοδοξία για ουτοπία ήταν, και σίγουρα είναι, η μόνη λύση.
Το να είναι ιδεαλιστής με αυτή την έννοια και υπαρξιστής από φιλοσοφική πεποίθηση τον οδήγησε Jean Paul Sartre (με όποια κι αν ήταν η γυναίκα του Simone de Beauvior), σε μια σχεδόν μοιρολατρική λογοτεχνία ως έργο ευαισθητοποίησης και σε άλλα είδη αφηγηματικών προτάσεων όπως το δοκίμιο. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το γράψιμο για προσπάθησε να αντισταθμίσει τη φθορά που έρχεται με τη μάχη με τους γίγαντες με ενέργεια, θάρρος και ζωντάνια. Ο υπαρξισμός στον αυστηρά λογοτεχνικό και η δέσμευση και η διαμαρτυρία σε κάθε άλλο χώρο της γραφής, μεταξύ του κοινωνικού και του φιλοσοφικού.
Το Είναι και το τίποτα είναι μάλλον δικό του δουλειά με πιο λαμπρό φιλοσοφικό τόνο, με κοινωνική ιστορία της Ευρώπης που καταστράφηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένα ουσιαστικό βιβλίο του ιδιοφυούς Σαρτρ που έθρεψε στοχαστές αλλά και συγγραφείς. Ένας τρόπος μετάδοσης του κόσμου (ή ό,τι απέμεινε από αυτόν), που χρησίμευσε ως ανθρωπολογική μελέτη, αλλά που έγινε επίσης πηγή για την οικεία ιστορία τόσων εσωτερικών ιστοριών των ηττημένων του πολέμου (δηλαδή όλων από αυτούς).
Τα 3 καλύτερα προτεινόμενα μυθιστορήματα του Jean-Paul Sartre
Ναυτία
Η απομάκρυνση ενός μυθιστορήματος από αυτόν τον τίτλο προβλέπει ήδη μια σωματοποιημένη αδιαθεσία, μια σπλαχνική έκφραση απογοήτευσης. Να υπάρχουμε, να είμαστε, τι είμαστε; Αυτές δεν είναι ερωτήσεις που ρίχνονται στα αστέρια σε μια φανταστική καθαρή νύχτα.
Το ερώτημα πηγαίνει προς τα μέσα, προς αυτό που εμείς οι ίδιοι μπορούμε να αναζητήσουμε στον σκοτεινό ουρανό της ψυχής. Ο Antoine Roquetin, ο πρωταγωνιστής αυτού του μυθιστορήματος δεν γνωρίζει ότι φιλοξενεί αυτή τη λανθάνουσα ερώτηση, αναγκάζοντας να εκφραστεί με τις βαριές ερωτήσεις του. Ο Αντουάν συνεχίζει τη ζωή του, τις περιπέτειές του ως συγγραφέα και ερευνητή. Η ναυτία είναι εκείνη η κρίσιμη στιγμή κατά την οποία τίθεται το ερώτημα αν είμαστε ουσιαστικά κάτι, πέρα από τις ρουτίνες και τις τάσεις μας.
Ο Αντουάν συγγραφέας γίνεται τότε ο Αντουάν ο φιλόσοφος που αναζητά την απάντηση και του οποίου τα συναισθήματα του περιορισμού αλλά του απείρου, της μελαγχολίας και της ανάγκης για ευτυχία.
Ο εμετός μπορεί να ελεγχθεί πριν από τη ζάλη της ζωής, αλλά τα αποτελέσματά του παραμένουν πάντα ... Αυτό είναι το πρώτο του μυθιστόρημα, αλλά ήδη στα τριάντα του, γίνεται κατανοητό ότι η θεματική ωριμότητα, ο φιλόσοφος μεγάλωνε, η κοινωνική απογοήτευση επίσης αυξήθηκε, η ύπαρξη φαινόταν απλά χαμός. Μια συγκεκριμένη επίγευση Νίτσε Από αυτήν την ανάγνωση προκύπτει.
Η τριλογία The Paths of Freedom
Κατά τη γνώμη μου, λίγες μονάδες ενός λογοτεχνικού τόμου χρειάζονται ο ένας τον άλλον όσο η περίπτωση αυτής της τριλογίας. Ο κόσμος κινήθηκε φοβούμενος τη δική του ολοκληρωτική καταστροφή.
Οι ατομικές βόμβες είχαν ήδη ανοίξει το δρόμο. Ο πόθος για πόλεμο μεταμφιέστηκε από ένα τελευταίο ιδανικό επιβίωσης του είδους.
Ο ψυχρός πόλεμος υπηρετήθηκε. Τι ελευθερία θα μπορούσε να υπάρχει τότε; «Η τελευταία ευκαιρία», «Η αναβολή» και «Θάνατος στην ψυχή» είναι υπεύθυνα για την επιστροφή της ουσίας στο άτομο που υποβάλλεται σε χρόνια φόβου. Εκείνα τα χρόνια η ελευθερία ακουγόταν σαν κάτι μοναδικό, μόνο στους πιο ευνοημένους.
Υπαρξισμός και ευτυχία, πρακτικά αντίθετες έννοιες που βρίσκουν σε αυτό το έργο έναν χώρο συνεννόησης (όχι συνύπαρξης) Η Ευρώπη, οι κάτοικοί της θα πρέπει να ξαναμάθουν να υπάρχουν ελεύθερα για να ανακτήσουν την πιθανότητα να δουν φευγαλέες στιγμές ευτυχίας.
Πίσω από κλειστές πόρτες
Τι θα ήταν ο υπαρξισμός χωρίς να απεικονίσουμε τις αρχαίες ιδέες του Θεού και του Διαβόλου. Ένα θέμα που θίγει ο Σαρτρ και σε άλλα βιβλία.
Όσο για αυτό το έργο, ακολουθούμε τρεις χαρακτήρες καταδικασμένους στην κόλαση. Κατά καιρούς, ο Σαρτρ βλέπει την κόλαση ως την ίδια τη Γη. Ένας κόσμος στον οποίο δεν μπορούμε να γνωρίσουμε όλη την αλήθεια, γεμάτος σκιές και περιορισμούς της λογικής, εμφανίζεται σαν ο χειρότερος της κόλασης. Η πρόταση, χάρη στον διάλογο του ίδιου του θεάτρου, ελαφρύνει πολύ τις πιο βαριές ιδέες για το μέλλον και το τελικό μας πεπρωμένο.
Διασκεδαστικός υπαρξισμός με μια υπέροχη, ζοφερή επίγευση ... ένα πολύ ολοκληρωμένο έργο. Η ανάγνωση θεάτρου μπορεί πάντα να είναι καλή, ειδικά σε περιπτώσεις υπερβατικών συγγραφέων όπως ο Σαρτρ. Συνιστάται για να ξεκινήσετε με ιδιοφυΐα.
